Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.02.2020
Na de rondleiding door het nieuwe hoofdkantoor van Duca del Cosma en een inspirerend welkomstwoord van PR-dame Caroline van Wezel zijn de vier deelnemers aan Ronde 5 van het NVGJ Virtuele Golfkampioenschap 2020 goed gemutst om het strijdperk van de Duca Golf Experience te betreden. Aan de slag gaan dit keer: onze onvolprezen webmaster Hans Botman, Jan van Galen, Jeroen van Leeuwen en Richard van Stralen.
Al vanaf de eerste klap in het meteen goed raak. Richard en Jeroen hebben geen medelijden met het scherm: kanonskogels zijn het die beide heren afvuren. Hans Botman laat zich niet gek maken, speelt stratego en speelt deze hole in par, wat hem drie punten oplevert. Terwijl de andere drie mannen stuk voor stuk met twee punten in de pocket naar hole twee lopen. Na hole 1 is Hans Botman dus de
verrassende leider. Negen punten gezamenlijk voor de hele flight na hole één hebben we trouwens ook nog niet eerder gezien.
Op hole twee geeft Jeroen andermaal zijn visitekaartje als longhitter af. Zijn perfect geraakte Titleist doet er maar liefst 245 meter over om tot stilstand te komen. Hiermee onttroont hij Bert van der Toorn met 17 meter als leider in ons Virtuele Longest Drive Klassement. Door zijn lekkere drive houdt hij op deze korte par 5 nog 197 meter over om de pin te halen. Zijn tweede slag is evenwel 204 meter
lang. Met twee slagen ligt hij dus zeven meter voorbij de vlag. Zo’n birdie-kans, goed voor vier punten, kun je niet laten lopen. Dat doet Jeroen dan ook niet. Zodat hij met zes punten de leiding overneemt. Hans Botman houdt zijn goede start niet vol en scoort ”een mooi rond getal”, oftewel nul punten.
Op hole 3 doet Jeroen zijn krachtpatserij nog eens dunnetje over met een drive van 237 meter. Richard van Stralen, ook voor geen kleintje vervaard, doet een poging in de buurt te komen van Jeroen. Hij ziet zijn bal ruim 200 meter vliegen, maar moet op longhitter-gebied toch de eer aan Jeroen laten. Jan van Galen en Hans Botman komen met ”een mooi rond getal”van de hole. Hun totaal blijft steken op drie punten. Richard en Jeroen voegen elk twee punten toe aan hun totaal. Wat Richard op vijf brengt, Jeroen komt op acht. Kortom, er hangt sensatie in de lucht: iemand die na drie holes met acht stablefordjes aan kop gaat, dat biedt perspectief voor een monsterscore.
Maar helaas, het mag niet zo zijn. Op alle volgende holes, de nummers 4, 5, 6, 7 en 8, moet Jeroen zich helaas tevreden stellen met dat eerder genoemde “mooie ronde getal”. Veel waterballen brengen hem regelmatig aan de verkeerde kant van de score. Hans, Jan en Richard sprokkelen vervolgens regelmatig hun puntjes bij elkaar. (Kenners weten dat ik hier de fameuze Noord-Hollandse sportjournalist Sam de Jager citeer: die schreef in al zijn biljartverslagen: ”de spelers sprokkelden hun puntjes bij elkaar”. Hij werd daar ter redactie wel ‘ns op aangesproken, alsubegrijptwatikbedoel…) Jan van Galen pakt op hole 5 in één keer drie punten dankzij een mooie par. Zoals Hans Botman op de korte par drie zevende hole (96 meter en flink omlaag) eveneens drie punten pakt dankzij een strakke par.
Richard heeft een sterke eindspurt: één punt op hole zeven, twee punten op hole 8, idem dito op hole negen. Terwijl op hole acht zijn drie medespelers weer zo’n ”mooi rond getal” moeten noteren. Op hole negen komt Jeroen nog een keer sterk terug met een drive van 238 meter. Dat wil dus zeggen dat hij maar liefst drie keer een drive produceerde die langer was de longest drive tot dan toe. Uiteindelijk stoppen zowel Jeroen als Richard op de slothole twee punten in hun ransel. Hans en
Jan scoren niet.
Zulks levert na negen holes de volgende eindstand op: Hans en Jan gedeeld derde met negen punten, Jeroen tweeds met tien punten. Richard pakt met twaalf punten de virtuele dagprijs. Dit betekent tevens dat er nog steeds een trio het leaderboard aanvoert: Olga, Andy en Ruud met 15 stablefordpunten. Dinsdag zeven juli wordt Ronde 6 van dit Duca-golffeest afgewerkt door de ”Honourable NVGJ- Gentlemen” Gerald van Daalen, Martijn Paehlig, Leo van de Ruit, Fred Veldman. Daarna volgen nog Ronde 7 op 8 juli en Ronde 8 op 9 juli. Inmiddels zijn ook deze flights volgeboekt. Inschrijven kan niet meer.
Spelen op Sonja haar eigen prachtige baan 'de Veluwse' is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Want hoewel Sonja in het dagelijks leven niet de uitstraling heeft van een koele kikker, verandert ze op de golfbaan in een ware ijsprinses. En als Sonja dan ook nog op haar thuisbaan speelt, lijkt niets haar te kunnen stoppen. Ik mag dan verder slaan, maar mijn ballen gaan regelmatig net de verkeerde kant op, terwijl die van Sonja keurig rechtdoor gaan. Haar precisie is om jaloers op te worden!
De Stamppot Cup op Dirkshorn was jarenlang de traditionele afsluiting van het seizoen en werd ná de Masters gespeeld. Deze zevende editie, die maandag 21 oktober op de rol staat, telt nog mee voor de Order of Merit 2024 en is de voorlaatste wedstrijd voor de Masters op 4 november op Nunspeet. De flightindeling is gemaakt en is HIER te zien. Wedstrijdleider René Brouwer meldt dat er 18 spelers meedoen, om 12 uur de eerste flight de baan in gaat, er geen lunchpakket is én het verboden is nu nog af te zeggen.
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.