# 41 Adrienne van der Smagt: Het verhaal van de gevaarlijke sport golf

Mijn oom Dick sprong van de bank. Hij rende naar Chita, zijn herdershond begon te
kokhalzen en te spugen terwijl hij kronkelend op de grond lag. Mijn broer en ik merkten het
vreemde gedrag van Chita het eerst op.
,,Oom Dick!’’ riep ik. ,,Chita doet raar! Je moet snel komen!’’
Toen mijn oom zijn trouwe herdershond zag spartelen, gebruikte hij doortastend zijn
kwaliteiten als arts. Hij dook naar de grond, wierp zich op de grote zwarte vacht, trok zijn
bek open en stak zijn hand in zijn bek.
Michiel en ik schrokken. Oom Dick bewoog zijn hand in de keel van Chita. De scherpe
hoektanden boorden zich in de huid van zijn hand die begon te bloeden. Michiel en ik keken
ademloos naar het dikke lijf dat eerst druk bewoog maar daarna rustiger werd. Ineens kwam
de bebloede hand van oom Dick uit de bek van de herdershond. Hij stak zijn hand omhoog
en riep:
,,Hebbes!’’
Oom Dick lachte.
,,Een tee,’’ riep hij triomfantelijk terwijl Chita nog wat na hoestte.
Hij stak de witte houten bebloede tee in de lucht.
,,Een tee van golfbaan Pals, zie ik!’’
Ik was verbaasd, de herdershond van mijn oom en tante was bijna gestikt in een tee. Ik
zag die dingen overal in hun huis rondslingeren.
Mijn broer zei: ,,Zie je wel zusje, golf is een gevaarlijke sport.’’
Michiel en ik logeerden regelmatig bij onze oom Dick en tante Marijke op landgoed Den
Treek in een groot huis met veel land er omheen met leuke verborgen plekjes. Het huis
van mijn oom en tante aan de Arnhemse weg in Leusden was veel groter dan ons huis in
Amsterdam.
,,Haha, wat een gekke schoenen,’’ riep ik en wierp een blik naar Michiel.
We keken naar de schoenen van mijn oom en tante op de mat voor de deur. We lachten
hard om de golfschoenen die kwastjes hadden in plaats van veters.
Als Amsterdamse kinderen hadden Michiel en ik het naar ons zin in het ruime groene
Leusden. We trokken winterpenen uit de grond met de kinderen van de boer, we
zwommen in het zwembad van de barones mits we zelf de bladeren uit het water
visten, we renden met de honden Fokko en Chita door het bos. We fietsten met onze
kleine nichtjes Martine en Britlise langs de weilanden. Tijdens het ontbijt zagen we in
het weiland een gezin herten dat dichtbij ongestoord stond te grazen.
,,Pas op!’’ riep oom Dick die ballen sloeg in het net in de tuin naast het huis. Hij miste het
net, de bal kwam rakelings langs me. Ik voelde de zachte wind waarmee de bal langs de
haren op mijn arm streek.
,,Golf is een gevaarlijke sport zusje,’’ zei Michiel toen hij zag dat de golfbal die oom Dick
sloeg mij bijna raakte. Wij zouden nooit gaan golfen, hadden Michiel en ik bedacht.
‘Mooi gras zeg!’
zei Michiel
Oom Dick en tante Marijke waren lid van golfclub De Pan, ze wilden liever een eigen
golfbaan beginnen met een paar vrinden, zoals tante Marijke zei. Ik vond het grappig
klinken, vrinden.
Er kwamen kaarten op tafel, gemeenten werden aangeschreven, er werden
vergaderingen belegd. Hoewel mijn moeder tenniste en mijn vader voetbalde in
Amsterdam, bleven mijn ouders op de hoogte van de toekomstige golfclub.
Terwijl tante Marijke speurwerk verrichtte en de eerste brieven tikte voor de aan te
leggen golfclub, maakte oom Dick uren als jonge oogarts in het ziekenhuis in
Amersfoort.
,,Het is er door,’’ riepen mijn tante en oom blij. ,,Golfbaan De Hoge Kleij is een feit!’’
Oom Dick en tante Marijke hieven als oprichters het glas nadat aan alle formaliteiten was
voldaan.. De honden waren blij en sprongen tegen oom Dick op. Er klonk luid geblaf.
In 1985 sloeg oom Dirk Hans Galema de eerste bal van de driving range van de Hoge Kleij,
twee jaar later stond hij met de officiële opening van de Hoge Kleij met Prins Claus op de
tee voor het openingsschot.
Mijn oom Dick Galema, oprichter en eerste voorzitter van golfclub de Hoge Kleij. Nog steeds
sieren zijn foto’s het clubhuis en leeft zijn herinnering voort in de Galema Cup.
(v.l.n.r. Oom Dick, tante Marijke met bloemen en Z.K.H. prins Claus)
Als Michiel en ik bij mijn oom en tante logeerden, voetbalden wij graag in de tuin. Oom Dick
schrok zich een ongeluk toen hij zag dat Michiel een sliding maakte op de green die mijn oom
zelf had aangelegd in de tuin en zorgvuldig had bijgeknipt met een klein schaartje.
,,Mooi gras zeg!’’ zei Michiel.
Voetballen deden we voortaan aan de andere kant van het huis.
,,Sla gewoon een beetje op gevoel,’’ zei Bert, de man op wie ik verliefd was geworden een
paar jaar nadat mijn man Ronald was overleden.
Toen ik voor het eerst op de driving range stond met Bert, een mandje ballen en ik mijn
korte ijzers probeerde, begreep ik ineens de hartstocht van mijn oom en tante uit Leusden
voor golf. Ik was ontroerd. Golf werd mijn nieuwe sport. Fascinerend, spannend, mooi en
technisch.
Met Bert reisde ik over de wereld, Bert voor inkoop van golfbestemmingen en het weerzien
met zijn buitenlandse vrienden, ik schrijvend over mooie golfplekken in de wereld. De
mooiste golfreis ging naar Mississippi waar mijn hart samen smolt met de blues.
Kinderen interviewde ik over hun grote en kleine golfdromen en ik begon mijn eigen website
Passie4golf.
,,Je hoeft alleen maar een paar artikelen van jezelf in te leveren voor ons clubje,’’ zei Hilda
van Doorn. ,,Die heb je toch wel?’’
Grinnikend over de uitgebreide ballotage van een golfclub, mailde ik een paar artikelen van
mezelf naar de secretaris.
,,En?’’ vroeg Hilda. ,,Wat is het geworden?’’
,,Ik ben goed bevonden,’’ lachte ik.
Hilda lachte mee. Zij vond het leuk, Hilda mij gevraagd voor de golfclub van journalisten,
omdat zij met mijn vader Wil van der Smagt voor Het Parool en de VARA had gewerkt.
‘Even lachen dames’
Het was de eerste keer dat ik mee speelde met de club van golf spelende journalisten op de
Lage Vuursche. Hilda en ik stonden na afloop in de bunker. De lange fotograaf van de club
wilde ons in de bunker fotograferen. Jammer van de grauwe lucht, dacht ik. Hoewel er een
pittig koud windje stond, ging ik in mijn jurkje op de foto. Mijn hakken zakten in het rulle
zand. Hilda en ik hielden om beurten de hark vast.
,,Ja, even hier kijken, lachen dames!’’ hoorde ik de lange fotograaf zeggen. Hij knipte een
paar keer met zijn camera. Ik vond het een mooi geluid.
Terwijl de lange fotograaf wegliep naar het clubhuis, wilde Hilda de hark op de rand van de
bunker leggen.Per ongeluk schampte ze met het uiteinde van de hark tegen mijn slaap
vlakbij mijn oog. Ik schrok, ik voelde aan mijn huid. Een paar velletjes, geen bloed.
,,Oeps, sorry,’’ zei Hilda.
,,Gaat net goed, niks aan de hand,’’ lachte ik. Terwijl Hilda en ik samen naar het clubhuis
liepen, hoorde ik mijn broer zeggen: ,,Golf is een gevaarlijke sport zusje.’’
Binnen in het clubhuis was het warm. Mijn eerste algemene ledenvergadering aansluitend
diner ging beginnen. Er klonk geroezemoes.
,,Stilte!’’ hoorde ik roepen. De voorzitter nam het woord, de vergadering was begonnen.
Met veel plezier geef ik mijn stokje door aan Hilda van Doorn.