Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
19.06.2021
Op onze site worden enkele sponsors nader voorgesteld door middel van een interview. Na Frank van Wezel van Duca del Cosma deel 2: Eric Venghaus van Zorg Vastgoed Management: "Ik hou wel van die eigengereide journalisten..."
De levensloop van Eric Venghaus laat zich beschrijven als een enerverend jongensboek. Hij groeide op in een groot, liefdevol, maar arm Surinaams gezin in “het Haagsche” van de jaren vijftig en zestig. Na zijn studie vliegtuigbouw maakte hij bliksemcarrière in de offshore- olie-business en in die branche begon hij al snel voor zichzelf. Vervolgens switchte hij naar de handel in appartementsliften. Tussen de bedrijven door werd hij eigenaar en pikeur in de paardenracerij.
Gaandeweg raakte hij gepokt en gemazeld in politiek Den Haag. De laatste jaren verovert hij project na project in de zorg- en bouwsector met zijn bedrijf Zorg Vastgoed Management. Het heeft hem allemaal geen windeieren gelegd, maar hij praat er bescheiden en vooral anekdotisch over.
Eric ontvangt de NVGJ-delegatie in het clubhuis van zijn homecourse De Rijswijkse, waar hij als vanzelf begint over zijn liefde voor het golfen. “Hier heb ik een jaar of zeven jaar geleden mijn GVB gehaald, samen met mijn vrouw en zoon. Dat me dat lukte was een wonder, want ik kon er werkelijk geen pepernoot van. Toch maar les genomen, doorgezet en blijven hangen voor de gezelligheid. Intussen heb ik handicap 18 en is het een heerlijk tijdverdrijf voor me. En niet onbelangrijk; het
publiek hier doet lekker normaal, totaal geen Haagse kak. Leden, greenkeepers en barpersoneel, ze zijn allemaal superaardig”.
Hoe vindt hij er de tijd voor met zo’n drukke job? Eric: ”Daar máák ik tijd voor. Net als voor lekker lunchen met mensen die ik graag mag. Van alleen maar werken wordt geen mens beter. Ik gebruik golf ook helemaal niet voor mijn relatiebeheer. Ik speel puur voor de ontspanning”.
Die visie moet wel kloppen, want zijn Zorg Vastgoed Management BV is al jaren marktleider op het gebied van het ontwikkelen, financieren en realiseren van zorgcentra en gerelateerde woonconcepten. ZVM is de grootste landelijke partner van eerstelijns zorggroepen en maakt het mogelijk dat de huisarts, de fysiotherapeut, de apotheker en mogelijk andere specialisten bij mensen in hun eigen buurt op de begane grond onder één dak komen. Dat bespaart ze veel gedoe en het levert de gezondheidszorg een besparing op van zo’n 12 miljard euro per jaar. Op de bovengelegen etages van die zorgcentra worden seniorenappartementen
verwezenlijkt, van alle gemakken voorzien. Ook winkels voor de dagelijkse boodschappen krijgen waar mogelijk een plek in het complex.
Eric: “Bejaardentehuizen zijn er allang niet meer en van oude mensen wordt verwacht dat ze zo maar overal naartoe kunnen gaan, terwijl de dokter, de fysiotherapeut en de apotheker vaak best een end verderop zitten. Het doel is het leven van deze mensen fijner te maken en dat van artsen en andere participanten praktischer”.
Eric’s aandacht gaat nu uit naar een paar specifieke projecten; de bouw van 120 appartementen met een groot gezondheidscentrum eronder in Nieuw-Vennep en de
verwezenlijking van 210 woningen in Rotterdam direct aan de Maas, met uiteraard een gezondheidscentrum. Daarnaast heeft hij ook net een contract gesloten met een thuiszorgcentrum in Eindhoven.
Terug naar het golfen. Hoe is hij ooit bij de NVGJ terechtgekomen en wat is zijn belang bij het sponsoren van ons matchplay toernooi? Eric: “Mijn maatje Alex Jongman, ook sponsor van de NVGJ, nam mij een keer mee en ik voelde mij direct thuis. Ik ben eigenlijk niet zo van clubjes en competities, want ik bepaal graag zelf waar en wanneer ik speel, maar de NVGJ voelde direct als een warm bad. En de klik met journalisten is er, want dat zijn lekker eigengereide figuren, net als ik.
De een komt van De Telegraaf, de ander van De Volkskrant, die weer van radio of tv, weer een ander van een sportblad en ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Toch is het één hechte club. Dat vind ik gaaf. Als buitenstaander word ik warm onthaald. “Hé Eric leuk dat je er weer bent!”.
Hij is inmiddels 69, ziet er fit en gesoigneerd uit, maar toch….. wil hij zelf zo langzamerhand niet een zorgeloze pensionado zijn? “Ach”, stelt Eric, “het is net als bij golfen; als je het een tijd doet sta je niet meer zo te ploeteren, maar laat je de clubs het werk doen. Zo kan je er jaren mee door. Door jarenlange ervaring voel ik weinig druk meer. Daarbij zijn wij goed georganiseerd. Er liggen draaiboeken klaar voor alle denkbare projecten. Die hoeven wij alleen maar te ontvouwen. Wij
kennen de wet- en regelgeving als onze broekzak en verantwoordelijke ministers, wethouders, ambtenaren, architecten en leveranciers weten we goed te vinden. Mogelijk gedoe wordt in de kiem gesmoord door alles van tevoren in elk detail vast te leggen”.
“Zo kunnen wij bouwprojecten per uur plannen. Onlangs hebben wij een heel complex in zes maanden tijd tiptop afgeleverd. Dat gelooft bijna niemand, maar toch is het zo. Daarbij voelt het goed iets van maatschappelijke waarde te bewerkstelligen. Hindernissen zie ik als uitdagingen. Net als bij golf. Hoe mooi is het niet als je bunkers, waterpartijen en bosschages weet te vermijden en je
de bal lekker op de green belandt? Dat geeft een kick. Elke keer weer”.
Andreas van der Schaaf blikt terug op het leven van Karel van de Graaf, die ons op 14 november op 72-jarige leeftijd ontviel. De pauze voordat Karel ruiterlijk moest bekennen dat dit zo was duurde bijna 2 seconden en voor iemand wiens eerste vraag in zijn leven als journalist, interviewer of presentator vaak cruciaal bleek was dit best opvallend. De omstanders (zijn flightgenoten) waren op dat moment enigszins verbouwereerd, omdat zij in die ‘split seconds’ nog dachten dat het over het redelijk forse hoofd van Karel zelf ging. “Ja” zei Karel na die twee seconden dus, “U heeft ‘m gezien?” en haalde zijn spiksplinternieuwe oversized ‘greatest big Bertha’ uit zijn tas. (kort daarna werd deze geloof ik verboden) Het neemt ons terug naar die zonovergoten dag op de Golfbaan van Best waar de gebroeders van de Kerkhof hun jaarlijkse ‘golftournament’ (2003) vierden en waar een keur aan oud-voetballers, artiesten, BN’ers, etc. uitgenodigd waren om nu maar eens echt te laten zien of hun handicap een juiste afspiegeling vormde van hun veronderstelde capaciteiten op golfgebied. Het grote nadeel was dat ik er was met een professionele cameraploeg om voor zowel GooiTV als BVN op indringende wijze kond van te doen. Kijk, bij de NVGJ hebben wij allen in meer of minderen mate Karel meegemaakt in zijn hoedanigheid als causeur en vaak worstelend golfer, die zijn sport uitermate serieus nam en ook tot in de details alles wilde voorbereiden. Vooral als ik in zijn buurt kwam of (nog ‘erger’) met hem samenspeelde was hij uitermate op zijn hoede, want zijn grote gevoel voor humor kon dan wel eens de overhand krijgen over de concentratie in zijn golfspel om eindelijk eens te bereiken waar ieder van ons vaak van droomt: In 1x (in een wedstrijd) uit een bunker slaan tot 2 centimeter bij de pin. Het vermoeden van een ‘longest drive’ die op het allerlaatst tegen het bordje ketst en 10 meter terugvalt, een hole-in-one met voorbedachte rade om over een Albatros maar te zwijgen! Onderaan deze terugblik en warme herinnering over Karel dan ook de directe links naar mijn 2-delige reportage waarin u geachte NVGJ’ers dit allemaal nog eens haarfijn kunt bekijken. Een ding is zeker of het nauw ‘liefde en of haat’ was uiteindelijk moesten we altijd onbedaarlijk lachen. Kijk, er was natuurlijk wel verschil toen wij elkaar leerden kennen. Jarenlang hadden we namelijk onafhankelijk van elkaar ons bezig gehouden met ‘televisie’ en of radio. Karel was duidelijk AVRO en ik deed (maar) wat bij de NCRV en later bij de TROS. Karel was redelijk serieus met nieuws, achtergronden en ‘human interest’ in de weer ik zat met Ron Brandsteder in de sauna om de laatste details van ‘het waterbakkenspel’ uit te werken. Maar toen wij elkaar begin deze eeuw -mede door de NVGJ- steeds beter leerden kennen ontstond er een gezamenlijke band: humor. Alleen was dat voor Karel een bottleneck in zijn bijna autistische benadering van het bedrijven van de golfsport met andere woorden hoe sla ik altijd een bal recht midden op de fairway op zo’n 250 meter van de afslag. Daar past dus op zo’n moment geen zinnetje van Prins Bernhard of Prins Claus achter zijn rug bij. (“Mammie (tijdens het zwemmen) doe even een touwtje om je gebit anders verlies je het”.) Dus hij omzeilde mij vaak omdat er een te groot lachgevaar bestond, waardoor Karel zijn spel tot rampzalige diepte zou kunnen leiden. Karel van de Graaf, die guitige blik, die onbedaarlijke lach een iets te harde klap op je schouder en dat verfijnd getimede gevoel voor humor, daar moest ik direct aan denken toen ik het droeve bericht las van zijn overlijden. Laten we eerlijk wezen –zoals professor Zonnebloem het zou omschrijven- “Och arme, zo jong nog”. Inderdaad. ………Ik heb nu even iets langer dan die 2 seconden pauze genomen in mijn epistel om te zeggen; Karel bedankt, dat ik je in ‘die golfjaren’ zo heb leren kennen en dat we vooral met humor ons er doorheen hebben geslagen, ook resulteerde dat niet altijd in 5 birdie’s, 2 eagles, een onterechte boogie, een praktische hole-in-one en 9 parren waarvan de meeste met backspin op de green belandden. Karel van de Graaf 1950-2023 R.I.P.
Een bont gezelschap verzamelde zich 15 november in Brasserie Nel in Amsterdam om niet alleen de 73ste verjaardag van Rob Hoogland te vieren, maar ook om het glas te heffen op zijn laatste bundel columns. Of, nou ja, laatste..? Sinds Hoogland in 1989 begon met het schrijven van columns tikte hij een slordige achtduizend stukjes bij elkaar. Een groot deel daarvan bundelde hij in 2015 in 'De Grote Hoogland', een ruim driehonderd pagina's dik boek met daarin enkele honderden van zijn beste columns. Niet alleen sneuvelden er acht jaar geleden al veel, sinds hij officieel met pensioen ging, schreef hij vrolijk door, voor zijn krant DeTelegraaf, maar ook voor onder meer Golfers Magazine waar hij inmiddels ook alweer bijna honderd stukjes tikte over de sport die hem zo na aan het hart ligt. Hoog tijd dus om een nieuwe bundeling te maken, de laatste die hij meemaakt, zo voorzag hij bij de lancering. 'Na de Grote Hoogland en de Oude Hoogland ligt de Dode Hoogland nogal voor de hand, maar dat is dan niet meer aan mij', kreeg hij de lachers op zijn hand in de Amsterdamse horecagelegenheid waar een bont gezelschap (o.a. Guus Hiddink, tal van Telegraafcollega's, collega-columnisten als Sylvia Witteman en Theodor Holman, voormalig minister Ronald Plasterk en demissionair staatssecretaris Gunay Uslu en een handvol NVGJ-leden) zich op de 73ste verjaardag van Hoogland verzameld had. De Oude Hoogland is een uitgave van EzoWolf en bevat naast columns uit de Telegraaf ook enkele columns die eerder in Golfers Magazine hebben gestaan en enkele speciaal voor dit boek geschreven bijdragen. Het kost €23,95 en is verkrijgbaar bij de boekhandel en online.
Rogier Carper, de zoon van ons overleden lid Meinard Carper, stuurde ons het volgende: "Als je op een mooie dag, zo langs de Texelse Golfbaan loopt en tegen de duinrand bij Hole 6 aankomt, dan staat daar nu een mooi eerbetoon aan mijn vader. Neem plaats op de bank en kijk of anderen ook een Hole in One slaan. Scan de QR-code en luister naar het prachtige lied wat mijn zus gezongen heeft en leef mee met het familiemotto.'' Op de website van de Texelse stond de volgende tekst: Oplettende wandelaars op het Hanenpad is het wellicht opgevallen. Ter hoogte van hole 6 is het bankje aldaar vervangen door een nieuw, gedenkwaardig exemplaar, namelijk ter nagedachtenis aan de in juni 2022 overleden Meinard Carper. ‘Ik wilde geen steen of urn en al helemaal niet op zo’n opgepropte begraafplaats’, dat leek mij niets’ aldus zijn vrouw Tineke. Een bankje bij de golfbaan leek haar wel wat en zo geschiedde. ‘Het is een mooie manier om Meinard te gedenken. Hij was een fanatieke golfer – hij heeft ooit op hole 6 een hole-in-one geslagen - en heeft altijd zijn ziel en zaligheid in golf gelegd, vooral op De Texelse. Via Anita Hiemstra en Hans Witte kwam Tineke bij Novalishoeve terecht alwaar het houten bankje werd vervaardigd. En op maandag 23 oktober is in het bijzijn van onder meer hun twee kinderen, drie kleinkinderen en met behulp van Hans Witte het bankje geplaatst. Bijzondere bijkomstigheid is dat aan de linkerkant van de bank een QR-code is aangebracht. Als die code wordt gelezen door een mobiele telefoon of een Ipad, kan je het lied horen dat dochter Tessa heeft gezongen op de crematie. Dus mocht u tijdens het wandelen op het Hanenpad even willen uitrusten, het bankje van Meinard is een bijzonder moment voor een stonde contemplatie.
Er is weinig vervelender dan een nieuwe indeling van het een of ander. Een website, de supermarkt, de keukenkastjes. Tot je na een paar dagen niet eens meer weet hoe het eerder was.
Niels Paauw is winnaar geworden van de Golfpersprijs met het artikel ‘Andere tijden Golf’ over de beginjaren van de Ryder Cup, dat verscheen in Golfers Magazine. De twee andere genomineerden waren Roy Heethaar met ANWB Golfweekendcursus – na twee dagen het echte werk? (op Golf.nl) en Ralph Blijlevens, die voor het AD een artikel schreef over de Netflix serie Full Swing.
De finales van de Masters op het Rijk van Nunspeet heeft in zowel de A- als B-categorie de zaak behoorlijk op z’n kop gezet. Zowel Henri van der Steen (A) als Onno Hansum (B), als winnaars van de Order of Merit met 250 punten begonnen, redden het niet. Henri eindigde als vierde, waardoor Anton Kuijntjes hem voorbij kon steken. Onno moest het in een directe confrontatie met Leonard van Nunen afleggen met een minimaal verschil van 25 punten. Foeke Collet haakte door fysieke malheur voortijdig af.