Van Daalen vs Leunge

De matchplaywedstrijd tussen Gerald en mij had alles in zich wat matchplay zo mooi — en frustrerend — maakt. Met Gerald als terechte winnaar. We kozen na loting voor de Houtrak die er werkelijk fantastisch bij lag, mede dankzij enkele aanpassingen aan de baan die de layout en de spelvreugde nog verder hebben verbeterd.
 
Het werd een match met twee gezichten. De eerste negen kreeg ik mijn drives maar niet goed op de fairway en Gerald speelde juist gedegen en maakte weinig fouten. Vooral zijn ijzers op de par-3’s waren subliem. Knap als je weet dat Gerald nog enigszins herstellende is van een slepende rugblessure. Met hangen en wurgen kon ik de schade beperkt houden tot 3 down na de tiende hole.
Daarna kantelde de wedstrijd, mijn slagen vonden vaker de fairways en de greens en opeens ging Gerald zijn ijzers toppen. Niet een paar, maar bijna allemaal. Maar dankzij ballen van hem die af en toe op kniehoogte over het riet scheerden en zo de green bereikten en enkele fraaie putts, wist hij de schade te beperken en stonden we na 18 holes all square.
Onze ‘sudden death’ hole (de par 4 eerste hole) had een spannend verloop. Gerald sloeg zijn drive laag links in de rough en topte zijn bal vervolgens in de fairwaybunker. Ik lag met mijn eerste slag op dezelfde hoogte keurig naast de bunker in de lichte rough. Het slootje op ongeveer 120 meter ging Gerald niet halen en hij had dus een lay-up nodig om met zijn vierde slag richting green te kunnen gaan.
Enigszins overmoedig koos ik niet eveneens voor de veilige lay-up maar besloot over het water te slaan om vervolgens mijn slecht geraakte bal in de sloot te zien verdwijnen. Wég voordeel en Gerald maakte dankbaar en koelbloedig gebruik van dat buitenkansje door zijn bal op de green te leggen en de hole — en daarmee de partij — te winnen.
Mooi potje was het.