#15 Sietse Herrema: Van Jackass naar etiquette

‘Stelletje zigeuners!’ Mijn vader stormde kwaad de driving range op om mij en een vriendje aan onze haren van de golfbaan te slepen. Het was aan het schemeren, we waren de tijd vergeten en hadden als puberende 14-jarigen niks van ons laten horen. Ouders ongerust, maar dat was niet interessant (‘boeiuh!’) want we waren met iets belangrijks bezig op die verlaten driving range: ik stond bij het 100 meter bord en vriendje George sloeg met zijn ijzer-9 de ballen over mij heen. Hoe zou het zijn om die golfbal over je heen te horen vliegen, en dan het liefst zo dicht mogelijk over je hoofd heen? Leek ons ‘gaaf’ (de MTV-serie Jackass was erg populair die tijd).

Zo deden we wel meer dingen die niet echt thuis hoorden op een ‘keurige’ golfbaan, maar we waren bezeten van golf toen we eind 1999 begonnen. We waren praktisch de enige (fanatieke) jeugdleden en konden op de dikwijls uitgestorven baan doen wat we wilden. George haalde in een jaar handicap 4.6 (!) en werd in razend tempo een Nederlandse topamateur (twee jaar nadat we waren begonnen droeg ik zijn tas op een NK in een group met Wil Besseling). Ik had iets minder talent maar was ook voor de rest van mijn leven gegrepen. Echt ontkomen aan golf kon ik ook niet, want ik kom uit een echte golffamilie: mijn opa Tiede Herrema maakte kennis met de sport toen hij in Ierland woonde voor werk. Samen met oma vertrokken ze als tennissers en kwamen ze als golfers weer terug in Nederland. Zij gaven de sport weer door aan hun zoons, en mijn vader (en mijn moeder) weer aan mij. 

Mijn eerste golfronde was met eerdergenoemde vriendje en mijn vader, die ons even zou gaan uitleggen hoe je je dient te gedragen op een golfbaan. En dat goede voorbeeld geven ging uitstekend: op de 1ste hole, die naast de driving range ligt, sloeg een goede vriend van mijn vader een bal op de fairway, bij onze voeten. Geen fore, helemaal niks. Was natuurlijk geen per ongelukje, maar een grapje van een vriend (ze waren ooit samen landskampioen geworden). Zonder blikken of blozen pakte mijn vader een club uit zijn tas en sloeg de bal terug over de bomen richting de aanslagpleger die de bal voor zijn voeten zag eindigen. ‘Ah, zo los je dat dus op’, zei George over deze ‘etiquette’. De toon was gezet en wij waren verpest voor de rest van ons golfende leven. Toeval wil dat ik vorige week — twintig jaar later — met deze twee voorbeeldige senioren 18 holes heb gespeeld. Het bewijs dat je golft voor je leven.

Dan de NVGJ. Een paar jaar geleden heeft de heer Paehlig (ik begon in 2010 als stagiair bij Martijn en Foeke) mij geintroduceerd bij de NVGJ. Een leuke club werd mij al snel duidelijk. Ik werd lid samen met Ruben van der Zaag, die inmiddels is afgehaakt. Nu ik sinds vorig jaar in vaste dienst ben bij de NGF is de frequentie omlaag gegaan, maar als ik er ben geniet ik met volle teugen van alle karakters. Ik heb inmiddels al aardig wat mooie banen mogen spelen en flink wat herinneringen met de NVGJ verzameld: ik denk met een glimlach terug aan de trip van vorig jaar naar de Algarve (in een huisje met Teeling en Hansum), de rondjes op thuisbaan Texel, spelen met Rob van den Dobbelsteen (een van mijn eerste NVGJ rondjes!), het EK in Belgie met een supergezellig team inclusief blauwe ballen van Paehlig en mijn zege op die kale in de finale van de Matchplay 2018. 

Ik hoop jullie snel weer te zien en verwacht tzt een aankondiging van een golftrip i.c.m. met bezoek aan patatbakker Korver in het Spaanse Sodom en Gomorra: Lloret de Mar (kopen we daar dan ook de drank af?).

Ik geef het stokje graag over aan collega matchplaykoning Foeke Collet.