#11 Annemart van Rhee: Adrenaline bij een pinggggg

Dank Marijke (en eerder Rob) voor het doorgeven van het stokje. En allereerst ga ik nu heel nederig en veelvuldig door het digitale stof omdat ik dat niet eerder overnam. MEA CULPA. En dat x 100 plus SORRY voor mijn onachtzaamheid en uitstelgedrag. Van dat woggen en kloggen (werk en klussen ontwijkend gedrag) zoals mijn vriendinnen dat noemen heb ik natuurlijk op meerdere gebieden last: belastingen invullen (aargh), facturen maken (hulpp) en deadlines halen (dat lukt me dan weer wel meestal). Kortom: mijn onnozele alibi. Veeg daarmee af wat je wilt:)

Dan nu ter zake. Lange tijd was ik een enorme fanatieke sportliefhebber. Als bankzitter welteverstaan. Voetbal, golf, tennis, de NBA en zelfs baseball volgde ik op de voet. En nog. Ik dreun zo de namen van de Nederlandse stadions op — ja Rat Verlegh staat in Breda Onno — en kan alle landgenoten en hun posities in de Premier League opsommen. En eens in de vier jaar weet ik ook wie er bij het handboogschieten en het synchroonzwemmen meedoen. Je kunt je voorstellen hoe die huidige sportwoestijn op tv voor mij aanvoelt: ik mis jullie Michiel, Onno, Andy, Ragnar en alle andere stemmen.

Maar goed. Zelf actief meedoen, dat was lange tijd een ander verhaal. Misschien omdat ik — bekentenis — ooit begonnen ben op een korfbalveld. Rust Roest, heette die deugdzame Eindhovense vereniging waar ik met een fout soort gereformeerd rokje over het veld ging. Nog steeds wrijf ik dat lidmaatschap erin bij mijn goedbedoelende ouders; op momenten dat het mij uitkomt natuurlijk. Toen ik dat trauma eenmaal van mij afschudde, heb ik getennist (onlangs met Willem weer fanatiek opgepakt) en een sportschool abonnement aangeschaft.

Pas veel later — nu dus — ben ik dat ook daadwerkelijk gaan gebruiken en de afgelopen tijd lag ik zoomend voor instructeur Darryl die mij drilde vanuit de boekenkast. Maar golf is toch de sport waarmee ik een echte haat- liefdeverhouding heb. Of beter liefde- haatrelatie. Want de mooie kanten overheersen. Altijd. Ook op momenten dat ik Henk Kosteriaans bezig ben en strepen produceer. De spanning van het spel. De adrenaline bij een pinggggg van een geslaagde drive. De pracht van de banen. In Thailand, Spanje (met Pamela, Louky en Marijke), Frankrijk, Amerika.

En zeker ook in Nederland: onlangs nog waren we met Rob en Wil op Texel waar ik op hole 11 werd aangevallen door dezelfde scholekster die Hans Terol ooit belaagde. En met Paul Mansoor stonden we onze enkels verzwikkend in het onkruid van Naarderbos toen de banen dicht waren.

Die momenten vooral in gezelschap van anderen koester ik. Net als de mooie verhalen en opmerkelijke gewoonten van NVGJ’ers. Terol, ja hij weer, die een hoentje om zeep bracht met een tussenslag. Gerald die nog voor corona Corendon aan de grond hield in Turkije. Sonja die haar buggy op Curacao harder crashte dan Max Verstappen. De modeshows van Madelon.

Kortom: ik kan niet wachten tot we weer beginnen!

Ik draag het stokje over aan Gerald van Dalen (en hoop dat hij niet zo’n wogger is als ik)