De analyse van Ron was even charmant als troostrijk: ik had verloren door de pech dat een afslag pal achter een dwaas geplaatst boompje terecht kwam. Mijn eigen analyse stond er haaks op: ik had verloren omdat ik beroerd en Ron juist goed speelde. Feitelijk was het een wonder dat de beslissing al niet veel eerder viel dan op de 18 e hole, toen mijn putt uit de cup lipte. Geen enkele twijfel: onze Limburgse vriend was de terechte winnaar op deze mooie dag, op Midden-Brabant, een baan die Ron koos omdat die meedoet aan de golfchain waaraan hij is verbonden.

Het was ook te zien op de scorekaart. De hele middag stond Ron op voorsprong, langdurig met drie up zelfs. Het werd nog spannend, op het oog, omdat Rons korte spel niet fameus was, in tegenstelling tot zijn afslagen. Dat was na afloop een van de gesprekspunten. Ron vertelde in minder dan anderhalf jaar van handicap 22 naar 17 te zijn gezakt, door enkele eenvoudig na te wijzen factoren. Competitie spelen, bijvoorbeeld, inclusief lessen en trainingen. Bovendien is hij januari vorig jaar met pensioen gegaan en hoeft hij zich niet langer bezig te houden met het verbeteren van de wereld, wat in essentie de taak is van de professionele journalist.

‘Ik werd altijd tussen 4 en 5 ’s uur nachts wakker, automatisch. Dan sliep ik tegen 6 uur weer even in, maar om 7 uur ging de wekker.’ Dat ritme is gebroken sinds hij met acht anderen een regeling van de krant kreeg aangeboden om ermee op te houden. Ron slaapt weer als een beertje. Schrijft-ie niks meer? Voor 200 euro komt hij z’n bed niet meer uit, zegt hij zelf. Ja, mensen, er is veel verborgen rijkdom in dit land.

Wat doet hij dan wel al die vrije dagen? Nou, bijvoorbeeld de homo uithangen. Tenminste, dat vinden de gespierde en in stoere muscle shirts gehulde mannen in het fitnesscentrum, die aan de gewichten hangen. Want Ron is dan, met een groep van 23 dames en een enkele andere heer, in een hoek bezig met pilates, een vorm van training waarbij geen andere hulpmiddelen worden gebruikt dan het lichaam zelf. Dat vinden de hulken van Roerdalen maar niks, iets voor homo’s en ‘vrouwenluu’, zoals ze onze vriend graag grijnzend toevoegen. Intussen lacht onze Ron iedereen lekker uit, want dat pilates bezorgt hem een goed gevoel, zelfvertrouwen en een fijn swingend lijf.

Hij lacht ook lekker iedereen uit die zich in de Randstad scheel betaalt in voorzieningen als deze, waar je niet alleen aan je fitness kunt werken maar ook ruimschoots kunt genieten van de sauna. Hij betaalt er 500 pepernoten per jaar, voor ongelimiteerd gebruik. Kom daar maar eens om in de rest van het land. Hoe dat komt? Concurrentie. Het complex ligt pal op de grens, met een bezoekerstotaal dat voor de helft door Duitsers wordt bepaald, gekende minimumlijders.

In de zon op het terras, bij het bier en de bitterballen, werp ik mijn eindeloze verbazing op over het fenomeen dat je je honderd procent Nederlander voelt, ook als je pal bij de grens bent geboren, zoals Duitsers zich honderd procent Duitser voelen als ze een paar honderd meter verderop wonen. Ron: ‘Ik woon op 900 meter van de grens en voel me helemaal Nederlander, ja. Maar ik tank bijvoorbeeld in Duitsland, een paar minuten verder, voor een prijs die altijd lager ligt.’

We praten Nederlands, maar Duits had ook gekund, omdat we beiden het geluk hadden in onze jeugd ergens te wonen waar de ARD en ZDF werden uitgestraald. Zo leerden we spelenderwijs en vloeiend Duits spreken. De voetballiefhebbers onder ons vergeten niet snel hoe het Duits klonk van de populaire Belgische keeper Jean-Marie Pfaff van Bayern München. ‘Ja, und toen kam der Ball gegen der Pahl.’ Ron herinnert zich een uitzending uit 1974, kort voor WK. Te gast was de befaamde

linguïst en Oranje-international René van de Kerkhof. Hem werd gevraagd wanneer het Nederlands elftal naar (West-)Duitsland zou afreizen. ‘Woenstag’, antwoordde onze René onverschrokken. Dat zei presentator Harry Valerien niks. ‘Woenstag’, herhaalde René. Gelukkig zat Herman van Veen, toen al een veelgevraagd artiest bij de buren, ook in de uitzending. ‘René meint Mittwoch’.

Overigens had (en heeft) het programma een curieuze maar onverslijtbare act: alle gasten schieten op een doelwand (2.70 bij 1.83 cm) met gaten die een doorsnede hebben van 55 cm, eentje linksonder, eentje rechtsboven. Zes pogingen per gast. Nog nooit schoot iemand er zes binnen. René van de Kerkhof 5, volgens Ron! ‘En toen zei René: ‘’En ich bin der Reserve!’’’ Wat hij ermee bedoelde is niet duidelijk. Beklaagde René zich over zijn rol bij Rinus Michels of wilde hij juist aangeven hoe goed het Nederlands elftal was als hij er als reserve al vijf in schoot…? Overigens is nergens te vinden dat Rons geheugen op dit vlak goed werkt. Günther Netzer schoot er ooit vijf van de zes in, Rudi Völler ook, en nog een paar. Nergens staat de naam van onze hardloper uit Helmond vermeld. Ook niet op de lijst met vier treffers, waar heren als Franz Beckenbauer en Oliver Bierhoff staan, zelfs een keeper, Oliver Kahn!

Ach, onze Ron is niet voor niets lyricus en liedjesschrijver, een romanticus die meer heeft met wat zou kunnen dan zijn dan met wat is. Zijn voornaamste bezigheid is en blijft het schrijven en zingen van liedjes, hoewel er van een tournee langs de theaters even geen sprake kan zijn, bij gebrek aan een vrouwelijke assistent, een sopraan die als tweede stem kan fungeren, een die tevens een instrument bespeelt. En ze moet dan ook nog plat Limburgs spreken, in het juiste dialect bovendien!

Over zijn leven als singer-songwriter kunnen we het helaas niet lang hebben. Graag had ik hem nog uitgehoord over de groupies die ongetwijfeld zijn deel zijn, nu hij artiest is én single én door al dat gedoe met pilates een begerenswaardig lichaam in de aanbieding heeft. Helaas, de tijd is op. Ron moet weg, omdat hij de volgende dag voor dag en dauw in Amsterdam wordt verwacht voor de Vermeer tentoonstelling in het Rijksmuseum. En ik moet weg voor een politieke vergadering van PvdA/GroenLinks. Op weg dus naar Eindhoven om mee te praten over de koers van links, waar ik m’n ergernis kwijt kwam over het feit dat de samenwerking van PvdA en GroenLinks vooralsnog weinig voorstelt en vooral dat de SP en andere ‘goede’ partijen zich niet wensen aan te sluiten bij een beweging om de lasten en lusten in het leven wat eerlijker te verdelen.

Helaas, halverwege kom ik erachter dat ik m’n gehoorapparaat in de kleedkamer heb laten liggen. Terug dus. Geen vergadering voor mij. Het kan er nog wel bij.

Henri van der Steen