Deel 3 Voorbeschouwing NVGJ-seizoen 2022

door Henri van der Steen 

Zoeken naar John Dekker is als zoeken naar René Brouwer: je hebt er een heleboel van. Zelfs als je naar de fotograaf John Dekker zoekt, kom je niet meteen uit bij onze goedlachse vriend uit Delft. Want er is een bekende natuurfotograaf in Australië met die naam en eentje uit Drenthe, die ook al adembenemend mooie natuurfoto’s maakt. 

Ah, op youtube heb je meteen prijs bij John Dekker. ‘Ik ben Jezus Christus, ik ben 40 jaar, John Dekker.’ Het blijkt een man te zijn zonder tanden in de mond die vertelt dat drank noch drugs zijn probleem was. Zijn probleem was dat hij twintig jaar geleden door zijn moeder naar de GGZ is gedaan omdat hij volhield Jezus Christus te zijn.

 

Onze John Dekker is nooit door z’n moeder naar de GGZ gedaan, want John ontwikkelde zich tot een leuk, actief kind, een gekende fotograaf en een man die qua sport met zijn tijd meeging. Hij begon met golf bij de Delftse voetbal- en cricket- en golfvereniging Concordia, die de beschikking had over negen holes, waarvan er drie over voetbalvelden liepen. Na twee jaar wachten mocht John lid worden van de Rijswijkse Golf Club, via Peter Smulders belandde hij bij de NVGJ, die hij ‘de mooiste en uniekste golfsociëteit in Europa en mogelijk ook de omstreken’ noemt. Bij die uniekste golfsociëteit dronk hij ook z’n eerste Rusty Nail, met Willem van den Elskamp, een kenner van de smakelijkste vloeistoffen voor elke after party. John schoot ooit buitengewoon gevat uit de hoek, toen hij de opdracht had een stukje te schrijven voor onze rubriek Estafette en het stokje overgaf aan Olga Commandeur. Heel logisch, volgens John, want Olga zou het stokje geroutineerd overnemen, ze was immers zes keer Nederlands kampioen op de estafette…

Een andere topper in ons gezelschap is Sietse Herrema. Die heeft het van thuis uit meegekregen. Opa Herrema hield aan zijn werk in Ierland de liefde voor het golf over, die hij vervolgens doorgaf aan zijn zoon. En die weer aan Sietse. Dat de jonge Sietse een tijd stagiair was bij Martijn Paehlig en Foeke Collet zal ook hebben meegeholpen om enthousiast te blijven. Hij is nu content creator en voorlichter van de Nederlandse Golf Federatie, met diverse propagandistische werkzaamheden. Vrolijke, sympathieke jongen. Ik gun iedereen een ronde met hem. Durft in de baan alles!  

 

The Beatles, 1964…

We hebben een tennisser gehad, een waterpolo-keeper, een cricketer, maar we hebben ook een honkballer in ons golfcluster. Poppe! De geschiedenisboeken zou Poppe de Boer als honkballer niet halen, maar zijn werk als fotograaf wel, meer in het bijzonder zijn bedrijf, United Photos De Boer bv. Zijn vader Cees begon ermee, zoon Poppe ging er mee door. Poppe maakte al tientallen foto’s van The Beatles in Nederland, 1964. Wat een loopbaan! Poppe maakte zo veel naam dat er nu in Haarlem een standbeeldje staat, ter ere van het 50-jarig bestaan van Poppe’s succesvolle onderneming. Het beeld is van de beroemde kunstenaar Kees Verkade en stelt een hurkende fotograaf voor, klaar om een shot te maken. Je ziet hoe moeilijk het is, een plaat maken: de fotograaf heeft één voet op de grond, met de ander alleen de tenen. Probeer het eens, en probeer het even vol te houden, met een lange lens in de hand…

Intussen zijn we 17 jaar verder. Poppe is klaar met fotograferen en ondernemen. In 2004 hield de firma op te bestaan, na 60 jaar en twee miljoen persfoto’s. Koen Suyk, Gerald van Daalen en Willem ten Veldhuys horen bij de bekende namen die ooit bij Poppe in dienst waren.

Volgens LinkedIn is Bas Hoedemakers Associate Director bij Disney Streaming, volgens onze ledenlijst is Bas sportjournalist bij Fox en Ziggo. We gaan het hem vragen zo snel we met hem op de tee staan. Ik hoop dat hij in de sportjournalistiek zit, want ik wil niet voor gek staan omdat ik niet weet wat een Associate Director is en ook niet wat Disney Streaming moet betekenen. Maar hij is jong en hij heeft belangstelling voor geschiedenis. 

 

Herrie in de familie!

Wie heeft er geen belangstelling voor geschiedenis? Elk weldenkend mens, zou je zeggen, in deze tijden van spleen. De belangstelling voor geschiedenis wordt zeker geprikkeld als je in je eigen omgeving ineens met die geschiedenis te maken krijgt. Bij mij was dat in 2011 het geval, toen er een boek verscheen over de vader van mijn dierbare vriend Peter Doelman, die even eerder was gestorven. In dat boek, De afrekening, maakte historicus Maarten van Buuren duidelijk dat verzetsman Piet Doelman, de vader van Peter, als leider van een knokploeg meteen na de bevrijding een weerloze NSB’er had vermoord. Herrie in de familie!

Voor Carien van Beek kwam de geschiedenis nog onheilspellender dichtbij, toen ze hoorde dat haar vader, ook een verzetsman, bij de SS aangesloten was geweest en aan het Oostfront had gevochten. Herrie in het hoofd van Carien! Ze ging op onderzoek uit, volgde het spoor van vader en schreef er een prachtig boek over, Verzet en SS. Het verzwegen verleden van een vader.

Eind oktober van vorig jaar combineerden Carien (hcp 20.7, streeft naar 20.2) en ik voor een dagje het nuttige met het aangename: een rondje golf op De Hoge Kleij en een bezoek aan kamp Amersfoort, afgesloten met een diner en een gesprek over goed en kwaad. We zullen dit jaar eens informeren hoe het staat met de plannen haar boek verfilmd te krijgen, want dat is Cariens volgende doel.

 

Elke donderdag uit eten

Misschien moet ze eens koffie drinken met Eric Dercksen, die heeft al heel wat tot stand gebracht in z’n leven. Eric lijkt wat op Dion Graus van de PVV, maar Erik heeft in elk geval een heel wat liefdevollere relatie met zijn vrouw. Hij heeft ook veel sjiekere titels. Dercksen (van 1955) is Creative Consultant, Ambassador New Business, Catering Concepts. Hij was tv-producent, vervolgens 25 jaar de baas van een culinair evenementenbureau en verkocht dat bedrijf, wellicht omdat hij organiseren eigenlijk haat. Nu steunt hij zijn vrouw Corina die founder en owner is van Event Culinair, onder andere door haar elke donderdag mee uit eten te nemen. In zijn vrije tijd golft hij op The International en heel af en toe (tot op heden twee keer?) bij ons.

Nog een lid van ons golfgilde dat we zelden of nooit zien tot op heden: Isrid van Geuns. Schreef het jubileumboek over het World Fashion Centre en beweegt zich in kringen van de aloude, elitaire Industrieele Groote Club op de Dam in Amsterdam. Haar voornaam is behoorlijk uniek, daar vind je er maar acht van in vier landen. Isrid noemt zich the specialist. Op haar site gaat alles in het Engels, ze stelt zich voor als trendwatcher, talent developer and global talent finder specialized in the fashion and luxury business. Daarom heeft ze mij natuurlijk nog niet ontdekt. Moet ik ook maar niet elke avond in een oude broek op de bank gaan zitten met een pot thee en een boek om af en toe een stuk hout in de kachel te mikken. Dat kan luxueuzer en modieuzer, zal Isrid zeggen. Op youtube is een filmpje van haar te vinden waarin ze zich presenteert, in het Engels natuurlijk, heel modieus, maar wel enigszins stijfjes. Daar staat tegenover dat ze wel degelijk een verbindende tekst achterlaat op haar site: ‘Isrid would love to meet you!’ Fijn, dan zien we haar dit jaar ongetwijfeld ergens op de tee.

Tja, wat een activiteiten worden er allemaal ontwikkeld. Kijk eens naar Erik Klap. Hij is CEO van FC Klap. Nooit van gehoord. Shame on me! Want de FC Klap is een mooi bedrijf met een keur aan activiteiten. Magazines, brochures, tv-presentatoren, evenementen, filmpjes, huisstijlen, management, je kunt ze voor alles bellen. Ik zie nu ook dat Erik Klap de grote man is achter RonsReizen. En dat hij heel veel doet in golf, vooral promotie. Golf & Genieten. Zoek hem op en je ziet hem op de mooiste banen staan in zonnige buitenlanden. Gelukkig is golf geen praatsport, want op LinkedIn staat dat Erik een beperkte kennis van talen heeft. Hij spreekt alleen Dutch. 

Ongepaste kleding

Alleen Dutch is niet genoeg als je een rondje wilt golfen met Paige Spiranac en Phil Mickelson. Dat is nochtans de ideale flight van Friso Leunge, onze man van Max Magazine en MyMind. Paige Spiranac kende ik niet, maar je hoeft haar naam maar in te tikken op Google en je weet meteen wat Friso bedoelt. Friso is een van onze beste spelers. Hij baalt er wel van dat hij sinds de handicapwijziging van 10 naar 12.1 is gezakt. Dat zeg je toch met wat minder bluf tegen iemand die naar je handicap informeert, vindt-ie. (Hij wil dit jaar naar 11) Friso vertelde dat allemaal in een interview met Golfers Magazine. Hij blijkt zich ook te storen aan ongepaste kleding op de golfbaan, al zal hij voor Paige Spiranac graag een uitzondering maken. 

Friso kan zich hoe dan ook zelf met gepaste trots en goed gekleed voorstellen. Hij is chef redacteur van Max Magazine en heeft een eigen bedrijfje dat voor allerhande kan worden ingeschakeld. Het jubileumboek Schiphol 100 in de pers of een nieuw magazine of desnoods Vicks Verkoudheidsalmanak, Friso schudt het allemaal uit de perfect gestylede mouw. Hij voldoet eventueel ook aan televisieopdrachten van RTL7. Meer voor mannen. 

Hij is ook beter bij de tijd dan ik. Onlangs stuurde ik hem een waanzinnig idee voor een tv-programma. Friso reageerde met humor: ‘Goed plan, Henri, ik geloof dat er vorig jaar of het jaar ervoor een hele serie van is uitgezonden.’

Ooit lanceerde ik het ook al meteen weggehoonde idee na elke wedstrijd een van ons een spreekbeurtje te laten houden over een onderwerp van zijn of haar specialiteit. Zo zou ik dolgraag Taco Mulder eens een kwartiertje horen praten over de financiële staat van de wereld. Wie kan het nog volgen nu 90 % van al het geld alleen in computers bestaat? Hoe dapper is ons kabinet dat ineens met de miljarden smijt? En welke tips heeft Taco voor hele en halve miljonairs die we gemiddeld zijn in onze kleine golfcoalitie…? Taco was lang redacteur van het Financieele Dagblad, is sinds 2016 zelfstandig schrijver van financiële teksten en intussen alweer jaren onze penningmeester. Hij twittert ook: ‘Heeft niemand in de gaten dat Shell zo ook de EU de rug toekeert?’

Onze president

Martijn Paehlig is onze voorzitter, onze president zouden de Vlamingen zeggen. Hij is zo’n man die meent dat er weliswaar meer is in het leven dan golf, maar niet veel meer. Ja, Ajax. Hij heeft wat dat betreft dezelfde hobby’s als zijn voorganger, al is Martijn in zijn reacties gelukkig niet zo primitief. Nog vóór Ajax wordt zijn leven bepaald door golf. Het is ook zijn vak. Martijn is hoofdredacteur van Golfers Magazine, een glimmend maandblad dat ik na een jaar intensief lezen toch iets te weinig journalistiek vond, om het beleefd te zeggen. 

We kunnen hem dus maar het beste in de gaten houden in zijn hoedanigheid als voorzitter van onze goededoelenclub. En dan is er tot op heden weinig op hem aan te merken. Niks eigenlijk. Hij is enthousiast, een voortreffelijk spreker, een kenner van de sport en eerlijk. Weliswaar moet, als schrijvertje dezes zit te tikken, nog wel bepaald worden waar de grens tussen A- en B-groep komt te liggen in het nieuwe seizoen, maar vooralsnog gaan we ervan uit dat Martijn dit eerlijk + rechtvaardig gaat vastleggen. En waar de datumgrens wordt getrokken.

Het is wel prettig dat we een echte kenner hebben als voorzitter. We kunnen dat zo vaak horen als we zelf willen, als we de podcast volgen die hij met Jeroen van Leeuwen maakt. De Golf Podcast. Het fenomeen podcast ken ik pas sinds kort. Je hebt er heel goede bij, zoals De Dag van de NOS, maar de sportpodcasts vallen me nog niet mee. Sommige doen te veel denken aan een alternatieve vorm van publieke masturbatie, allereerst bedoeld voor de individuele bevrediging der zinnen van de makers. De luisteraar heeft niet veel aan de borrelpraat.

De mannen van De Golf Podcast hebben natuurlijk wel geweldige pech. Elk ander klein land (België, Denemarken, zelfs Polen) heeft minstens één topper, onze beste man is zelfs uit de top-300 van de wereld gevallen. En we zien die topper gemiddeld misschien twee minuten per toernooi op televisie. Komt er een betaalzender waar je individuele spelers naar keuze achttien holes kunt volgen, dan hebben Martijn en Jeroen stof om te oordelen, ze moeten het nu vooral van de statistieken hebben. Komt die mogelijkheid er binnenkort…? 

En dan worden de mannen geteisterd door andere tegenslag: de ene golfheld wil niet worden gebeld (Anne van Dam), de volgende heeft niks te melden (Wil Besselink), de derde, Weber, is helemaal een geval apart. (Ik had nooit van haar gehoord, moest haar naam later opzoeken en vond haar op Golfers Magazine in een verhaal over haar eerste toernooi van het jaar. Weber. Nergens een voornaam te bekennen) Intussen was ze dus bij Martijn in de uitzending, Weber. Ik dacht in eerste instantie aan cabaret. Een conference. Ik dacht: hier wordt een hockeymeisje met een vreselijke Wassenaarse r in de maling genomen. Maar het was echt de golfspeelster zelf, Weber, die lijzig sprekend haar afgewogen commentaar verstrekte.

Rond de jaarwisseling hadden Martijn en Jeroen twee lange uitzendingen, met Gerard Louter en Robert Jan Derksen als gasten. De oud-professional is met grote afstand de interessantste figuur. Geen van Derksens tafelgenoten mag zelfs maar zijn toilettas dragen. Derksen durft tenminste gewoon te zeggen dat het Amerikaanse avontuur van Anne van Dam is mislukt. Derksen kan dingen vinden, waartoe onze vrienden Martijn en Jeroen zich niet geroepen voelen. Hij heeft alles van de ideale commentator: de kennis, het overzicht en de afstand, de stem, z’n intelligentie, de beschaving om niet de hele tijd aan het woord te willen zijn. Is er dan helemaal niets op hem aan te merken? Jawel. Derksen is af en toe zijig en klef en hij denkt kennelijk dat ‘media’ enkelvoud is. ‘De Nederlandse media is…’ Ik heb het Louis van Gaal, de uitvinder van deze inmiddels chronisch verworden vergissing, twintig jaar geleden al voorgehouden, maar die is het blijven zeggen. Eens zien of Derksen zich beter laat coachen.   

Scheef gezicht, brrrr…

Derksen is dus ongekroond de beste. Gerard Louter hoeven we sowieso niet serieus te nemen, want die neemt zichzelf als golfjournalist ook niet serieus. Louter is een prettige, kundige verslaggever bij wedstrijden, wanneer hij zich nergens een buil aan kan vallen. Zoals alle ‘commentatoren’ is hij blij met elke putt die valt en vindt hij het jammer wanneer dat niet het geval is, of het nu om een Belg, een Botswaan of een Bleiswijker gaat. Zo snel als het gaat om een opvatting waar Louter misschien een scheef gezicht bij riskeert, geeft hij niet thuis. ‘Ik hou me op de vlakte, ik weet hoe het werkt, ik wil nog langer mee.’ 

Tijdens de Oudjaarsuitzendingen lanceerde Robert-Jan Derksen de suggestie dat Phil Mickelson tijdens de laatste Masters misschien doping heeft gebruikt. Derksen dacht eraan vanwege Mickelsons gedrag in het algemeen, een verdacht verre afslag, zelfs voorbij die van Dechambeau, een gebrek aan vreugde na de overwinning. Louter was er als de kippen bij om z’n voordeel te zien. Het verklikkertje wilde de gedachte van Derksen wel even in het Engels vertalen en naar de Verenigde Staten sturen. Lekker kijken wat ze daar van zouden vinden. Op de vraag wie de Teleurstelling van het Jaar was geworden, antwoordde Louter: ‘Anne van Dam. Maar dat zullen jullie ook wel vinden.’ Louter is het jongetje op het schoolplein dat vooraan staat als er kattenkwaad wordt bedacht, maar als het er op aan komt anderen de kastanjes uit het vuur laat halen. Hij had ook een volstrekt ongeldige, zelfs labbekakkerige reden voor zijn teleurstelling betreffende Anne van Dam: ze was niet bereikbaar voor meneer Louter. ‘Terwijl we haar echt niet gaan afbranden’, slijmde de huilende held op sokken. Martijn en Jeroen huilden trouwens gewoon met hem mee. 

Nee, dan Robert-Jan Derksen. Die had echte argumenten: Anne van Dam blijkt de op één na slechtste putter van de hele wereld, mannen- én vrouwenprofessionals. Ze gebruikte vorig jaar 31,48 putts per ronde. Kijk, dan illustreer je op professionele wijze waarom iemand teleurstellend heeft gepresteerd.

Eerlijk!

Onze Martijn liet zich in die speciale uitzending ook kennen door Joost Luiten uit te roepen tot Speler van het Jaar. Motivatie: Joost had zijn eigen seizoen ‘slecht’ genoemd. Martijn juichte over ‘de nietsontziende eerlijkheid’ van Luiten, van ‘keiharde zelfreflectie’. Dat is er dus met de relatie pers-golfspelers aan de hand. Anne van Dam blijkt niet alleen voor het jankende jongetje Louter nauwelijks bereikbaar te zijn, het geldt voor de gehele pers. En dat vinden de mannen weinig professioneel. Kun je daar ook anders naar kijken? Zou je het standpunt kunnen verdedigen dat Anne van Dam niks te maken heeft met mensen die via magazines en podcasts en anderszins een boterham proberen te verdienen aan het golf? Het is hun goed recht dat ze dat doen, maar welke verantwoordelijkheid heeft Anne van Dam in deze? Natuurlijk is het prettig wanneer sporters liefst gezellige of vermakelijke of opzienbarende of technisch informatieve duitjes in de zakjes van de pers doen, maar is het verboden om geen zin te hebben in al dat gezever? Doe je dat daarentegen wel, zoals de altijd bereikbare Luiten, dan word je zomaar uitgeroepen tot Golfer van het Jaar!

 Tussen haakjes: ook Derksen koos Luiten als Golfer van het Jaar, maar om technische redenen: omdat het knap was met alle malheur (blessures, de ‘toeristenbanen’ waar moet worden gespeeld) toch voor het twaalfde jaar zijn tourkaart veilig te stellen. Het tekent evengoed de armoede in het Nederlandse golf.

Onze vriend en voorzitter Martijn kwam trouwens wel met de Metafoor van het Jaar, toen het ging over een zogenaamde of een soort ruzie die er tussen Dechambeau en Koepka (?) zou zijn geweest. Martijn keek naar ‘slagroom uit een spuitbus’, een surrogaat, een toneelstukje. Mooi gezegd, hoewel we moeten aanvullen dat de slagroom uit spuitbussen tegenwoordig heel behoorlijk van kwaliteit is. Verder ging het uiteraard over de zwakke Nederlandse golftop bij de mannen, waarbij de naam van de bondscoach in het geheel niet viel. Ho, zijn naam viel nog wel, in een bijzin. Maarten Lafeber is de begeleider van Anne van Dam, die er dus niks van heeft gebakken. Maar dat ligt kennelijk volstrekt buiten de competentie van haar begeleider…

Martijn kwam intussen nog wel met enkele zinnige opmerkingen: 2021 was het jaar van het geld (heel veel voor de vernieuwde European Tour, veel te weinig voor de rest) en hij voorspelde een verhoging van het kijkgeld dat wij Ziggo gaan betalen. Want iemand gaat bloeden voor die peperdure DP Tour. Maar ook hier kwam Derksen met een meer overtuigende voorspelling: het veld per wedstrijd zal gewoon kleiner worden! 

Intussen zijn we alweer even op pad in het nieuwe jaar, met nieuwe afleveringen van De Golf Podcast, vervaardigd door alleen Martijn en Jeroen. Het is dunnetjes, eerlijk gezegd, zonder Derksen. Er valt ook niet veel te bespreken. Ja, onze Duitse vriend Martin Kaymer heeft een zoon en Tom Watson gaat het ereschot lossen op de Masters. Het bracht me op het idee dat het vermoedelijk veel interessanter is eens een microfoon open te zetten bij de redactievergadering van Golfers Magazine en dat uit te zenden. Ik denk dat wij, golfers en aanhangers van de journalistiek, misschien veel meer interessante weetjes voorgeschoteld krijgen over onze favoriete sport…

Nog een tip: Robert-Jan Derksen maakte tijdens de Dubai Dessert Classic enkele interessante opmerkingen over de opties voor Bland en McIlroy voor hun tweede schot op de achttiende hole. Derksen adviseerde impliciet de bal de tribunes in te jagen. Free drop, chip, putt, birdie. McIlroy koos een andere route en zag z’n bal het water in verdwijnen, weg overwinning. Bland deed bijna wat Derksen adviseerde: chip, putt, birdie, play-off! Vraag: hoe serieus is het benutten van de tribunes op dit soort momenten en wat vinden we ervan? 

Maar, het moet gezegd: Mathijs en Jeroen hebben beiden een goede stem voor de microfoon. Nu nog Derksen elke week laten aanschuiven en laffe Loutertje natuurlijk ook, voor de noodzakelijke ergernis. 

Rustige stemmen

Stemmen, stemmen, stemmen. Ik ben een fan van Radio 4, al was het maar vanwege die fijne, rustige stemmen van de presentatoren. Koen Suyk heeft precies zo’n stem: helder, maar vooral rustgevend. Zijn werk hangt van snelheid aan elkaar, maar zijn beleving is er kennelijk een van boeddhistische contemplatie, anders praat je niet zo. Het is me trouwens altijd opgevallen dat Koen van die charmante rimpeltjes naast de ogen krijgt als hij lacht. Op youtube staan diverse kleine reportages over hem als fotograaf in actie, vooral rond het hockeyveld. Op zijn site staan honderden prachtige voorbeelden van zijn vakmanschap. 

Lia Grooters zien we niet meer bij elke wedstrijd, sterker: als ze eens verschijnt, is het voor een koffietje en een praatje. Dat is niet zo gek, ze gaat al negen jaar gebukt onder hemodialyse. Dan ben je echt de klos. Drie uur per week is je tijd dan gereserveerd voor de dialyse, exclusief voorbereiding en herstel. In Nederland lijden 6200 mensen aan nierfalen. Elk jaar gaan er 1000 dood en komen er 2000 bij. Lia zegt daarom: ‘Leven is voor mij overleven.’ Gelukkig is ze optimistisch van aard. Haar motto: ‘Met twee benen op de grond kom je geen stap verder.’

 

Igor Bennik schrijft zogeheten levensboeken, als hij tenminste niet werkt als thuishulp of bezig is met zijn kortingssite budgetgolf.nl of met het vertalen van boeken over golf. Hij heeft er op die manier al drie op zijn naam staan, in de serie Golf for Dummies. Zijn handicap is 17.0, hij zou tevreden zijn zoiets in november nog te hebben. Dat gaat lukken, want ‘er staan een heleboel slechte kaarten’ klaar om geschrapt te worden.

Handicap

Ook in het nieuwe jaar hoop ik in de matchplay-competitie Willem Schouten tegen te komen. Ooit heb ik m’n ronde naar de hel geholpen door me te ergeren aan Willems luide gelul als hij klaar was op de green (terwijl ik nog moest putten), ik zou wel eens willen zien of ik die handicap intussen heb overwonnen. 

Willem kennen we natuurlijk als een man die niet gauw door zijn voorraad opvattingen, woorden en gezegden is. Willem zit overal bovenop. In dat verband was het instructief op zijn LinkedIn-pagina te lezen dat we met eigen ogen konden zien waarom hij indertijd bij Het Parool is vertrokken. Voor de statistieken: Willem was ooit filmjournalist, werd hoofdredacteur van Spits, vervolgens adjunct-hoofdredacteur van Het Parool. Tot-ie weg moest van hoofdredacteur Barbara Beukering. NRC Handelsblad besteedde er een analyse aan, want Willem was al de vierde adjunct die sneuvelde onder Van Beukering. Bij die analyse paste een rondgangetje over de redactie waarbij over Willem werd geïnformeerd. Ze noemden hem ‘een echte nieuwsjager die er bovenop zit’ en ‘een keiharde werker’ en ‘een Bokito-aap’ en ‘een wilde-man’. Zo zouden wij hem misschien ook wel noemen, behalve dan dat Bokito-aap. Dat is dubbelop. Bokito is correcter.

Intussen is Willem al acht jaar nieuwsregisseur bij De Telegraaf. Schitterende titel, nieuwsregisseur. En Barbara van Beukering…? Die was niet lang na Willem gezien bij Het Parool. Daar zou ik ook wel een analyse over willen lezen.

De beste speler van ons golfkransje heet niet langer Sietse of Michiel, maar Stef Swagers. Ik zie geen verschil tussen die drie, maar Stef heeft nog een slag of twee minder nodig voor zijn ronde dan onze eerdere top-2. Hij is al zeven jaar in dienst bij NH Media als sportjournalist, meer precies als presentator, redacteur, regisseur en sidekick bij radio-uitzendingen. Daarvoor werkte hij bij NUjij en daarvoor was hij medewerker van ELF Voetbal, de webredactie. Hé, ELF, het blad waar ik de eerste werknemer was!

Stef heeft hcp 0,7 en hij hoopt dit jaar in elk geval onder de 1.0 te blijven. Een overwinning tijdens een NVGJ-wedstrijd is voor hem welhaast onmogelijk, met zo’n handicap, daarom hoopt hij op minstens één dag met heel veel regen en een harde wind. Wij kunnen helaas in dit geval niet met hem mee hopen. 

Fax met stemadvies

Aan wie we al die geweldig georganiseerde golfdagen te danken hebben? En wie is er alweer druk in de weer om onze vereniging rijp te maken voor het EMGJ in Tsjechië, later dit jaar? Madelon Barenbrug! Maar wat weten we van haar? Niet heel veel. Haar meisjesnaam is Van den Heuvel, maar het is niet algemeen bekend hoe oud ze is, waar ze is geboren, of haar vader sigaren rookte en haar inwijdde in de geheimen van het geloof, hoe oud ze was toen ze begon met het dragen van adembenemend korte rokjes. Wel dat ze voor PRIVÉ werkte. En dat ze bij De Telegraaf mijn oude boekenvriend Berthold van Wulfften Palthe ontmoette die haar adviseerde te solliciteren bij de NVGJ. Dankzij hem kwam Madelon dus bij onze coöperatie. Niet zonder slag of stoot, kennelijk, want de toentertijd invloedrijke Willem Leniger, de man van de legendarische speeches, vond dat weekblad van Madelon maar niks. Willem stuurde Ruud Onstein een fax met zijn stemadvies, dat Madelon tot op de dag van vandaag, om redenen van discretie, niet wenst prijs te geven aan de openbaarheid. 

Wat ze wel prijs wil geven is haar ambitie, dit jaar van 29.4 (voor de Great Reset was dat nog 24.2) naar 24 te gaan. Daartoe zijn lessen nodig, denkt ze zelf. Voor die lessen is weer een temperatuur nodig van 24 graden, alsmede zon en de afwezigheid van regen en wind. Als alternatief sport ze alvast elke dag virtueel met Olga en rijdt ze drie keer in de week naar de sportschool. Maar dat is misschien vooral om die korte rokjes te kunnen blijven dragen.  

Superenergiek

Bert van der Toorn is van z’n beroep lakei van het Koninklijk Huis. Hiervoor zat hij in de internationale wellness, zodat je kunt zeggen dat Bert aan zijn carrière een logisch gevolg heeft gegeven. Merkwaardig is wel dat Bert ‘sociale hygiëne’ heeft gestudeerd. Als je dan later uitgerekend voor een asociale familie gaat werken… Maar ho, dat is onze Bert helemaal niet, het is een andere Bert van der Toorn. Onze Bert is allesbehalve een livreiknecht. We hebben het over onze immer geestige, superenergieke Bert de fotograaf. Sinds elf jaar is hij zelfstandig, tegenwoordig onder de naam Tribute2Sports – Travel – Events. Op zijn site stelt hij zich krachtig voor. ‘Ik ben geen kamerdienaar en ik wil vooral niet stilstaan. Ik doe de dingen op mijn manier, maar natuurlijk verlies ik daarbij de wensen van mijn opdrachtgevers nooit uit het oog.’ Mwah, toch een béétje een lakei, dus.

Werkelijk een halve minuut voordat dit stukje naar Hans Botman vertrok, kwam Bert nog met een mail vol informatie. Daaruit leren we dat hij het afgelopen jaar voornamelijk, noodgedwongen, op z’n kont heeft gezeten, sudoku’s maken. Dat kon ook makkelijk, want geliefde Suzanne verdient in huize-Van der Toorn voor een mooi deel de kost met haar administratiekantoor. Bert zelf deed ook wel wat, zelfs nieuwe dingen, wat hij allemaal te danken had aan zijn relaties bij de NVGJ. Zo ging hij eens fotograferen bij het hockey (dankzij Frank Uijlenbroek) en bij het schaatsen (dankzij Eric Korver). Zelf had hij het curling al ontdekt als onderwerp voor zijn negotie.   

Een fascinerend lid van onze gemeenschap is Michiel Teeling, jaren en jaren de beste golfer. Om die reden moest hij wel eens een kleine speech afleveren in ons gezelschap. Dat ging hem gek genoeg nooit geweldig af. Het was steevast een bescheiden woordje met een bedankje voor deze en gene en dat wekte bevreemding, want achter de microfoon bij een voetbalwedstrijd zit hij geen seconde om woorden verlegen. Ik meen, met permissie, enig recht van spreken te hebben, als ik oordeel dat Michiel Teeling tot de beste voetbalverslaggevers behoort die we rijk zijn. Hij is nuchter, kundig, aangenaam om naar te luisteren, goed ingevoerd, nooit dwingend aanwezig, altijd alert. Top. Daarentegen vallen zijn tweets dan weer tegen. Dat kan spannender, Michiel. 

Tweets sturen is echter niet zijn belangrijkste taak. Aanzitten bij het discussieprogramma Voetbalpraat op ESPNB ook niet. Dat is maar goed ook, want Michiel is niet erg veel aan het woord tijdens de discussies die worden geleid door de opvallend begaafde Jan Joost van Gangelen. De laatste keer was Michiel in totaal precies 52.4 seconden aan het woord, niet erg veel voor iemand die wordt geacht over allerhande voetbalzaken een opvatting te hebben. 

Maar dan de voetbalverslaggever Teeling. Ik volgde hem vorige week bij de Brabantse kraker TOP Oss-FC Den Bosch. Michiel was met afstand de beste van het hele stadion, al deden de tappers van het bier en de bakkers van de frikadellen misschien ook alles goed. Bij de thuisclub deed er een spits mee die volgens Hans Kraay bij de amateurs meer verdiende dan bij TOP. De jongen moet zich thuis hebben gevoeld, bij het niveau. De wedstrijd deed anderhalf uur pijn aan de ogen. Het was werkelijk gruwelijk. Maar Michiel hield de moed er de hele avond in. Na drie kwartier: ‘Het publiek kan zich verheugen op een tweede helft die ongetwijfeld spectaculairder zal zijn dan de eerste.’

Volgende keer: Anneke Bakker, Frank Uijlenbroek, Ralph Blijlevens, Elaine de Boer, Lucy Prijs, Hannie Verhoeven, Willem van den Elskamp, Marijke Brouwers, Peter Keijzer, Arjan Kerssies.