Deel 5 Voorbeschouwing NVGJ-seizoen 2022

door Henri van der Steen

De naam Van Holland kom je uiteraard vooral in Holland tegen – en dan vooral boven de rivieren. Guus van Holland werd boven de rivieren geboren, in Bennekom, en woont in Leiderdorp, boven de rivieren. Guus is een van mijn favoriete oud-collega’s in het voetballen. Schreef voor de Volkskrant en NRC Handelsblad, waar hij prima op z’n plaats was. Guus was meer geïnteresseerd in achtergronden dan in de koude cijfers.

Hij noemt zich tegenwoordig freedomrider. Raar woord. En hij is al heel lang boeddhist-in-wording. Dat zal de gereformeerde opvoeding zijn, die hem voor altijd een zekere achtervolgingswaan heeft opgeleverd, vermoedt hij zelf. Guus wil als kandidaat-boeddhist rustiger en vriendelijker worden. Ik begrijp dat niet zo goed, omdat ik hem niet anders ken dan rustig en vriendelijk. Toen we vorig jaar in dezelfde flight speelden op de links van Domburg, bleef hij ook na zijn zoveelste schot in de rotzooi rustig en vriendelijk. Hij bleek niet eens meer tot tien te kunnen tellen, maar Guus bleef rustig en vriendelijk. ‘Oh, m’n achtste schot…?

Intussen heeft hij het tot bestuurslid van Shambhala Leiden geschopt, hoewel de hele Shambhala-beweging (‘De kunst van het menszijn’) een beetje op de kont lijkt te liggen: meer vacante posities dan bestuursleden en medewerkers. Guus blijft echter rustig en vriendelijk en scheidt regelmatig columns af voor de gemeenschap waarin hij oproept tot meer rust en vriendelijkheid. We komen hem ook tegen in een interview voor de site van Old Star walking football in Leiden. Een slecht interview. Veel over journalistiek en voetballen. Guus zegt dat hij ‘vaak genoeg’ in voetbalstadions is geweigerd omdat hij een te onafhankelijke geest was. Dat lijkt me kletskoek. Dat kan Guus nooit hebben gezegd. Tenzij hij een beetje dronken was, natuurlijk, of anderszins in de war. 

Dat laatste kan ook de reden zijn waarom Guus enigszins gedesoriënteerd antwoordde op de oproep schrijvertje dezes een mailtje te sturen. Guus reageerde op de site. ‘Wat staat me te doen? Of kan ik gewoon op mijn beurt wachten?’ Even later begreep hij het, dacht-ie. Om meteen met een lang verhaal aan te tonen dat hij het nog niet had begrepen. Enfin, z’n handicap is 29.0 (‘geloof ik’) en verder blijft het een rustige, vriendelijke vriend van me.   

Wonder van de natuur

We hebben een man in ons midden die aan de schaduw van de nerf van een blaadje ziet dat hier een wilde roos in het spel is. De man kent van alle vogeltjes hun lied, van de gekste plantjes hun bloemetjes. Léon Klein Schiphorst mag je gerust zelf ook een wonder van de natuur noemen. Hij had een uiterst gelukkige carrière, eindigend als adjunct-hoofdredacteur van het Haarlems Dagblad, een van de oudste kranten van Nederland, intussen kwijnend, begrijp ik. Léon had ook een uiterst gelukkige carrière omdat hij al relatief vroeg de gelegenheid kreeg aan te pikken bij een persreis naar Australië, waar hij van alles beleefde, inclusief een kennismaking met het golf. Hij was meteen verkocht. Later had hij een uiterst gelukkige carrière bij de NVGJ, culminerend in het winnen van de Order of Merit in 2008, in de tijd dat de prijzen nog Hoofdprijzen waren. Zo vloog Léon vanwege die eerste plaats naar Schotland om er de interland tegen Nederland te bezoeken en om op Turnberry te spelen. Kom daar nu nog maar eens om!

Léon heeft hcp 15.7, hij golft voortaan liefst op z’n Guus’, dus boeddhistisch, zegt-ie, focussen op het ‘zijn’. Dat houdt buiten de baan in dat hij zich bezighoudt met het ‘lezen’ van het landschap. Hoe is dat landschap ontstaan, wat zie je terug in de geschiedenis? Dat soort vragen boeien hem. Léon deed ook het nodige voor de NVGJ, zo veel dat hij intussen Lid van Verdienste is. Hij is ook nog altijd actief, leren we van LinkedIn, in de pr en communicatie en de journalistieke producties, zoals nog honderdtwaalfduizend anderen. Bij de ‘journalistieke producties’ hoort ook de rubriek Er-Op-Uit in Max Magazine, waar hij ‘graag en ongegeneerd’ reclame maakt voor RonReizen, van onze vriend Ron Peereboom Voller. 

Land van Ons

Ik wil ook even graag en ongegeneerd reclame maken. In de biografie van Nescio (‘Leven en werk van J.H.F. Grönloh’) kwam ik aardige passages tegen over de tijd dat de schrijver belangstelling had voor (en zelfs solliciteerde bij) Walden, de idealistische commune van Frederik van Eeden. Die had een stuk land gekocht om er met liefde voor de aarde in een gemeenschap autarkisch te leven. Nescio kocht ook een ‘brokkie’ land, met hetzelfde doel. Kerngedachte was dat de grond van de mensen moest zijn. Daartoe was er de Vereeniging Gemeenschappelijk Grondbezit. Er moest zo veel mogelijk grond aan ‘woeker’ en ‘winzucht’ onttrokken worden om hen te voeden die er op wonen en werken. 

Dit is anno 2022 ook de eerste gedachte van Land van Ons, een coöperatie (zonder personeel, louter vrijwilligers) met intussen ruim 18.000 leden die samen grond kopen die ordentelijk wordt bewerkt, ten faveure van iedereen. Ik heb ook meters gekocht, dan weet u meteen zeker dat het om een goede club gaat! Mijn bescheiden suggestie aan René, Christiaan, Paul, Ruud (3x), Meinard, John, Poppe, Willem van den Elskamp (?), Marijke, Peter Smulders en andere miljonairs en zij die de schaapjes op het droge hebben in ons eigen sportieve forum voor democratie en rechtvaardigheid: bekijk de site van Land van Ons eens en zie dat het goed is. 

Mr.

Het bruggetje naar Michiel van Kleef is niet moeilijk te maken. Idealisme, rechtvaardigheid, principes, de grondwet… Michiel (hcp 24, wil onder de 20 zakken) is hoofdredacteur van het juristenmagazine Mr. Hij schreef een boek met dochter Suse, die ook in het vak zit en dus lid kan worden van onze vereniging, maar die mogelijk geen bal om golf geeft. Dat boek uit 2011 legde Michiel na de laatste wedstrijd van het afgelopen seizoen op de prijzentafel – ik was de enige die belangstelling had. 

Goed boek! Rechtspraak is mensenwerk. Michiel en Suse interviewen zestien rechters over hun drijfveren en standpunten. Het zijn monologen, een vraag- en antwoordspel en tussentijdse alinea’s van de auteurs hadden het boek misschien nog een stuk spannender gemaakt. De rechters leveren toch wel interessante denkbeelden en feiten. Dick Vergunst: ‘Het strafklimaat in Nederland is de laatste jaren veel strenger geworden. Ik vraag me af waarom mensen zich dat niet realiseren, waarom dat niet doorkomt.’ ‘De pers is in Nederland niet altijd voldoende kritisch naar ons apparaat, naar hoe de procesgang is, naar hoe het precies werkt.’ Bart van Meegen: ‘Ik heb een aantal jaren vreemdelingenrecht gedaan, maar daar was ik toen wel klaar mee. Ik had het gevoel nooit helemaal zeker te zijn. Kun je de mensen die voor je staan wel geloven?’ ‘De rechterlijke macht is aan het vervrouwelijken, maar in het familierecht zie je wel érg veel vrouwen.’ Nol van de Ven: ‘Ik ben eigenlijk heel boos over hoe het beeld van rechtspraak en haar rechters de laatste jaren wordt verkwanseld. Politici en zelfs ministers die uitlatingen doen over lopende zaken en op oneigenlijke gronden durven te zeggen dat de rechtspraak niet deugt. Zo’n Wilders…’ Wil Tonkens: ‘Die neiging van ons om altijd het laatste woord te hebben, is vrij dominant aanwezig bij rechters. Mijn man zegt wel eens: ‘’Ja zeg, rechtspreken hoef je thuis niet te doen!’’ Ik ben zo gewend om alles aan te horen en dan een soort conclusie te trekken. Daar is niet aan te ontkomen. Ik heb het zelfs met mijn kleine kinderen gehad, die ergens ruzie over hadden en hun verhaal deden. Toen ze klaar waren hoorde ik mezelf zeggen: ‘’Dan zal ik nu uitspraak doen.’’ Het is wel een houding die onder je huid kruipt.’ Margreet Ahsmann: ‘Het beroep deformeert. Je raakt eraan gewend heel eerbiedig behandeld te worden. Dat doet op den duur wat met je.’ Mariëtte Moussault: ‘Ik denk dat de kwaliteit van het getuigenverhoor bij de politie soms te wensen overlaat. Dat heeft ook te maken met tijd en geld. En toch ook een beetje gebrek aan opleiding.’ Sjef de Laat: ‘Het gebeurt eigenlijk vrij zelden dat rechters een burn-out krijgen. Dat is opmerkelijk. Er zit iets in die spanning dat niet ongezond is.’ Reinier van Zutphen: ‘Ik weet zeker dat het proces Wilders anders was gelopen als er geen camera’s bij waren geweest. Wat me niet lekker zit, is dat iedereen nu maar uit die beelden kan gaan knippen en plakken. Ik wil als rechter de controle en het eigendom hebben over de beelden. Wij zijn de regisseur van het proces, het is onze zittingszaal, wij bepalen wat er gebeurt en het zijn dus onze opnamen.’ 

Vijftien graden èn zon!

Hannes van de Stadt is of was redacteur in de maritieme wereld. Zijn officiële titel: Editor features at Jachtbouw Nederland en Nautica. Vermoedelijk is hij dat niet meer, want Hannes ging in 1958 naar de HBS in Groningen en zal dus intussen niet veel andere verplichtingen meer hebben dan het lijf te stalen met nog een rondje op de Kennemer. Zijn hcp is 24 en Hannes heeft geen enkele ambitie daar nog verbetering in aan te brengen. Hij speelt ook alleen nog bij een temperatuur boven de vijftien graden èn zon!

Het kost weinig moeite een Jeroen van Leeuwen te vinden op het web, er zijn er alleen al bij LinkedIn meer dan tachtig van. Maar onze Jeroen staat er niet bij. Hij is ook niet te vinden op Facebook of Twitter, tenminste niet door mij.

We weten dus niet veel van hem, als we ons tot de cloud moeten beperken. Ooit verklaarde Jeroen dat hij voor golf viel toen hij Niels Boysen in 2001 op de Dutch Open zag afslaan, op dag twee, als leider van het klassement. Dat wilde Jeroen ook. Hij heeft overigens handicap 15.9, maar zegt de ambitie te hebben dit jaar op 9.9 te eindigen.  

Hij stuurde een kort bericht, ‘want ik lul al teveel over golf.’ Dat zijn we wel met Jeroen eens. De podcast die hij maakt met Martijn heet De Golf Podcast. Jeroen wordt daar aangekondigd als free lance golfjournalist. Dat is wat we weten.

Janneke!

Geen fotograaf die zo veel tenniswedstrijden heeft gezien en gefotografeerd op het hoogste niveau als Henk Koster. Hijzelf heeft alleen al 115 grand slams geteld! Heeft zo’n man nog een kruiwagen of wat reclame of een aanbeveling nodig? Kennelijk wel. Op LinkedIn zien we een bekend gezicht dat Henk van harte aanbeveelt: Janneke, zijn vrouw! Dat Janneke zijn vrouw is, staat er natuurlijk niet bij, wij weten dat als NVGJ’ers die menigmaal op stap zijn geweest met de gezellige Henk en de zo mogelijk nog gezelliger Janneke.

Janneke heet helemaal Janneke Hooyer. Zij staat ook op LinkedIn, want Janneke runt al twintig jaar Hooyer Consultancy. Ze is arbeidsbemiddelaar. En wie denk je dat haar aanbeveelt? Henk Koster! Ha, wat is de wereld toch klein… En dan is daar ineens het nieuws van 20 december 2021: ‘Fotograaf en tennisdier Henk Koster is per vandaag de voormalig huisfotograaf van de KNLTB, na 43 (!) seizoenen op de proftour.’ Zou het een aanbeveling van Janneke zijn geweest…?

Niet alle collega’s van Henk zijn toe aan hun pensioen. Toussaint Kluiters ziet eruit als een jonge god, maar dat betekent ook dat hij nog even scherp moet blijven, als baas van zijn eigen onderneming, United Photos bv. Dat agentschap drijft hij al zestien jaar, na een periode van vijftien jaar bij het ANP. Daar leerde hij via Leo van de Ruit de NVGJ kennen. Het waren de dagen dat er nog tijd was om elke woensdag met Onno Hansum een rondje te spelen. Those were the days…

De misdeelde medemens

We kennen Willem Buijteweg allemaal als een gezellige man, met een gezellige snor en gezellige grapjes als we door het groen struinen. Wat ik in elk geval niet wist, is dat Willem buitengewoon actief de misdeelde medemens heeft geprobeerd te helpen. Ik doel niet op zijn taak als hoofd van de uitgeverijen van Sijthoff, Wegener of Buijze Pers, maar op zijn activiteiten voor de gemeenschap. 

Wie wist dat Willem in 1982 eens zo gezellig dronken werd met vrienden dat ze even later besloten tot het organiseren van een Elfstegentocht in Leiden. Op de schaats over de grachten, langs de steegjes, voor het hele gezin, een route van een kilometertje of negen. Willem nam meteen zitting in het bestuur, de eerste tocht werd in 1985 gehouden, daarna nog drie keer, tot in 2017 de handel werd overgedragen, wegens een gebrek aan meteorologisch gunstige vooruitzichten. Willem was ook bijna tien jaar notulist en pr-medewerker van Tenda Pamoja, een stichting die scholen in Kenia opzette. En hij was voorzitter van het Oegstgeester Dictee, dat geld ophaalde voor De VoorleesExpress, die de taalontwikkeling van kinderen poogde te verbeteren.

En toen werd-ie 70. En zijn vrouw Vivienne ook. Een cadeau hoefden ze niet, liever geld voor WARchild. Streefbedrag: 100 euro. Finaal resultaat: 1000 euro. Hulde, Willem, voor alle maatschappelijke inzet!

Koninklijk

Hulde was er ook voor Olga Commandeur, wier gehele naam de deuren opent van de aristocratie. Je kunt de mazzel hebben Léon Klein Schiphorst te heten of Berthold van Wulfften Palthe, maar koninklijker dan Olga Alida Sivera Commandeur wordt het niet bij ons. Het past dus wel dat Olga intussen een lintje heeft gekregen voor haar onvermoeibare missie om Nederland aan het bewegen te krijgen. En er is een plein naar haar genoemd! 

Iedereen kent haar natuurlijk ook nog van een schitterende atletiekcarrière, maar ik wist niet dat ze al in 1984 met Ochtendgymnastiek op televisie was. Kun je aldus op zeker moment radicaliseren? Wat mij betreft wel, want haar laatste tip voor het veelal zittende of liggende volk is wel wat extreem: ren elke dag een uur lang, 70 keer, de trap op en neer. Elk dag. Een uur. Trap op, trap af. Dat is andere koffie dan die professor Scherder adviseert met zijn half uurtje matig-intensieve beweging. 

Nieuw voor mij was ook dat Olga getrouwd is geweest met Jaap Dekker, de boogiewoogie-pianist. Geinig: op youtube vind je nog een filmpje van In een groen groen knollenland, waarop D66-baas Rob Jetten te zien is die met een jongedame een fantastische dans-act ten beste geeft. Schitterend!

Meester Lex

Wie weet dat Lex Hiemstra leraar Nederlands en aardrijkskunde op een LEAO (vier jaar) en ook onderwijzer op een basisschool in Alkmaar (zes jaar) is geweest? Oud-leerlingen! Die blijken zich ‘onze gekke meester Lex’ jaren later nog goed te herinneren. Vervolgens stapte Lex over naar de fotografie, hij werd picture editor bij De Telegraaf en zag de hele wereld. Een van zijn aardigste reportages was ongetwijfeld het eerste WK ijsgolf op Groenland in 1999. Het verslag begon zo: ‘Uummannaq – IJsgolven op Groenland? Een grap? Welnee dit voorjaar werd bij zo’n twintig graden vorst op het water van een dichtgevroren fjord op het grootste eiland van de wereld het eerste WK ijsgolf gehouden.’ Kennelijk was golf in 1999 nog niet heel populair, niet eens bij De Telegraaf, want niemand kwam op het idee van dat ‘ijsgolven’ toch maar ijsgolfen te maken. Maar dat WK wordt nog steeds georganiseerd, tenminste in de jaren dat er genoeg ijs is. En dat blijkt ook op Groenland steeds vaker niet het geval te zijn…

Druk, druk, druk

Niemand binnen onze club die het lijf zo teistert met werk, werk, werk als Eric Korver, onze oud-voorzitter. Je snakt naar adem alleen al door op een rijtje te zetten met welke kwesties Eric druk is. Een normaal mens vindt één taak, vooruit twee taken in het leven wel genoeg. Eric heeft een veelvoud aan werkzaamheden. Hij is ook wel een journalist met een extreem breed palet. Eric schrijft, hij hanteert de microfoon, hij heeft een camera in de hand en dan houdt hij ook nog de regie over bezigheden van anderen. Hij is ook overal voor in, voor serieus werk voor de kranten, maar evengoed voor promotiemateriaal ten behoeve van de commercie. Je moet het maar kunnen.

Even zijn belangrijkste titels op een rij: hij is hoofdredacteur van het Nationaal Golfmagazine, hij is hoofdredacteur van het blad Hockey International, hij is hoofdredacteur van Skate NL Magazine, alle drie gratis verspreid in de diverse clubhuizen. Daarnaast werkt hij als vrijwilliger mee aan bladen van zijn favoriete voetbalclub, Ajax. Helpt dat een beetje als je weer eens de tribunes wilt beklimmen van je favoriete club? Nee. Eric postte op twitter een woedende klacht, omdat hij er maar niet in slaagde een kaartje te bestellen voor de thuiswedstrijd tegen Heracles van afgelopen zondag. Dat hij nog tijd heeft om zich naar een stadion te verplaatsen!

Want hij geeft ook workshops. En dat is nog niet alles, want we weten allemaal dat Eric ook nog een friettent uitbaat in Lloret de Mar, genaamd De Koe. En dat is wel een gevalletje sneu. Dat snackpaleis opende hij in februari 2020, een paar weken voordat corona toesloeg. Ellende! Eric begon zelfs een actie om geld in te zamelen. Het doel was 10.000 euro. Of het is gelukt, weten we niet, de laatste stand op het internet geeft een opbrengst van 600 euro te zien. Je zou er neerslachtig van worden. Eric werd eerder woest. Op twitter haalt hij met grote regelmaat snerpend verhaal bij de onverlaten die ons door de corona-crisis proberen te loodsen. Daarbij jaagt hij me de stuipen op het lijf door een stukje uitzending van het beruchte FOX te verspreiden, waarin wordt ‘vastgesteld’ dat wie een booster heeft gehaald, zijn ondergang tegemoet gaat. Ik heb me laten vaccineren én boosteren, dus mocht u mij volgende maand op de startlijst missen, dan heeft Eric het voorspeld!

Huismeester

Paul Mansoor werkte jaren als vormgever bij De Telegraaf. Maar hij ging wat anders doen, kunst maken. Bij mij thuis hangt een echte Mansoor, twee ingenieus in een spiegel verwerkte lievelingsfoto’s, met tekst. Paul moet de handigste flikker zijn van onze club. Hij maakte er z’n werk van, PM Cards, cadeauartikelen. Je kon het zo gek niet bedenken of hij had het. Of maakte het. Willem Schouten had ooit een NVGJ-prijs in handen, vervaardigd door Paul. En toen Johan Cruijff overleed maakte Paul voor zijn oude held een persoonlijk gedenkteken. Edith Mansoor liet de wereld die dag weten dat Paul ‘s  avonds op het RTL4-journaal zou worden geïnterviewd over Cruijff. En nu? Nu is Paul part-time teamleider/huismeester van winkelcentrum Brazilië in Amsterdam-Oost. Ook part-time: marshall op Waterland.

Annette de Jong (hcp 17.3 – doel: alle andere leden leren kennen) introduceerde zich vorig jaar al op onze site. Ze liet ons weten bij De Telegraaf te hebben gewerkt en bij het 100%NL Magazine in Volendam. Daar was geen woord aan gejokt. Annette vermeldde echter niet dat ze bij De Telegraaf noch bij 100%NL Magazine in een journalistieke functie aan het buffelen is geweest. Ze werkte zich bij De Telegraaf in 23 jaar op van telefonisch medewerker verkoop tot senior accountmanager, functioneerde daarna zeven jaar in Volendam als director sales. Aldus haar account op LinkedIn. Zien we Paul Boehlé grijnzen…?

Geheim

Een bijzondere nieuwkomer is Anton Kuijntjes uit Zaltbommel, die pijlsnel op de ranglijst van luidruchtigste NVGJ’ers tot de tweede plaats wist door te dringen. Anton zelf heeft verklaard dat zijn ouders al klaagden over zijn drukte sinds hij kon praten – en dat was vrijwel meteen na zijn geboorte het geval, schijnt het. Dat praten leverde hem uiteindelijk wel een mooie baan op, een eigen bureau in de marketingcommunicatie, Dirk Doet. 

En aangezien je ook schrijvend kunt praten, komt er ook wat dat betreft het een en ander uit zijn handen. Een boek (Zweet, interviews met topsporters) en stukjes in de Nederlandse Golfkrant. Pikant genoeg, en in tegenspraak met zijn extroverte karakter, is Anton relatief zwijgzaam als je op zijn site gaat zoeken wie die Dirk eigenlijk is.  ‘Het is misschien wel ons best bewaarde geheim. Maar Dirk blijft liever wat op de achtergrond.’ Creatieve jongen, deze Anton.

Eind vorig jaar was zijn handicap nog 10.7, inmiddels staat hij na zijn eerste kaart in het nieuwe jaar op 9.9. Zijn nieuwe doelstelling is 7.5. Dat moet lukken, denkt-ie, met veel zweet. Naar zijn boek. Op de cover van dat boek staat Ali B., die ook door Anton werd geïnterviewd en van wie we inmiddels weten dat hij tot de ‘topsporters’ behoort die op geheel eigen wijze de poriën open lieten gaan. Anton blijft er koel bij. ‘Laten we daar het goed beschaafd gebruik op loslaten dat iemand onschuldig is tót het tegendeel is bewezen, niet waar?’    

Boomerang

Enige verwarring ontstaat er bij de zoektocht naar Jan Kok, fotograaf te Capelle aan den IJssel. Commerciële en sportfotografie. Jan heeft een eenmansbedrijf, nemen we aan, genaamd Boomerang Fotografie. Dat boomerang heeft van doen met zijn liefde voor Australië en de eigenschap van het ding dat doorgaans terugkeert waar het vandaan komt. Zo ziet Jan het graag met zijn relaties. Dat ze terugkomen.

Verwarrend is een beetje dat je op LinkedIn kunt vinden dat Jan is uitgeroepen tot Werknemer van het Jaar bij Boomerang Fotografie. Dat zal een jaarlijks terugkerende onderscheiding zijn als je de enige werknemer bent, we komen verder geen personeel tegen. Misschien is het gewoon zo dat het verschrikkelijk moeilijk is jezelf aan te prijzen en te onderscheiden in een wereld waar je op elke hoek van de straat een concurrent hebt zitten die beweert even goed of nog beter te zijn. Je ziet dat wellicht op zijn site waar Jan zich enigszins moeizaam presenteert. ‘Doordat wij een kleine en persoonlijke organisatie zijn, geeft dit veel voordeel voor U. Dit uit zich in één vast aanspreekpunt, die U en uw organisatie steeds beter leert kennen, dit heeft als voordeel dat er sneller ‘’geschakeld’’ kan worden indien nodig.’

Schakelen doet Jan sowieso graag, want in zijn vrije tijd mag hij zich graag vermaken met zijn Land Rover Defender, een prijzig karretje waar je, zo lees ik, zomaar meer dan een ton voor moet neertellen, nieuw. Hij doet het dus goed, Jan, als fotograaf. En dat alles in tien jaar tijd, want hij kwam pas in 2012 van de Fotovakschool. Voor die tijd was hij financieel adviseur bij ING (zes jaar) en RVS (dertien jaar). Specialiteit: hypotheken. Over het stulpje dat een en ander ongetwijfeld heeft opgeleverd, was ons bij het ter perse gaan van dit stukje niets bekend, anders dan dat Jan er woont met vakantievriendin Marian (Rhodos, getrouwd in 1996), een hond (Joep) en een kat (Sjakie). Hij heeft intussen hcp 28, hoopt eind dit jaar op 20 te zitten. 

Groter publiek

Mogen we Jurjen Barend Gerhard ‘Jur’ Raatjes een bijzonder lid noemen? Hij maakte in elk geval een bijzondere carrière. Jur was immers docent wiskunde in Hoorn, toen hij alsnog geschikt bleek voor een groter publiek. Dat was al zijn ambitie toen hij zich aanmeldde voor de filmacademie – maar werd afgewezen. Ook de sportacademie was niet voor hem weggelegd, vanwege zwakke enkels. Dan maar voor de klas gaan staan.

Een sollicitatie in Hilversum bracht echter aan het licht dat Jur ook voor de camera een geschikt hoofd had – en een dito stem. Hij werd omroeper, ook voor de Schooltelevisie. Daar verscheen hij soms met zijn kindje, soms met zijn hond, soms met rode stippen op het gezicht, in dat geval als het thema ‘ziektes’ was. Jur maakte naam, werd sportverslaggever van RTL en viel toen, helaas mogen we hier menen, voor de autosport, in het bijzonder de Indy500. Dat nu leverde hem weer pr-werk op voor Renault en Heineken en uiteindelijk Mazda. Sindsdien is hij Founder & owner Raatjes Media & Events. En nu dus gepensioneerd. De laatste keer dat we hem zagen, eind vorig jaar, zat hij een tikje in zak en as. Want niks meer te doen. Een volgend keer zullen we Jur een keur aan interessante tijdsbestedingen voordragen. 

Verslaafd en met humor

Adrienne van der Smagt zien we niet vaak meer, de afgelopen twee jaar geen enkele keer, het jaar daarvoor twee keer. Ze zal druk zijn met haar reisbureau Passie4Golf, waar ze owner en creative director is. Die creativiteit leidt ertoe dat ze een zeer bepaalde doelgroep heeft met haar bedrijfje dat exclusief is bedoeld ‘voor de verslaafde, reislustige amateurgolfer met humor’. Adrienne moet zelf vaak hard lachen, en ze wordt daar niet knapper van, vindt ze zelf. Dat vindt haar oma ook, die aan hetzelfde euvel lijdt. Oma meent dat zij en Adrienne ‘paardenbekkies’ hebben, als ze getroffen worden door een geval van humor. Nu is het natuurlijk wel de vraag wat humor is. Menigeen herinnert zich nog de conference die Adrienne ten beste gaf tijdens een van onze oudejaarsdiners. Niet iedereen bleek na afloop dezelfde definitie van humor te hanteren als onze comédienne. 

Intussen heeft ze al heel wat uitgespookt in het leven. Adrienne deed de vooropleiding van de academie voor kleinkunst, ging over allerhande minder humoristische onderwerpen schrijven, maar slaagde er dan toch weer in bij de lezer een glimlach te ontlokken. Zo schreef ze voor Vrij Nederland over transseksuelen. Adrienne interviewde er Ivo voor, die voorheen Yvonne heette. Kostelijke quote: ‘Het mooiste moment was de eerste keer dat ik tegen een boom kon plassen.’ 

Laatste aflevering: Hassie Peereboom Voller, Charles Taylor, Pim Donkersloot, Richard van Stralen, Roland J. Reinders, Max Palfenier, Peter Wekking, Andy Houtkamp, Ruud Taal, Ron Buitenhuis, Berthold van Wulfften Palthe, Peter Smulders.