Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
05.10.2022
Het goede nieuws het eerst, de afvaardiging van de NVGJ op de EMGJ in Tsjechië staat na de eerste wedstrijddag op een keurige vijfde plaats. Teamcaptain Madelon is hiermee zeer in haar nopjes. ‘Dit hebben we al een tijdje niet meer meegemaakt. Het mag ook wel een keer. Voor het vertrek naar Tsjechië had ik al een goed gevoel bij dit team”, geniet ze na op het terras van hole 19.
De beste score van het Nederlandse team bracht Louis Westhof op het bord. Met driekwart verrekening zette onze Friese doorloper een keurige 31 punten op de kaart. Anton Kuijntjes (29), Friso Leunge (25), Helene Wiesenhaan (29), Henri van der Steen (24), Leo van de Ruit (24), Marijke Brouwers (24) en Pamela Sturhoofd (29) droegen bij aan het resultaat waarmee we voorlopig heel blij mogen zijn.
Het slechte nieuws; Pim Donkersloot had zijn dag niet. “Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt, ik werd steeds nerveuzer. Het liep van geen kant”, waren wat quotes die we uit zijn mond optekenden Zou er een Kostertje te vergeven zijn op de EMGJ, dan was die zeker voor Pim met z’n 11 punten geweest. Zijn resultaat en dat van de schrijver van dit stukkie (een magere 21) werden weggestreept. Bleven in totaal 210 punten over, goed dus voor een plaats bij de beste vijf.
Aan kop — hoe kan het anders — onze Duitse vrienden. Maar liefst 242 punten staan er op hun rekening. De Italianen die altijd goed voor de dag komen op de EMGJ staan tweede met 241 punten en de Oostenrijkers derde met 240 punten. Het kan dus nog alle kanten op. De Rode Duivels dragen de rode lantaarn en Zwitserland en Denemarken liggen respectievelijk 10 en 7 punten op ons achter.
Hoe vergaat het ons verder? Lekker mag ik wel zeggen, iedereen geniet, goed golf of niet, van de sfeer, de ambiance en een werkelijk prachtige golfaccommodatie. Als je denkt een redelijk beetje te kunnen golfen moet je eens naar het golfresort Konopiste afreizen om een lesje in nederigheid te krijgen. Wat dat betreft werkt deelname aan de EMGJ louterend. Een schitterende baan daar in de Tsjechische Bohemen, maar van een niveau dat wij polderjongens en -meisjes niet gewend zijn. Een kuitenbijter ook, aan het einde van de tweede oefendag stonden er — na 18 holes en een kasteelexcursie — maar liefst 17 kilometers op mijn klokje. Maar ook teveel slagen en bitter weinig stablefordpuntjes. Alle NVGJ-ers speelden onder de maat, het leek wel een beetje op Ajax op een Championsleague-avondje. Niet alleen de natte baan speelde moeilijk, de greens waren echt van wedstrijdniveau. stimp 10 a 11 toch op z’n minst, schat ik. Die greens, waar je eerst maar moest komen, zoals op de 8e par 3. Geen appeltje eitje die 220 meter kan ik verzekeren.
Na de eerste wedstrijddag was er al met al toch sprake van een ietwat opgewektere stemming. Een vijfde plaats in de tussenrangschikking is natuurlijk best een reden om het glas te heffen. Dat hebben we dan — ook bij het diner — zoals het hoort onder journalisten veelvuldig gedaan. Was er kritiek, waren er minpuntjes? Uiteraard! Wat leggen wij niet graag de vinger op de zere plek. Maar zes uur op de baan voor 18 holes? Dat is toch werkelijk te gek, vond ook Anton Kuijntjes, die dit aan den lijve ondervond. De grap van de EMGJ is verder dat het toernooi is bedoeld voor golfende journalisten. In de reglementen staat ook duidelijk vermeld dat alle deelnemers bij aankomst hun perskaart moeten tonen. In de praktijk wordt daar evenwel absoluut niet moeilijk over gedaan, van controle is geen sprake en er blijft iets hangen van ‘zijn dat werkelijk allemaal journalisten die die geweldige ballen kunnen slaan en prachtige scores binnenbrengen?’
Enfin de NVGJ is net als de EMGJ, ook daar doen we niet al te moeilijk, dus we moeten niet zeuren. En leuke dag, daar gaat het om. Toch? Maar als je dan ziet dat een Duitse collega (vergeet de verrekeningsfactor niet) met 39 stablefordpunten binnenkomt, dan mag je toch wel je wenkbrauwen fronsen. Wat verder overigens opvalt is dat de vrouwelijke inbreng op dit toernooi behoorlijk onder de maat is. Geen enkele vrouw in de teams van Oostenrijk, België en Denemarken en slechts een dame bij de Duitsers en de Tsjechen. Hier staat Team Nederland trots bovenaan met vier vrouwelijk golfers, en niet de eerste de beste.
Voor onze Tsjechische gastheren met Pavel voorop niets dan lof. Deze elfde EMGJ is er weer een om in te lijsten. Wat een heerlijk toernooi. Tijdens het diner woensdagavond werd meegedeeld dat de volgende EMGJ in 2024 in Portugal gaat plaatsvinden. Op de baan van Royal Obidos, een eindje boven Lissabon. De deelnemers aan de Nations Cup volgend jaar gaan eind oktober naar Italië, waar gespeeld wordt op een baan bij het Gardameer.
Nu eerst even de batterij opladen voor de tweede wedstrijdag op de Radecky Course. “We breken de baan af”, klinkt het strijdlustig uit de mond van Pim. Leo van de Ruit laat weten hoe dat gegaan is.
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.