#21: William Wollring: Leeren Doedel

Charly Gaul zet in de buurt van uitspanning de Leeren Doedel nog even aan op de heuvels bij Oosterbeek. Het is 1958 en Charly Gaul, dat ben ik.

Gaul, een week later winnaar van de Tour de France met tien etappeoverwinningen, is mijn favoriete renner. Op een gigantisch bord wordt aan het gebouw van de Volkskrant aan de Nieuwezijds Voorburgwal in het krantencentrum van Amsterdam iedere middag met hulp van de Franse radio om het kwartier in krijt de stand van zaken in de etappe van die dag aangegeven. Ik sta er als vaste klant op de etappe uitslag te wachten. Maar de volgende dag niet.

Ik ben 13 en om acht uur ’s morgens uit Amsterdam vertrokken naar Arnhem, naar mijn oom en tante. Op de fiets. Water en brood mee, de plaatsnamen in het hoofd, bij Woudenberg  linksaf na een kilometer of 60. Oom Henk en tante Cor nemen mij ’s avonds mee uit eten naar de Leeren Doedel. Maar eerst mag ik nog even midgetgolf spelen op de baan naast het restaurant. Hole 1: hole in one. Mijn enige tot nu toe, dat wel.

In de tweede helft van de jaren tachtig ontstond op initiatief van Leo van de Ruit een ANP-golfclubje. Aad van Leeuwen van Mammoet-transport kon ik strikken als gulle sponsor, aan prijzen geen gebrek. Met het Britse Open als voorbeeld trachtte ik het niveau tijdens een prijsuitreiking op Sluispolder wat op te krikken. Dra was de winnaar mij bekend, of om de hoek in Alkmaar startte Gerard Kamper in zijn prijzenwinkel het graveerwerk. Mijn zoon Otto stond al met zijn brommertje klaar en een kwartiertje later kreeg de winnaar een heuse bokaal mét zijn naamplaatje, hetgeen de triomfator overigens volledig ontging. 

In die tijd startte Ted du Bruin, vriend en mijn voormalige hoofdredacteur bij ANP-Foto, de Golf Courant. Als onbezoldigd correspondent ging ik met camera de baan in tijdens de Opens op Noordwijk en Hilversum. Weer eens wat anders als fotoredacteur op de Olympische Spelen of op het WK voetbal. In aansluiting daarop trok ik in vrije tijd 12 jaar met veel plezier eerst met Louis Westhof en daarna met Jan Heemskerk de wereld over voor Golfers Magazine met zelfs de NGF Golf Persprijs Beeld in 2008 tot gevolg. Van de hand van Jan verschijnt overigens dit jaar Reis om de wereld in 80 golfverhalen, uitgegeven door Ezo Wolf van mijn zoon Otto, maar dit terzijde. 

Ondertussen kwam een overstap tot stand van de ANP-club naar de NVGJ. Net als Henri moest ik eerst de GVB-papieren overleggen. Theorie op Ameland gedaan, praktijk op Purmerend, eenvoudiger kon het niet.

Sportieve hoogtepunten? Mwah. Zeven overwinningen en drie halve finales matchplay in bijna 25 jaar, dat houdt niet over. Plezier in de baan na de eerste afslag, iedere NVGJ-dag! En doorhalen met John en Hans bij de boer of met René en Henri in Portugal? Hoogtepunten!

Goed, hoe beland je in twaalf jaar voorzitterschap van de wedstrijdcommissie van de NVGJ? Op de Scherpenbergh vroeg ik een keer aan Jaap Homan, die met Aleid Kemper de wedstrijd leidde, of ik misschien een handje kon helpen, want ik zag dat ze het druk hadden.: “Ander keertje graag” zei Jaap. En zo rolde ik er later in. 

Benieuwd hoe René Brouwer, die ik een jaar geleden uitnodigde mijn opvolger te worden, de NVGJ  inmiddels heeft ervaren.

 
171 keer gelezen