Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
08.04.2020
Nederland, en dus ook de golfwereld, werd maandagavond 23/3 op de hoogte gebracht van de nieuwste richtlijnen van de overheid ter bestrijding van het virus Covid-19. Tot 1 juni van dit jaar (dat dan gelukkig weer wel) ligt het sociale leven plat en ook nog eens strak aan banden. Geen groepjes van meer dan drie mensen en altijd met anderhalve meter ruimte onderling. Daar moeten we het mee doen voorlopig, al is het laatste nieuws dat die datum van 1 juni alleen zou gelden voor evenementen waarvoor een vergunning nodig is. En daar vallen de toernooien van de NVGJ uiteraard niet onder.
Met een beetje creativiteit laat die datum van 1 juni met de bijbehorende restricties ruimte om in flights van drie de baan in te gaan. Als dan de onderlinge afstand wordt bewaard, zou je zo een rondje kunnen spelen. Of dat is toegestaan is op dit moment echter niet duidelijk en daarom gaan we er ook maar even vanuit dat dit niet het geval is.
Hoe gaan we dan verder?
Daarover is door het bestuur natuurlijk koortsachtig overleg gepleegd. Duidelijk is dat de komende wedstrijden op Stippelberg, Olympus, Emmeloord, Prise d’Eau en Kralingen eruit liggen. Dat hadden we hier op de site al gemeld. Betekent wel dat de helft van het wedstrijdseizoen van onze NVGJ weg is, en dat blijft niet zonder gevolgen.
Blijft de Order of Merit overeind?
Ja, dat wel, maar onder welke voorwaarden, dat moeten we nog bekijken. Een Best of 7 lijkt moeilijk in stand te houden als er zoveel wedstrijden wegvallen, zeker nu we juist dit seizoen hebben gekozen voor een meer compacte kalender. Een Best of 5 zou wellicht een betere optie zijn nu, maar daarover gaan we ons beraden.
Hoe gaat het de matchplay?
Er is weliswaar nog geen overleg geweest met de Chef Matchplay Willem van den Elskamp, maar daarop vooruitlopend lijkt het niet gek om te zeggen dat door de matchplaycompetitie dit seizoen een streep gaat. De tijd is vanaf 1 juni – op zijn vroegst! – simpelweg te kort om alles te kunnen spelen.
Wat gebeurt er met de interlands?
De confrontatie met de Duitse vrienden loopt vooralsnog geen gevaar, die met de Belgische collega’s (Prise d’Eau) is al geschrapt. Wellicht is daar in overleg met de Belgen en de baan een andere datum voor te vinden. Is dat niet het geval, dan spelen we dit jaar niet tegen de Belgen.
En tot slot: wat met de andere wedstrijden?
Er wordt bekeken of enkele inmiddels geschrapte wedstrijden op een later tijdstip nog een plek kunnen krijgen op de kalender. Dat is echter zeer de vraag. Als wij weer kunnen en willen golfen, kan en wil iederéén golfen. De druk op de courses zal zeker toenemen en het is onduidelijk of er dan nog ruimte is voor een groep NVGJ’ers. Maar ook daar wordt dus naar gekeken.
Wat resteert er dan?
Laten we helder zijn: een bizar seizoen. Dit had niemand zelfs maar twee maanden geleden kunnen voorzien, maar we hebben er wel mee te maken. Een land dat drie maanden min of meer op slot gaat, een sociaal leven dat tot ongeveer nul wordt gereduceerd, kwetsbare groepen die het huis niet meer uit kunnen of willen, honderden sterfgevallen en een economie die volledig op één oor ligt. Vrienden en collega’s worden ook dáár hard door getroffen en zien soms hun inkomstenbron volledig opdrogen. Je hoeft niet eens de vraag te stellen of golf dan nog belangrijk is.
Niettemin gaan we er alles aan doen – en de credits daarvoor gaan in zeer ruime mate naar Madelon en Hans – om te redden wat er te redden valt. Dat zou dus kunnen betekenen dat we elkaar voor het eerst zien op 8 juni op het Rijk van Nijmegen, waar dan wellicht ook alsnog de ALV zou kunnen worden gehouden. Daarover volgt uiteraard tegen die tijd nog bericht.
Voor nu geldt vooral dat we als bestuur wensen dat iedereen veilig en gezond blijft. Dat we hier met z’n allen als NVGJ op een goede manier doorheen komen. En dat we straks bij de eerste ontmoeting kunnen zeggen dat het goed is dat we er allemaal weer zijn, gezond en wel.
Veel sterkte en gezondheid voor iedereen in deze moeilijke tijd.
Pas op elkaar, pas op jezelf.
Het bestuur van de NVGJ
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!