Je wint met 35 punten op de Hooge Rotterdamsche. Je denkt een hele Piet te zijn. Je denkt met een handicap 16,4 zowaar te kunnen golfen.Totdat je de uitslag onder ogen krijgt en ziet dat Stef Swagers met een playing handicap van min 1 (!!) 29 punten bijeen slaat. Achttien slagen minder dan ondergetekende. Dat is nog eens verfrissend! Om te weten dat we lichtjaren verwijderd zijn van een echte golfer. En dat we daarom ervan doordrongen moeten zijn dat onze wedstrijden – hoe leuk het ook is om er een competitie van te maken – er vooral op gericht moet zijn om, gelijk onze NVGJ-leuze, “elkaar een leuke dag te bezorgen”.

Nou, dat lukte prima. Een geweldige baan, geweldig weer, en een geweldig gezelschap, dat opmerkelijk genoeg slechts 27 deelnemers betrof. Thuisblijvers: U heeft wat gemist. De Hooge Rotterdamsche is een plaatje van een baan met vergezichten vanaf heuse heuvels richting de skyline van Rotterdam. Alsof je in de verte op Manhattan uitkijkt. Niets, maar dan ook niets, deed ons ook maar denken dat we op het Zuid-Hollandse platteland vertoefden. Zwoegen was het op de door Gerard Jol ontworpen baan, die 44 jaar na de Tweede Wereldoorlog aangelegd werd op een gigantische heuvel van puin uit het centrum van de stad Rotterdam na het bombardement in mei 1940. Het zorgt voor unieke hoogteverschillen.

Heuvel op, heuvel af. Vijf buggy’s waren er dan ook besteld, maar slechts drie waren er beschikbaar. Aan latere winnaar in de B-categorie Eric Venghaus (begenadigd daredevil) en Ronald Speijer (historisch goede surfer, skier en buggybeklimmer) de

vraag of zij op een gratis Segway van De Hooge Rotterdamsche door de baan wilden gaan. Bij de warming-up molde Ronald bijna een achterlicht op het parkeerterrein en ging Eric zo oerendhard naar beneden dat onze sponsor alleen door een zijwaartse slinger het vege lijf kon redden. Beide heren besloten toch maar om samen in een buggy te stappen.

En een nieuwe trend bij de NVGJ: in plaats van onbeperkt drinken 4 munten voor een drankje na afloop van de ronde. Wel zo goed om in redelijk nuchtere staat naar huis te rijden, dunkt me. Wedstrijdinkoper Hans Terol: “Het lukt ons nog steeds om

wedstrijden te regelen voor de NVGJ voor 50, 60 of maximaal 70 euro. Soms ligt hun verdienmodel in de horeca, in lunchpakketten; soms kunnen we dankzij sponsoring laag blijven. Het wordt elk jaar lastiger: we blijven ook vaak afhankelijk van de gunfactor”.

Aldus konden we na een fantastische golfdag voor die 60 eurootjes ook nog eens aanschuiven in het clubhuis. Dat onze leden nog steeds van de oude stempel zijn als het op ‘t afsluitend diner aankomt, werd wel duidelijk bij het aanstippen van het

keuzemenu. Zowaar drie leden kozen voor de vegetarische avocadoburger, terwijl er toch echt ook een heerlijk stuk zalm met asperges te verorberen viel. Het ontging Henri van der Steen, die zowaar voortijdig het culinaire strijdtoneel verliet om zich in

Den Bosch cultureel te laven aan een theatervoorstelling. Curieus, want het stuk heette Follow The Money, en in de regel heeft onze Henri een bloedhekel aan alles wat naar kapitalisme riekt.

Raadselachtig blijft evenwel dat Henri vierde werd in de A-categorie, maar de ranglijst schier onaantastbaar aanvoert in de B-categorie. Wellicht kan onze veelschrijver dat in hopelijk 3000 woordjes filosofisch uitleggen in een van zijn NVGJ-essays, nu hij van ondergetekende – puur toeval – op de Hooge Rotterdamsche het boek “De regels van het spel” van David Papineau kreeg aangeboden dat als prikkelende ondertitel ook nog eens “Wat sport ons kan leren over filosofie” meedraagt..

En dan was daar nog ons aller Ger Laan die mij per mail nog fijntjes meedeelde dat alleen hij en Leon Klein Schiphorst tijdens de dis een stropdas droegen. Ger voegde daar veelbetekenend aan toe: “Charles Taylor zou grumpy grommen”. Dat zal wel Ger, maar niet op deze baan. In een ver NVGJ- verleden werd onze eminente oud-voorzitter – toch altijd tiptop gekleed – uitgerekend op de Hooge Rotterdamsche vermanend toegesproken door de dienstdoende manager. De reden? De heer Taylor droeg alles zoals het een voorzitter betaamt, behalve dan dat zijn stropdas gestrikt was op louter het blote bovenlijf. Overhemd vergeten. Ook het dure jasje van sponsor Ton Enthoven kon de fiere borstkas van onze voorzitter niet verbergen. Het is volgens mij de enige reprimande die onze Charles op een golfbaan heeft ontvangen.

PIM DONKERSLOOT

Charles en Pim in vervlogen NVGJ-tijden. Beiden met een stropdas. En Charles mét overhemd.