Eigenlijk klinkt het heel vreemd. Met de dood van Poppe de Boer is iemand heen gegaan die mij het langst kende en ik hem dus. Misschien dat er een paar ooms en tantes ook sinds mijn geboorte getuige mochten zijn van mijn bestaan, maar Poppe was dat zeker. Als goede vriend van mijn vader trokken de honkballer en de fotograaf veel met elkaar op. Beiden stront-eigenwijs en toppers in wat zij deden. Nol Houtkamp was tophonkballer en Poppe was de beste honkbalfotograaf van Nederland, ik durf wel te zeggen van Europa.

Nooit zal ik de ritjes vergeten in de Jaguar van vader Cees de Boer, waarbij ik wegzonk in de achterbank van deze geweldige auto. We waren bijvoorbeeld onderweg naar een wedstrijd van EHS in Den Haag waar ze tegen ADO moesten spelen. Ik weet niets meer van de wedstrijd, maar de autorit was onvergetelijk.

Toen ik een jaar of 11 geleden lid werd van de NVGJ kwam ik voor het eerst bij een vergadering van de NVGJ. Het ging onder meer over een nieuw logo. Poppe was zo enorm fel dat ik hem amper herkende. Zijn aparte humor en soms humeurige gedrag bracht mij ertoe om het woord “Popperen” te introduceren. Martijn heeft het al eerder gebruikt in zijn ‘in memoriam’. Helaas staat het nog niet in de Dikke van Dale, maar het zou niet gek zijn als eerbetoon.

Poppe was en is nog altijd voor mij een speciale man waarbij hij niet schuwde om keihard te zijn maar ook heel lief. Zo overleed mijn schoonvader van mijn eerste huwelijk bij een trekker-ongeluk op zijn boerderij. Het gebeurde in Badhoevedorp en de fotograaf van het Haarlems Dagblad was er uiteraard als de kippen bij. De omgekiepte trekker met mijn toenmalige schoonvader eronder werd gefotografeerd en ondanks de ellendige omstandigheden moeten het mooie plaatjes zijn geweest. Mijn schoonmoeder had de fotograaf in het land gezien en vroeg, nee smeekte mij om te proberen te voorkomen dat er een of meerdere foto’s in de krant zouden komen. Ik belde diezelfde avond Poppe en hij beloofde dat het niet zou gebeuren. Iets waar ik hem altijd dankbaar voor ben geweest.

Nu, ik hoor het nota bene op de dag van de Dodenherdenking, is hij er plotseling niet meer. Ik had hem alweer een tijd niet gezien en vroeg onder meer aan Gerald op Almeerderhout hoe het met hem ging. Maar niemand had hem de laatste tijd gesproken. En nu hoeft het niet meer.

Dag lieve oude Popperaar, we gaan je missen!

Milanda en Andy