Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
19.06.2021
Op onze site worden enkele sponsors nader voorgesteld door middel van een interview. Na Frank van Wezel van Duca del Cosma deel 2: Eric Venghaus van Zorg Vastgoed Management: "Ik hou wel van die eigengereide journalisten..."
De levensloop van Eric Venghaus laat zich beschrijven als een enerverend jongensboek. Hij groeide op in een groot, liefdevol, maar arm Surinaams gezin in “het Haagsche” van de jaren vijftig en zestig. Na zijn studie vliegtuigbouw maakte hij bliksemcarrière in de offshore- olie-business en in die branche begon hij al snel voor zichzelf. Vervolgens switchte hij naar de handel in appartementsliften. Tussen de bedrijven door werd hij eigenaar en pikeur in de paardenracerij.
Gaandeweg raakte hij gepokt en gemazeld in politiek Den Haag. De laatste jaren verovert hij project na project in de zorg- en bouwsector met zijn bedrijf Zorg Vastgoed Management. Het heeft hem allemaal geen windeieren gelegd, maar hij praat er bescheiden en vooral anekdotisch over.
Eric ontvangt de NVGJ-delegatie in het clubhuis van zijn homecourse De Rijswijkse, waar hij als vanzelf begint over zijn liefde voor het golfen. “Hier heb ik een jaar of zeven jaar geleden mijn GVB gehaald, samen met mijn vrouw en zoon. Dat me dat lukte was een wonder, want ik kon er werkelijk geen pepernoot van. Toch maar les genomen, doorgezet en blijven hangen voor de gezelligheid. Intussen heb ik handicap 18 en is het een heerlijk tijdverdrijf voor me. En niet onbelangrijk; het
publiek hier doet lekker normaal, totaal geen Haagse kak. Leden, greenkeepers en barpersoneel, ze zijn allemaal superaardig”.
Hoe vindt hij er de tijd voor met zo’n drukke job? Eric: ”Daar máák ik tijd voor. Net als voor lekker lunchen met mensen die ik graag mag. Van alleen maar werken wordt geen mens beter. Ik gebruik golf ook helemaal niet voor mijn relatiebeheer. Ik speel puur voor de ontspanning”.
Die visie moet wel kloppen, want zijn Zorg Vastgoed Management BV is al jaren marktleider op het gebied van het ontwikkelen, financieren en realiseren van zorgcentra en gerelateerde woonconcepten. ZVM is de grootste landelijke partner van eerstelijns zorggroepen en maakt het mogelijk dat de huisarts, de fysiotherapeut, de apotheker en mogelijk andere specialisten bij mensen in hun eigen buurt op de begane grond onder één dak komen. Dat bespaart ze veel gedoe en het levert de gezondheidszorg een besparing op van zo’n 12 miljard euro per jaar. Op de bovengelegen etages van die zorgcentra worden seniorenappartementen
verwezenlijkt, van alle gemakken voorzien. Ook winkels voor de dagelijkse boodschappen krijgen waar mogelijk een plek in het complex.
Eric: “Bejaardentehuizen zijn er allang niet meer en van oude mensen wordt verwacht dat ze zo maar overal naartoe kunnen gaan, terwijl de dokter, de fysiotherapeut en de apotheker vaak best een end verderop zitten. Het doel is het leven van deze mensen fijner te maken en dat van artsen en andere participanten praktischer”.
Eric’s aandacht gaat nu uit naar een paar specifieke projecten; de bouw van 120 appartementen met een groot gezondheidscentrum eronder in Nieuw-Vennep en de
verwezenlijking van 210 woningen in Rotterdam direct aan de Maas, met uiteraard een gezondheidscentrum. Daarnaast heeft hij ook net een contract gesloten met een thuiszorgcentrum in Eindhoven.
Terug naar het golfen. Hoe is hij ooit bij de NVGJ terechtgekomen en wat is zijn belang bij het sponsoren van ons matchplay toernooi? Eric: “Mijn maatje Alex Jongman, ook sponsor van de NVGJ, nam mij een keer mee en ik voelde mij direct thuis. Ik ben eigenlijk niet zo van clubjes en competities, want ik bepaal graag zelf waar en wanneer ik speel, maar de NVGJ voelde direct als een warm bad. En de klik met journalisten is er, want dat zijn lekker eigengereide figuren, net als ik.
De een komt van De Telegraaf, de ander van De Volkskrant, die weer van radio of tv, weer een ander van een sportblad en ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Toch is het één hechte club. Dat vind ik gaaf. Als buitenstaander word ik warm onthaald. “Hé Eric leuk dat je er weer bent!”.
Hij is inmiddels 69, ziet er fit en gesoigneerd uit, maar toch….. wil hij zelf zo langzamerhand niet een zorgeloze pensionado zijn? “Ach”, stelt Eric, “het is net als bij golfen; als je het een tijd doet sta je niet meer zo te ploeteren, maar laat je de clubs het werk doen. Zo kan je er jaren mee door. Door jarenlange ervaring voel ik weinig druk meer. Daarbij zijn wij goed georganiseerd. Er liggen draaiboeken klaar voor alle denkbare projecten. Die hoeven wij alleen maar te ontvouwen. Wij
kennen de wet- en regelgeving als onze broekzak en verantwoordelijke ministers, wethouders, ambtenaren, architecten en leveranciers weten we goed te vinden. Mogelijk gedoe wordt in de kiem gesmoord door alles van tevoren in elk detail vast te leggen”.
“Zo kunnen wij bouwprojecten per uur plannen. Onlangs hebben wij een heel complex in zes maanden tijd tiptop afgeleverd. Dat gelooft bijna niemand, maar toch is het zo. Daarbij voelt het goed iets van maatschappelijke waarde te bewerkstelligen. Hindernissen zie ik als uitdagingen. Net als bij golf. Hoe mooi is het niet als je bunkers, waterpartijen en bosschages weet te vermijden en je
de bal lekker op de green belandt? Dat geeft een kick. Elke keer weer”.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Langzamerhand kruipen we naar het einde van het seizoen 2024. Nu de wedstrijd op Regthuys op 7 oktober is opengesteld (HIER kun je inschrijven) resten ons daarna nog maar drie wedstrijden (Kleiburg, Dirkshorn en Hooge Graven) vóór de Masters op Nunspeet, waar de kampioenen bekend worden. Maar eert genieten van de gastvrijheid op Regthuys in Winkel!
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.
Het 30-jarig jubileumfeest van de NVGJ is flink gevierd in het Hanenhuus van onze homecourse op de Texelse. Na een winderige wedstrijddag was het daar goed toeven. Het leidde zelfs tot een zittende polonaise!