Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
19.05.2021
Buienradar voorspelde niet veel goeds, dus toen ik op de parkeerplaats van Golfclub Kralingen mijn golfspullen aan het uitladen was trok ik ook maar gelijk mijn regenkleding aan om mijn harnas niet te laten roesten. Naast mij stond mijn flightgenoot Ruud en we wisselden onze smoesjes uit die we zouden gebruiken om niet de regen in te hoeven. Maar we hebben ze niet toegepast en zijn er vol ingegaan.
Ik had hier nog nooit gespeeld en was verrast door de knusse entree en clubhuis. En wat werden we zeer hartelijk en gastvrij ontvangen! Alles zo lekker compact en dichtbij. Er zaten al wat deelnemers op het terras, maar waar was Willem? Het was hem toch gelukt om zich te verstoppen tussen de lunchpakketten, candybars, fruit en frisdranken.
Vandaag spelen we op de 9 holes baan van Kralingen en ik krijg 34 slagen mee?! Dan moet het wel een hele moeilijke baan zijn. Zoveel slagen heb ik al 10 jaar niet meer gekregen. Nu moet ik wel toegeven dat mijn handicap met het WHS systeem flink gestegen is. Van 21.8 naar 26.8 (zelfs 27.8 officieel volgens NGF) Vorig jaar wist ik echt niet meer hoe ik moest golfen en was alle gevoel ervoor kwijt. Met het gevolg dat de laatste 20 kaarten drama waren met zelf 10 kaarten niet boven de 20 stableford punten.
Nou ja, vandaag maar het beste ervan maken en vooral proberen te genieten tussen de buien door. Na de koffie met wat lekkers en een paar puttjes op de oefengreen zag ik samen met flightgenoot Eric Venghaus de eerste 2-bal vertrekken. Maar nog geen spoor van Ruud, die was nog even naar de driving range. De gezellige startster maakte zich niet al te druk en vertelde ons van alles over de baan en dat wij rondje 5A gingen lopen. Klokslag onze starttijd kwam Ruud heel ontspannen aanlopen en bracht gelijk de nodige rust mee die ik nodig bleek te hebben in mijn slag.
Gelijk al op de eerste hole voelde het goed en zat er een echte swing in mijn slag. Bij Ruud ging het ook best aardig. Ik trek me altijd op aan iemand met een rustige slag, bedankt Ruud. Maar we hadden wel medelijden met Eric, die de dag daarvoor, naar eigen zeggen, nog de sterren van de hemel stond te spelen. Vandaag belanden veel van zijn sterren in het water. Hij had zichtbaar en soms ook hoorbaar behoorlijke rugklachten, maar ondanks dat bleef hij heel gezellig en opgewekt, petje af.
Na hole 2 was er een hevig kabaal. Het bleek een familievete tussen kouwtjes en kraaien. Moeder kouw deed ongelooflijk haar best, maar kon niet voorkomen dat meneer kraai zich te goed deed aan het zojuist uit het nest geroofde jong. De greenkeeper moest eraan te pas komen om het al redelijk grote jong snel uit zijn lijden te verlossen. Tja, de natuur kan hard zijn….
Het hele gebeuren had gelukkig weinig effect op ons spel. Sterker nog, Eric begon ineens even te vlammen en maakte op de volgende hole, een par 3, een birdie!?
De paraplu en regenjassen hebben we even gebruikt, maar al snel konden die weer terug in en aan de golftassen, want de hoosbuien bleven uit. We konden zelfs nog even in polo lopen. Na 9 holes lag er een over heerlijke coronaproof verpakte wrap klaar. Met weer voldoende energie voor het 2e rondje. Bij sommige holes moest je even goed uitkijken welke T-box je moest gebruiken voor de eerste of de 2e negen, maar verder was het een verrassend leuke uitdagende baan.
Na 3 uur en 40 minuten waren wij al 2x rond en zat de eerste 2-bal flight al uitgebreid aan een pilsje. Het terras was wel open, maar slechts 2 mensen per tafeltje toegestaan. Opeens was ik de vrouw van Leo?!… Maar om de uitbater niet in de problemen te brengen hebben we ons min of meer aan de regels gehouden. En toch, zijn wij zo langzamerhand niet één grote familie?
Ondanks het vele water heb ik alles met één balletje kunnen doen, want de bal die op hole 7 in het riet verdween en een strafslag opleverde, kon ik gelukkig nog wel opvissen. Ook was het mijn eerste streeploze kaart sinds tijden. Een heerlijke opsteker en een mooie handicapverbetering tot gevolg. Want met 20 + 17 stableford was ik natuurlijk een superblije winnares. Ruud en Eric bedankt voor het heerlijke rondje en de gezelligheid. En Golfclub Kralingen bedankt voor de ontvangst. Van de zomer wil ik zomaar nog wel eens terugkomen wanneer alles een beetje is opgedroogd.
Mooie score dus, maar ja, het blijft golf natuurlijk, dus behaalde resultaten uit het verleden…..
Voorlopig geniet ik ervan en hoop jullie allemaal weer te zien bij de volgende wedstrijden.
Het was een mooie dag in Rotterdam, op de verrassend leuke baan van de golfclub Kralingen. Er werden stortregens voorspeld maar alles trok links of rechts langs en de NVGJ’ers hielden het nagenoeg droog. Het terras, voor het eerst weer weer open, bleef lang drukbevolkt, keurig met twee personen per tafeltje.
Olga Commandeur speelde met 37 punten iedereen van de baan en was niet niet alleen winnaar in B maar ook overall. In B werd deze keer toch beter gescoord dan in A. Paul Boehlé deed het met 34 punten goed en Hannie Verhoeven volgde met 33. In A scoorde Martijn Paehlig de meeste punten (31), gevolgd door Willem Schouten en Leo van de Ruit, beiden met 30.
A-categorie plhc stbf
1. Martijn Paehlig 11 31
2. Willem Schouten 12 30
3. Leo van de Ruit 18 30
4. Louis Westhof 13 29
5. Jolanda Swart (sponsor) 20 28
6. Helene Wiesenhaan 22 26
7. Pim Donkersloot 20 21
8. Charles Taylor 21 18
B-categorie
1. Olga Commandeur 34 37
2. Paul Boehlé 28 34
3. Hannie Verhoeven 34 33
4. Ruud Taal 29 32
5. Anna van Lennep 34 30
6. René Brouwer 25 27
7. Ger Laan 26 27
8. Ron Peereboom Voller 23 24
9. Willem van den Elskamp 32 23
10. Madelon Barenbrug 35 23
11. Eric Venghaus (sponsor) 23 22
12. William Wollring 26 21
13. Sonja van de Rhoer 25 19
14. Guus van Holland 35 16
15. Henk Koster 34 13
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!