Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
21.10.2021
‘Iemand de das omdoen’, kent u die uitdrukking? Iemand de das omdoen, golf- en countryclub de Hooge Graven worstelt ermee… ‘Iemand de das omdoen’ is oorspronkelijk in de late middeleeuwen een aanduiding voor de strop of de galg, later krijgt de uitdrukking de betekenis ‘iemand of iets de nekslag geven’.
De Hooge Graven wordt namelijk aangevallen door een groep dassen, afkomstig uit twee dassenburchten vlakbij de baan.
Ze ruïneren de fairways, geholpen door kraaien die te pas — en vooral te onpas — naar engerlingen pikken op fairway en green. Vooral op de tweede negen is de schade fenomenaal en omdat je in dat woud van blauwe paaltjes moeizaam tot normaal spel komt, mag je op die holes plaatsen. Het is te hopen dat de Hooge Graven een liefst diervriendelijke oplossing vindt om dit probleem op te lossen en dat dit niet de nekslag betekent voor de kwaliteit van de Ommense fairways.
Ondanks deze ietwat bizarre omstandigheden lukt het Foeke Collet en mij om op deze droge (!) maandag 36 stablefords te scoren. Dat resultaat staat niet op zichzelf, want het heeft gevolgen voor de finalewedstrijd in Nunspeet. Zowel Foeke als ik stijgen naar een derde plaats in de A-categorie, respectievelijk de B-categorie en zullen hun zeven tegenstrevers op 1 november een poepie laten ruiken.
Drooglopen
De 32 NVGJ’ ers gaan met flink wat slagen mee de baan in (zo krijg ik met hcp 21,2 toch 28 slagen), en hebben overal in hun tas regenkleding gestopt. De regenverwachting is 83% maar die 17% kans op drooglopen hebben we toch mooi gepakt.
Bij de turn staat Jeanet ons op te wachten met een saucijzenbroodje, wij mogen haar zo noemen omdat zij haar naam op ooghoogte van Willem Schouten op haar trui heeft staan. Jeanet zal ons heel de dag met drank en spijs verzorgen, hulde voor de keuken en bar van de Hooge Graven.
In de A-categorie wordt Foeke dus eerste (36 stablefords), Anton Kuintjes tweede (34) en Fred Veldman derde (32). In de B-categorie mag ik me winnaar noemen (36 stablefords), Henri van der Steen wordt tweede (35) en Willem Buijteweg derde (33).
We kunnen de score van Hans Botman, luidkeels DERTIG, niet onvermeld laten. U mist hier notoire winnaars als Jolanda Swart en Martijn Paehlig. Onze voorzitter heeft last van wat in medische kringen als ‘FFF’ wordt gediagnosticeerd: Flinke Finale Fobie. Met de haven in zicht ga je de zeilen reven, zogezegd. In de laatste ronde zet Verstappen zijn motor uit en laat Hamilton passeren, dat beeld. Misschien is Martijns schamele stablefordtotaal op de Hooge Graven een wake-upcall voor hem.
Jolande heeft teleurstellend gescoord omdat ze te beduusd was van een grappig voorval in haar tankstation. Zoals bekend verkoopt Jolanda in haar tankstation volop golfballen. Omdat ze weer snel door haar voorraad heen was, liet ze 5000 z.g.a.n. lakeballs aanrukken. In die 5000 ballen trof ze zowaar een bal met het NVGJ-logo en met de ronde letters GL erop. Niet GroenLinks zoals Willem van den Elskamp immer vreest maar van ondergetekende. Waarschijnlijk opgevist uit de wateren van Spaarnwoude, homecours van Hans Terol, Hélene Wiesenhaan en mij. Laat de statistici maar uitpluizen hoe groot die kans is.
Promotie/degradatie?
In de B-categorie wordt Henri van der Steen dus nipt tweede. Henri wil zo snel mogelijk terug naar de A-categorie, waar hij door zijn fietsongeluk in 2020 uit degradeerde. Nu gaat het gerucht dat de scheidslijn tussen A en B, nu vastgelegd op handicap 16.9, omhoog gaat naar 19. Dan ontstaat er een redelijker verdeling van het aantal golfers in beide categorieën. Een afwijkende mening in dezen lanceerde Igor Bennik, recentelijk gepromoveerd naar de A-categorie. Igor pleit, vooral na zijn lage score op de Hooge Graven (want 13) voor het openstellen van een C-categorie.
Om nog wat olie op de golfgolven te gooien, nam ik tijdens mijn winnaarswoordje, de gelegenheid te baat om te pleiten voor een promotie/degradatieregeling. Wie winnaar wordt in de Order of Merit 2021 B-categorie (want Ruud Taal) promoveert naar de A-categorie. Daaruit degradeert de speler met het laagste jaarlijkse gemiddelde (want Igor Bennik). En dan is het het volgende jaar weer nieuwe ronde, nieuwe kansen. Zo geef je de Duca del Cosma Masters een extra dimensie en creëer je de situatie dat notoire veelvoudige winnaars kunnen doorgroeien naar een hoger podium. Daarnaast verlossen we de onderaanbungelaar in de A uit zijn lage lijden. Iets voor een snel besluit nog vóór 1 november of is zulks onderhevig aan formatie-achtige langdurige overwegingen?
Friettafel
Wat verder nog opgevallen is in Ommen: hoe kan het dat op de tafel met de laagste scores (iemand met 14 en buurman Igor dus 13) Jeanet en consorten de meeste bakken friet (in Noord-Nederland patat geheten) moesten brengen? De prijsuitreiking moest hierdoor worden uitgesteld, de winnaarsfoto moest zelfs door de vertraging binnen worden genomen omdat de fotograaf van dienst ook aan de ‘friettafel’ zat en de duisternis inmiddels zijn intrede had gemaakt.
De uitslag
De laatste wedstrijd op Hooge Graven voor de finale op Nunspeet stond in het teken van de eindstand in de Order of Merit. In de A-categorie won Foeke Collet, die opstoomde naar de tweede plaats en nu het leidende duo vormt met Marijke Brouwers. Ook Anton Kuijntjes en Fred Veldman plaatsten zich door goede resultaten. In de B sloeg Ger Laan genadeloos toe en werd derde in de OoM achter Ruud Taal en Anna van Lennep. De beste acht spelen op 1 november de finale.
A-categorie plhc stbf
1. Foeke Collet 13 36
2. Anton Kuijntjes 17 34
3. Fred Veldman 20 33
4. Bert van der Toorn 20 30
5. Martijn Paehlig 10 29
6. Eric Korver 18 28
7. Stef Swagers 2 26
8. Jolanda Swart (sponsor) 21 25
9. Helene Wiesenhaan 14 24
10. Igor Bennik 22 13
B-categorie
1. Ger Laan 28 36
2. Henri van der Steen 26 35
3. Willem Buijteweg 34 33
4. Elaine de Boer 29 32
5. Anja Vermaas (gast) 30 31
6. Hans Botman 36 30
7. Madelon Barenbrug 37 30
8. Ralph Blijlevens 24 29
9. Andy Houtkamp 24 28
10. Paul Boehlé 31 27
11. Taco Mulder 27 25
12. René Brouwer 29 25
13. Hannie Verhoeven 28 24
14. Willem van den Elskamp 33 24
15. Ragnar Niemeijer 36 24
16. Guus van Holland 37 20
17. Jan van Galen 26 14
18. Jur Raatjes 37 NR
Paehlig vs De Jong 5 & 4 ''' 'Als ik het verhaal moet tikken dan wordt het een heel korte hoor. Iets van “Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen”''', zegt Annette als good old Hans Woudstra op het terras van 'zijn' Zaanse vraagt hoe dat straks dan gaat als ik, ondanks dat ik 29 slagen moet geven, onverwacht toch zou weten te winnen. Onze oude vriend babbelde er vrolijk op los. Oude namen kwamen voorbij, herinneringen aan mooie dagen bij de club: '''ik heb pas geleden nog eens een jasje uit de kast getrokken met het oude nvgj-logo op de borst. Het zat wat ruim'' glimlachte de ook alweer bijna tachtiger voor hij ons uitzwaaide naar de eerste tee. De Zaanse dus. Dat is, ik geef het grif toe, niet mijn favoriete baan. Geen idee waarom, maar met sommige banen heb je nu eenmaal meer, met sommige wat minder. Al hielp het niet dat ik me stiekem ook verheugd had op een ronde op De Goyer, maar daarvoor niet geholpen werd door Friso die zich in de vorige ronde aan Annettes zegekar had laten binden. Zijn nederlaag, en verslag, bezorgde me bovendien de nodige bibbers. “Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren”, schreef hij. Het was precies zoals de in Amsterdam opgegroeide Noord-Hollandse speelde. Niet ver maar alles rechtdoor. Het was echter niet de enige 'maar', er waren er nog twee. Maar 1: maar haar chippen en putten was niet altijd wat het zou moeten zijn. Maar 2: maar ook als het dat wel was geweest was het waarschijnlijk een lastig verhaal geworden ondanks de zes slagen (geen 29 Hans!). Na vijf holes had ik al vier birdieputts op het maximaal dertig centimeter van de cup gelaten, stond ik één boven par voor de ronde...en vier up voor de wedstrijd. Hans: 'En wat doen jullie dan als het na tien holes klaar is', zou toch niet bewaarheid worden? Gelukkig niet nee. Daarvoor was het te gezellig en bovendien herpakte Annette zich uitstekend. Een echte bogeygolfer. Net wat minder afstand, vrijwel alles recht en als je dan je bogeys maakt kom je snel naderbij. Bij het bereiken van de turn was het verschil weer 1 hole, maar na het keerpunt ging het ineens alsnog hard en het was waarschijnlijk vooral de par-5 twaalfde die het moraal bij Annette brak. Waar je banen kan hebben die je minder liggen, heb je dat ook met individuele holes, en Annette had dat met deze hole, zo zei ze nog voor we in de buurt van de tee waren gekomen. Dat gevoel werd er niet beter op toen ze ondanks herhaalde pogingen niet uit de greensidebunker kwam. Met de verkeerde bal ook nog eens constateerden we toen ze de hole op had gegeven. Ook dertien ging verloren na een bal in het water en toen ze op de par-3 veertiende een putt van minder dan een meter een 360 graden ererondje zag maken zonder te vallen en ik mijn korte putt wel maakte, was het ineens gedaan. Met nog vier holes te spelen was de achterstand te groot geworden om nog goed te kunnen maken. We speelden – we moesten toch die kant op – de par-5 vijftiende nog, maar besloten dat dat de laatste was. Tijd voor het terras, bier, bitterballen en mooie verhalen. Het verslag dat Annette voorzag bleek redelijk spot on. Al zou ik er nog wel wat aan toe willen voegen. Martijn speelde goed, Martijn heeft gewonnen, de Zaanse toonde zich van zijn beste kant en het was ontzettend gezellig.
Het is 16:00 uur op maandagmiddag als ik op de eerste teebox sta van Burnham & Barrow Golf Course. De zon schijnt en een Nederlandse vlag wappert in de harde westenwind. Klaar om de strijd aan te gaan met de baan, mijzelf én de wind. Er zijn echt dagen dat je een links course vervloekt. Aan de andere kant is het juist het mooiste wat er is. Wat veroorzaakt nou die tegenstelling tussen liefde en haat? De wind blaast met windkracht 5 vol in mijn gezicht op de eerste tee, direct voor het clubhuis. Zoveel gedachten gaan er door mijn hoofd, van genieten tot angst. Zoals Ben Hogan ooit zei: "Golf is a game of misses. The golfer who misses the best is going to win." Met die gedachte sla ik mijn houten 3 net rechts de rough in. Let's go.
Er zijn van die namen die je telkens weer tegenkomt in een vereniging als de onze, zonder dat je precies weet wie erachter schuilgaat. Ik spreek wellicht voor mezelf, maar de Joop van der Flier-trofee is er zo eentje. Elk jaar wordt ’ie uitgereikt aan de winnaar van onze befaamde matchplaycompetitie. En elk jaar staan die vijf woorden gegraveerd op de bokaal. Maar wie was Joop van der Flier? En waarom juist hij?
Match Play op Golfclub Zeegersloot: Een avond vol plezier, verbazing en uiteraard een klein drama. Ik had er weer zin in. Echt! De wedstrijd op Golfclub Zeegersloot in Alphen aan den Rijn stond op de planning tegen Willem. Een van de mooiste commerciële banen van Nederland, als je het mij vraagt. Verrassend uitdagend, mooie greens, echt een pareltje in de dop. Een aanrader voor iedereen die eens iets anders wil spelen dan de standaard banen. Dus wat doe je dan? Juist: je nodigt je tegenstander uit om daar een potje Match Play te komen spelen. Wie was mijn tegenstander? Willem dus. Vol goede moed en met meer enthousiasme dan talent begon ik aan de wedstrijd, die tevens rond 17u gepland stond. De zon scheen en het was top golf weer. En eerlijk is eerlijk: ik ging als een speer uit de startblokken! Ik stond zomaar ineens 2-up. Verrassend? Absoluut. Verbazingwekkend? Nog meer. Ik durf gerust te zeggen dat Willem zelf ook even z’n wenkbrauwen optrok. Maar ja… dan begint het echte werk natuurlijk pas. Willem, met z’n single handicap, begon langzaam warm te draaien. En ik… tja, ik draaide vooral de verkeerde kant op. Toch had ik op de tweede negen nog een kans om weer van 2-up naar 1-up te komen. Maar zoals het een ware Match Play-leerling betaamt, liet ik die kans natuurlijk liggen. Het werd uitstel van executie. Op hol 13, zo’n moment waarop je denkt “als ik nu iets goeds doe, kan ik nog terugkomen”, maakte ik een fout waardoor ik die kans zag verdwijnen. En iedereen die er een beetje verstand van heeft (en zelfs ik) wist toen al hoe het zou eindigen. Hol 16, een par 3, werd het toneel van mijn ondergang. Als eerste de bal afslaan en dan voor je slaat bedenken dat je eigenlijk helemaal nog geen balletje bent verloren. Je voelt hem al aankomen, "plons" daar ging mijn bal. Willem besliste de wedstrijd met 2 vingers in zijn neus. Wat op een par 3 kan je tegen Willem deze fouten niet permitteren. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb genoten. Van de baan, van het weer, van de gezelligheid en vooral van Willem zijn spel. Het is ongekend hoe lekker hij kan golfen, zelfs als hij zelf zegt dat hij niet op z’n best is. En ik? Ik ben voorlopig nog lang niet goed genoeg voor een Match Play-toernooi. Maar ik blijf het proberen, wie weet over 3 jaar. Gelukkig was de borrel en het delen van een hapje de kers op de taart. Want hé, verliezen op zo’n mooie baan is toch nog altijd leuker dan thuis saai op de bank zitten?
Vandaag 7-7 stond er een matchplay-knaller op het programma: Madelon versus Peter, op het altijd imposante The International. Madelon – ondanks een onmenselijk vroege start uit Arnhem, op een tijdstip waarop alleen bakkers en vogels actief zijn – arriveerde in topvorm. De baan? Perfect. Strak gemaaid, snelle greens, en pinposities die vermoedelijk zijn uitgezet door iemand met een licht sadistische inslag. Gelukkig was de rough mild – Moeder Natuur liet ons nog een beetje ademhalen. Het weer kwam met het complete Hollandse assortiment: zon, regen, wolken en wind, allemaal tegelijk en zonder logica. Paraplu een beetje open, een beetje dicht. Repeat. De wedstrijd ging gelijk op. Het was stuivertje wisselen: eerst stond ik 2 up, toen 1 up, daarna ineens 1 down, en voor ik het wist 2 down. Kortom: een potje matchplay-twister. Op hole 16 moest er iets gebeuren. Tijd voor een hero shot! Helaas bleek mijn innerlijke Rory McIlroy vandaag met vakantie. Ik nam nét iets te veel risico – de bal had duidelijk andere plannen. Daarmee was de wedstrijd beslist in het voordeel van Madelon, die bal na bal rechtdoor bleef slaan en putts maakte alsof het niets was. Maar wat een dag. Mooie slagen (soms per ongeluk), eerlijke strijd en vooral veel plezier. En daar gaat het uiteindelijk om – elkaar een topdag bezorgen op de baan. De tweede mooiste overwinning van vandaag was het spelplezier. De eerste? De gele Peter na afloop natuurlijk. Madelon, dank voor de heerlijke dag en veel succes in de volgende ronde!
Niet alleen de wedstrijd was drukbezocht, ook op de prijzentafel was het dringen geblazen tijdens het Jaski Open. Zouden er leden zijn geweest die met lege handen naar huis gingen afgelopen vrijdag? Vast, maar het zullen er niet veel geweest zijn. En ze mochten zich nog beroepen op wel heel veel misfortuin bovendien, zoveel prijzen waren er te vergeven. Naast natuurlijk de prijzen voor de winnaars van de wedstrijd in zowel de A- als de B-categorie en de neary's en longest drives, werd een groot aantal leden verblijd met een prijs tijdens de traditionele loterij. Niels Terol was de gelukkigste van allemaal, hij was het die er met het door Jaski beschikbare kunstwerk vandoor ging, maar ook degenen die een van de andere prijzen in ontvangst mocht nemen deed dat met een grote glimlach. Nee, we spelen niet om de prijzen maar wat zijn we blij dat ze beschikbaar worden gesteld. Daarom langs deze weg nog maar eens dank aan de sponsoren van deze wedstrijd: Wil Hoogland en haar Jaski Art Gallery, Yulin Tjan die Foeke niet alleen met een lege portemonnee achterliet na zijn hole in one, de bijzondere petten van Bay Hill die door George Taylor uit Amerika mee waren genomen, de ballen van Nassau, de wijnen van Sonnenberg, het bijzonder kunstwerk van Ruud Onstein, en niet in de laatste plaats natuurlijk al het tafelzuur dat ter beschikking werd gesteld door Kesbeke. Foeke en Paul gaan er nog een flinke kluif aan krijgen die pot leeg te krijgen voor de volgende editie van het Jaski Open.