Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.06.2023
an de zeven geplande rondes voor het NVGJ Virtuele Golf Kampioenschap 2020 zijn er nu vier gespeeld. Woensdag 24 juni meldden de dames Olga Commandeur en Anna van Lennep plus de heren Paul Boehlé en Charles Taylor zich bij de Duca Golf Experience voor Round 3. Koffie, een hartelijk welkomstwoord van Caroline van Wezel, PR-dame Duca del Cosma, gevolgd door een rondleiding door het nieuwe hoofdkantoor van onze sponsor brengt de vier NVGJ-ers in de juiste golfmood.
Dat de stemming er goed inzit, blijkt al meteen op hole 1: alle vier scoren minimaal één punt. Paul Boehlé zelfs drie. Dat is bij de voorgaande twee rondes nog niet eerder voorgekomen. Dat het kwartet er zin in heeft, blijkt ook als we na drie holes de stand opmaken: Paul heeft al 8 punten, Charles en Anna 7, Olga staat op 5. Er hangt spanning in de lucht. Ruud Taal, samen met Andy na twee rondes gedeeld ”Leader in the Clubhouse”, zelf aanwezig als wedstrijdleider (en dat doet-ie top, hij kent als geen ander de geheimen van de golfsimulator, dat mag ook wel eens gezegd worden) voelt hoe zijn toppositie onder vuur wordt genomen.
Na vijf holes ziet de stand er als volgt uit: Anna en Charles 10 stablefords, Olga 8, Paul 7. Na zes holes: Charles 12, Anna en Olga elk 11, Paul blijft steken op 7. Er hangt sensatie in de lucht: want met nog drie holes te gaan, komen de topposities van Andy en Ruud serieus in gevaar. Immers, zij voeren het leaderboard aan met 15 stablefordjes. Charles kan de druk aan en brengt zijn totaal na 7 holes op 14.
Inmiddels weten we dat het venijn op de eerste negen van Pebble Beach in de staart zit. Wie zijn/haar bal op de laatste paar holes niet goed raakt en de balvlucht teveel op rechts stuurt, ziet (en hoort…) zijn/haar bal via een stuit op de échte Pebble Beach in de oceaan belanden. Waarbij de golfsimulator een heel naargeestig plonsgeluidje laat horen. Wat de frustratie bij de speler nog
vergroot. En kom dan maar eens terug op de fairways…. Zo vindt Charles op de holes 8 en 9 letterlijk zijn Waterloo. Anna presteert op de slothole het beste door een driepunter te maken. Paul en Olga laten op hole negen een twee noteren.
Zodat de eindstand voor deze flight er als volgt uitziet: Paul 12, Anna en Charles 14, winnares is Olga met 15 punten. Zij zorgt ervoor dat er nu een trio het leaderboard aanvoert: Andy Houtkamp, Ruud Taal en dus Olga Commandeur ieder met 15 punten.
Ronde 4: geen monsterscores, leaderboard blijft zoals het was
Inmiddels (donderdagmiddag 25 juno) heeft ook Ronde Vier van het immens populaire NVGJ Virtuele Golfchampionship 2020 in de Duca Golf Experience zijn beslag gekregen. Dit keer traden Marijke Brouwers, René Brouwer (tevens wedstrijdleider van de dag en chef WeCo, kortom een man die van wanten weet), Ronald Massault en Henri van der Steen aan in de Duca-arena. Uw scoreboardstatisticus was zelf niet aanwezig, maar afgaande op de berichtgeving van WeCo-chef René was het in de hoofdkantoor van onze sponsor Duca del Cosma dit keer een dag met ’mixed emotions’: veel plezier, maar geen monsterscores. Zodat er aan de kop van de ranglijst geen wijzigingen plaatsvinden.
Ronald sleepte met acht punten het virtuele Kostertje in de wacht. Henry had op de negen holes van Pebble Beach onderweg iets te veel last van hindernissen en water, waardoor zijn score bleef steken op negen stableford-punten. Marijke en René deelden met 12 punten de dagzege. Omdat er bij de drie voorgaande partijen steeds een winnaar uit de bus kwam met 15 punten, blijft de top van het leaderboard zoals het was: Olga, Andy en Ruud vormen tot nu toe het supertrio met
15 punten elk.
Ronde 5 in de Duca Golf Experience staat op de kalender voor woensdag 1 juli. Onder leiding van niet-spelend wedstrijdleider René Brouwer wordt dit een hengstenbal. Waarbij Hans Botman, Gerald van Daalen, Jan van Galen en Richard van Stralen met elkaar de golfclubs kruisen en de eerste negen
van Pebble Beach te lijf te gaan.
Mocht u nog niet hebben ingeschreven maar wel zin hebben in een bezoek aan het nieuwe hoofdkantoor van Duca del Cosma in Breukelen, gevolgd door een virtueel rondje van negen holes op één van de mooiste en beroemdste golfbanen ter wereld: houdt u zich dan vooral niet in en meldt u aan via info@nvgj.nl . Er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar.
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!