Paehlig vs Van Breugel

Paniek! 3 dagen voordat ik de degens moet kruisen met Martijn ben ik volledig de golfweg kwijt. Op mijn homecourse in Zweden speel ik de slechtste 9 holes ever en op de Goyer doe ik dat op 18-holes dunnetjes over: 17 holes geshanked! Geen bal op de green.
Ik overweeg Martijn te bellen en af te haken. Maar er is meer dan golf: elkaar een mooie dag bezorgen. Dus ik denk: als ik na 9 holes de wedstrijd al heb verloren bezorg ik Martijn wel de mooiste dag van zijn golf leven. En opgeven is geen optie.
Vrienden zeggen ‘Ruud, neem les’, maar er is geen tijd meer. Mijn golfpro kan met geen mogelijkheid een gaatje vinden. Geen quick fix les dus. Wel krijg ik één tip: hou je handen en armen wat dichter bij je lichaam.
De wedstrijd begint. Ik sla op de eerste af: kaarsrecht en minstens 40 meter verder dan Martijn. De game is on. Met knikkende knieën sla ik al mijn slagen! Het gaat! Ik had me voorgenomen niets tegen Martijn te vertellen over mijn paniek vooraf. Dat doe ik na de wedstrijd.
Twee down, all square, 1 down, all square, 1 down bij de turn. Ik win 17 en het staat weer all square. 18e Tweede slag niet goed maar recovery goed, ik putt voor par maar mis. Martijn heeft twee putts voor de win maar hij mist zijn 3e, 60 cm-put!
Op de twintigste hole denk ik voor het eerst ik ga winnen: maar die hoogmoed komt voor de val. Ik was euforisch op de 10e toen ik nog leefde! Dus verliezen op de 20ste is geen schande…
Maar hoe zat het met die mooie dag bezorgen? Fantastisch. We bespraken alle facetten van het leven tijdens de ronde en bij de warme maaltijd. Belangrijkste levensles en -besluit: we besteden geen aandacht meer aan mensen die elkaar niet een mooie dag bezorgen. Of beter gezegd zo weinig mogelijk.
Martijn bedankt, het was een vrienden-wedstrijd!