Half februari kwam eindelijk de lang verwachte Netflixserie Full Swing op tv. Maanden keek ik er naar uit, maar slechts enkele uren na het verschijnen van aflevering 1 kon het wachten op het nieuwe seizoen alweer beginnen. In nauwelijks acht uur tijd joeg ik alle afleveringen erdoor. Alsof je in één keer een familiezak drop wegsnoept. Lekker, maar een beetje misselijk word je er wel van.

Even geen golf. Heerlijk. Hoewel het nog wel eens op ongeloof stuit als ik zeg dat ik het zalig vind om soms een tijdje níet met golf bezig te zijn, zette ik me begin januari, na net iets meer dan een week zonder, met een kleine zucht weer achter de laptop. De clubs moeten nog even wachten, maar de Tours en deadlines doen dat niet.

Met vrienden op golfreis, veel mooier wordt het niet. Ook niet als je beroepshalve meerdere keren per jaar je koffer staat in te pakken. Met een kladblok of met vrienden, het is net even anders.

Hoe vaak had ik mijn veters inmiddels vastgemaakt? Toch zeker vijf keer het afgelopen kwartier. Dat was dan nog zonder die twee keer dat ik mijn schoen uitdeed omdat ik zeker wist dat die sok niet goed zat ook. En moest ik nu echt alweer naar het toilet? Wedstrijdspanning is een bijzonder fenomeen.

Excuses maken gaat niet iedereen even gemakkelijk af. De door Elton John geschreven smartlap ’ Sorry seems to be the hardest word’ bevat in elk geval één waarheid als een koe. Sorry zeggen kost soms enorm veel moeite. Al is de ene sorry de andere niet.