Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
23.02.2022
De top bereiken is moeilijk, daar blijven nog veel moeilijker. Het is een van de (vele) cliché’s uit de sport. Maar zoals dat gaat met dooddoeners als deze: het is een waarheid als een koe. Enerzijds vanwege de druk om sportief bij de besten te blijven horen anderzijds vanwege het glibberige pad waar zelfoverschatting zomaar een struikelblok kan vormen. Bewees Phil Mickelson door met een ongenadige klap van zijn voetstuk te vallen. Van held naar outcast…het kan snel gaan en veel is er niet voor nodig.
Oké, dat laatste is niet helemaal waar natuurlijk. Je moet er wel echt wat voor doen. Vraag het maar aan mannen als Marc Overmars en Lil’ Kleine, die onlangs in opspraak raakten en daar nog lang voor op de blaren moeten zitten. Als ze eerst na hadden gedacht voor ze tot hun daden over waren gegaan, hadden bedacht dat het misschien niet het allerhandigst was foto’s van hun jongeheer te appen of het hoofd van hun vriendin tussen de deur van een auto te klemmen, hadden ze zelf ook tot de conclusie kunnen komen dat ze misschien toch…
Zal Mickelson nu ook zo zitten? Had ik nu maar niet? Of heeft lefty nog altijd het idee dat hij Figjam is? Figjam? Figjam was de bijnaam die hij lang had onder collega’s, waarbij Figjam een afkorting was voor ‘Fuck, I’m Good! Just ask me!’ Waar het ook over ging, met wie Phil ook was, hij wist altijd alles beter. Het nam mensen voor hem in, het joeg mensen tegen hem in het harnas en vaak hád hij ook gelijk. Een wijsneus, goed met woorden, overtuigend.
Boven alles was (is) hij echter vooral een geweldige golfer, eentje die fans met het grootste gemak aan zich weet te binden. Omdat hij altijd en overal oog voor ze heeft, omdat hij een mooi gevoel voor humor heeft en dat op social media goed in weet te zetten, en omdat hij net zo spectaculair kan winnen als kan verliezen. Omdat zijn loopbaan goeddeels samenviel met die van Tiger Woods, haalde hij nooit de nummer 1 positie van de wereld, maar zijn palmares is desondanks indrukwekkend. Een eeuwigheid in de top van de wereldranglijst, 45 zeges op de PGA Tour, 57 overwinningen in totaal, en natuurlijk ook nog zes Majors, waarbij vooral de laatste zege in grote mate bijdroeg aan zijn populariteit. Op de leeftijd van 51 jaar werd hij afgelopen seizoen de oudste winnaar van een Major ooit, waarmee zijn faam nog wat meer eeuwigheidswaarde kreeg.
Hij had het daarbij kunnen laten. Meesurfen op de golfen van het enthousiasme dat hij losmaakte, nog een paar wedstrijden winnen op de PGA Tour, een beetje uitbuiken op de Champions Tour, en voor altijd mateloos populair blijven. Zelfs de volgers die hem lang Plastic Phil noemden, erkenden dat hij toch wel een leuke gast was. Om over de ‘trots’ van lefties op hun ambassadeur nog maar te zwijgen.
Ergens onderweg nam Figjam de regie echter wat al te stevig in handen en besloot ‘the smartest man in the room’ (niet zijn woorden, maar een omschrijving gebaseerd op een aan hem toegeschreven gedraging: de onbedwingbare neiging om altijd en overal te laten zien hoe slim hij wel niet is) de PGA Tour onder vuur te nemen. Eerst door het circuit te beschuldigen van dictatoriaal wanbeleid, daarna door open kaart te spelen over zijn motivatie om met de Saudi’s in zee te gaan bij het vormen van een nieuw circuit. De onder meer door hem gebruikte woorden aan het adres van de Tour (‘ongekende gierigheid’) en aan het adres van de Saudi’s (‘scary motherfuckers’) werden hem niet in dank afgenomen. Collega’s noemden ze zonder omhaal dom en egoistisch, en toen Phil er zich met een ‘mijn woorden zijn door de media uit hun verband gehaald en waren off the record’ uit probeerde te redden in een halfslachtig excuus, ging het snel bergafwaarts met zijn populariteit. In elk geval onder collega’s en sponsors dan toch. De een na de andere neemt afstand van hem, te beginnen met zijn grootste sponsor KPMG. Hoe hij er bij het publiek opstaat zal voorlopig onduidelijk blijven, omdat hij (in zijn eigen woorden) tijd nodig heeft om tot zichzelf te komen en daardoor voorlopig niet speelt. Al is het veel waarschijnlijker dat de Tour hem geschorst heeft wegens het in ernstig diskrediet brengen van het circuit.
Van de slimste man in de kamer, naar de eenzaamste man in de kamer. Niemand wil momenteel iets te maken hebben met Mickelson. ‘Hé ben jij een lefty? Net als..?’ Misschien hét moment om rechtshandig golf toch eens een kans te geven.
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.
Het 30-jarig jubileumfeest van de NVGJ is flink gevierd in het Hanenhuus van onze homecourse op de Texelse. Na een winderige wedstrijddag was het daar goed toeven. Het leidde zelfs tot een zittende polonaise!
Eén dag voor het jubileumfeest op onze homecourse De Texelse zit de sfeer al goed in! Een deel van de NVGJ'ers is al neergestreken op het eiland en uiteraard verpozen ze zich in het prachtige clubhuis. Uiteraard is onze secretaris Hans Terol, die enorm veel werk in de voorbereiding heeft verzet, ook van de partij. En verder zien we ook zijn rechterhand Madelon.
Vanuit Zaandam naar Hoog Soeren is precies 1 uur en 7 minuten volgens mijn routeplanner, maar omdat er allerlei werkzaamheden zijn en tunnels zijn afgesloten vertrek ik maar een uurtje eerder om op tijd te zijn. Overigens had ik nog nooit gehoord van “Hoog Soeren” een klein plaatsje op de Veluwe. Maar wat ik daar tegen kwam overtrof mijn verwachtingen “De Veluwse Golfclub” omringd door bossen van Kroonbomen het Loo. De 9 holes baan is aangelegd in 1957 en is best uitdagend en voor mij heerlijk om te spelen want er is geen water. Het ritje ernaartoe verliep eigenlijk best voorspoedig dus zat ik al op tijd op het mooie terras met een kopje koffie te genieten van de heerlijke stilte, alleen de vogeltjes en het geruis van de bomen waren de geluiden die ik hoorde, best even wennen voor en stadje als ik. Ik moest mijn matchplay wedstrijd spelen tegen Elaine de Boer en die melde zich precies op onze afgesproken tijd en dus konden we om 12 uur starten met onze wedstrijd. Om nu elke hole te beschrijven zie ik niet zo zitten maar we waren flink aan elkaar gewaagd en het bleef tot de laatste hole (hole 18) spannend. Elaine stond toen 1up dus we konden alleen nog gelijk komen of zij zou winnen. Helaas had ik op de laatste hole een beetje pech en heeft Elaine verdiend gewonnen! Wel heb ik een hele gezellige en heerlijke dag doorgebracht en genoten van deze kleine, maar erg leuke golfbaan en natuurlijk van Elaine die erg aangenaam gezelschap was op deze heerlijk zonnige dag.
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2024, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten. Inzendingen met alle denkbare journalistieke uitingen, denk aan tekst – al dan niet geïllustreerd met foto’s, geluid - radio - podcast, foto/fotoserie, video, tv of sociale media, zullen worden beoordeeld op de meest iconische en spraakmakende journalistieke verslaggeving over de golfsport in Nederland. Inzenden is mogelijk tot 15 oktober 2024. Een vijfkoppige jury, bestaande uit vertegenwoordigers van de vier betrokken organisaties, onder voorzitterschap van een door het bestuur van de NVGJ gevraagde voorzitter, zal uit de inzendingen een winnaar kiezen. De uitreiking van de Golfpersprijs 2024 vindt plaats tijdens het jaarlijkse slotdiner van de NVGJ op maandag 5 november 2024 op Golfbaan Het Rijk van Nunspeet. *) De deelnamevoorwaarden zijn terug te vinden op de website van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten www.nvgj.nl/reglement2024 Voor meer informatie: Madelon Barenbrug, jury-secretaris: mobiel 0651783957 of per e-mail madelon@lhjbarenbrug.nl Namens de organisatie van de Golfpersprijs, Abe Jan ter Beek, juryvoorzitter Namens de NGF