Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.06.2022
‘Kolfspelende Jongens’, een ets van Jan Luyken (1712), die levensgroot in het clubhuis van Old Course Loenen hangt (met dank aan het Rijksmuseum)
Ik durf te stellen dat áls Graaf Floris de Vijfde, der keerlen god, graaf van Holland en Zeeland en heer van Friesland (ofschoon men alleen in West-Friesland een beetje naar hem luisterde), die dus, niet op 27 juni 1296 bij Muiderberg was vermoord, de NVGJ op dinsdag 5 juli geen golfwedstrijd zou spelen in Loenen aan de Vecht.
Sterker nog, het is alleszins aannemelijk dat nergens ter wereld iemand zou proberen om met een onmogelijk stuk gereedschap een heel klein balletje in een veel te klein gaatje proberen te slaan (of zoals Winston Churchill het verwoordde: ‘Golf is a game whose aim is to hit a very small ball into an even smaller hole, with weapons singularly ill-designed for the purpose’.
Dus ook in Schotland niet, waar men zichzelf met ongekend arrogante stelligheid tot de uitvinders van het spel met bal en stok heeft verklaard. En dat terwijl het eigenlijk de godvrezende haringkakers uit Biervliet, onder leiding van Willem Beukelszoon, alsmede hun visvangende consorten uit de westelijk kustplaatsen van de Nederlanden, waren die op zondagen hun visnetten binnenboord lieten om aan de Schotse oostkust hun tijd te verdoen door een beetje te pielen met bal en stok op de weg tussen Dunbar en Lauder, destijds beter bekend als de Herring Road.
Het colf-spel (ter vermijding van elke discussie in dit tijdvak geschreven met een c), werd al in het begin van de 14e eeuw gespeeld in de Lage Landen. En dat valt dan weer op te maken uit allerlei verboden die destijds door de plaatselijke overheden waren afgekondigd, teneinde het verwonden van omstanders en het sneuvelen van kerk- en andere ramen enigszins te beteugelen. Op eerdergenoemde wijze zou het spel dus over zee naar de Schotse oostkust zijn gewaaid, waar het later is doorontwikkeld tot het hedendaagse golf.
Zo’n vreemde redenering lijkt dat toch niet?
Maar wat heeft dit alles met Loenen aan de Vecht te maken, zul je zeggen? Nou, álles dus. Want de moordenaars van Graaf Floris V, achtervolgd door strijdvaardige en op wraak beluste Floris V-aanhangers, zochten een vluchtweg richting het vredige dorpje aan de Vecht, alwaar zij zich geheel tegen de wil van de kasteelheer en de dorpelingen verschansten in kasteel Kronenburg. De onverzettelijkheid van de goegemeente resulteerde in uithongering en uiteindelijke overgave van de terroristen avant la lettre op 27 december 1296.
Hoofdmoordenaar Gerard van Velsen werd onder luid gejoel van de dorpelingen in een bespijkerde ton, waarvan het sterke vermoeden bestaat dat de nagels van buiten naar binnen waren geslagen, door de straatjes van het dorpje gerold. Waarmee het hedendaagse begrip spijkers met koppen slaan een wel heel luguber beeld opwekt.
Het leven in het rustieke dorpje aan de Vecht nam daarna weer een normale wending en precies een jaar na dato introduceerde men de jaarlijkse traditie om op 27 december over diezelfde route, van die ton dus, een spel met stok en bal te spelen. Men begon bij het Rechthuys, met als eerste ‘doel’ de kasteeldeur van Kronenburg, daarna verder door de Dorpsstraat naar de molen en vervolgens naar ‘Huis te Velde’. De partij die daarvoor de minste slagen nodig had kreeg bier geschonken; de omstanders kregen appels toegeworpen. Uiteindelijk belandde me in de herberg, waar het feest met nog meer bier werd voortgezet.
Herken je al iets?
De Loenense colf-partij bleef vanaf 1297 een jaarlijkse traditie, totdat in 1837 kasteel Kronenburg wegens verval definitief werd afgebroken. De contouren van de fundering zijn, als het gras in de wei tussen de Rijksstraatweg en de Vecht op ‘fairway’-lengte is gemaaid, nog steeds zichtbaar.
Een paar honderd meter verderop wappert, 725 jaar later, de vlag op de green van hole 5 van golfclub Old Course Loenen. De naam van de, dit jaar 15-jarige, golfclub kent weer een heel andere geschiedenis. Die gaat grotendeels terug naar de eeuwig durend lijkende dreiging van de definitieve sluiting van de Amsterdam Old Course. Een soort hommage dus, maar dan anders. Nog zo’n boeiend gespreksonderwerp voor tijdens de borrel op het mooiste terras van de Vechtstreek en wijde omgeving. Met uitzicht over het aangekochte land, waar uitbreiding van de huidige 9 holes baan op handen is.
Op dinsdag 5 juli is de NVGJ van harte welkom op Old Course Loenen. Het bier en de appels zijn inclusief.
Als je nog durft tenminste!
Ruud Taal,
In 2017 werd t.g.v. het 10-jarig bestaan van Old Course Loenen de route van ‘de ton’ door leden nagespeeld in de straatjes van Loenen
Onze onvolprezen wedstrijdleider René Brouwer heeft een (eerste) flightindeling in elkaar geknutseld voor onze wedstrijd op De Pan, maandag 29 juli. En die is HIER te zien. Hij laat verder weten dat er geen lunchpakket zal worden uitgereikt, maar na afloop kan iedereen wel genieten van een Surinaams buffet. De eerste flight gaat om 12 uur de baan in. Er zijn 40 deelnemers en iedereen start vanaf hole 1. De wedstrijdleiding vraagt met klem of iedereen op tijd aanwezig kan zijn.
Enkele dagen voordat de NVGJ De Pan aandoet is de vooraanstaande Utrechtse golfclub De Pan getroffen door een felle brand in de machineloods. Vrijwel al het maaiapparatuur is zondagmiddag in vlammen op gegaan. De brandweer was snel ter plaatse om erger te voorkomen. De brand ontstond door de accu van van een dieselmaaier uit 2015, zo wezen beelden van een camera uit. De greenkeepers doen voorlopig hun werk met reserve-apparatuur. Ook schoten andere golfclubs, zoals de Eindhovensche, te hulp met machines die ze momenteel niet gebruiken. Volgens De Pan is verder alles in orde en kan er gewoon gegolfd worden. (Bron: Golf.nl)
Op mijn verzoek vroeg ik Ronald onze onderlinge partij in de verliezersronde op Waterland te spelen. Een afspraak eerder deze week bliezen we af, omdat het zo ongeveer hetzelfde weer beloofde te zijn als een week eerder op sluispolder. De verdaging betaalde zich uit: strakblauwe lucht en windstil! Ronald kreeg 8 slagen mee, maar dat was niet waardoor ik de partij verloor. Vanaf de start kwam ik geen moment in de wedstrijd, mede doordat ik te veel risico's nam. Ronald sloeg alles kaarsrecht en rustig, en kwam zodoende al snel 4 up. Uit het niets wist ik toch nog voor de turn drie holes terug te snoepen en dus het zou op de tweede deel van het parcours nog moeten kunnen. Maar helaas... Vroeger speelde ik graag Stratego en dammen, wat noodzaakt tot slim spel, maar dat zat er vandaag niet in. Ik maakte mij meer druk - met af en toe een flinke krachtterm - om de vele verkeerde keuzes die ik maakte. Achteraf is het makkelijk praten. Misschien dat ik thuis toch maar weer eens, ter voorbereiding op een ronde golf, de Stratego-doos uit de kast moet pakken. Een kleine troost was dat ik hole 14 nog wel wist te winnen, de hole die de naam draagt van mijn legendarische jeugdheld, die alleen op papier een lagere handicap had dan het rugnummer waarmee hij beroemd is geworden. Ronald was zeer aangenaam gezelschap; bovendien heeft hij zijn spel flink verbeterd. Kon ik dat laatste maar over mezelf zeggen, maar door andere sporten (tennis, squash, fitness - wat ik veel vaker intensief en ook met veel plezier doe) blijft het golfspel onder de maat. Ach, 'you can't win them all', zal ik maar zeggen. Golf is vastigheid, dus vaak spelen, regelmatig naar de driving range en de chipping en putting green, etc... Maar door mijn vijfdaagse werkweek is er gewoon tijd te kort. Op het terras was het een lekker biertje met een aangenaam gesprek. ronald vertelde dat het na zijn (vervroegde) pensionering eerst vooral wennen was, maar inmiddels heeft hij nieuwe invulling gevonden. Onder andere als vrijwilliger op communicatievlak bij de laatselijke voedselbank, wat weer uitstekend past bij zijn huidige (zo goed als afgeronde) studie in de communicatie. Hij vertelde ook trots te zijn op zijn echtgenote, die na een dienstverband van veertig jaar bij Ahold nog een mooie promotie heeft gemaakt op het hoofdkantoor in Zaandam. Daar is ze nu duizendpoot voor een aantal leden van de bestuurlijke top van het megaconcern. Bij terugkomst weet ik zeker dat Ronald met zijn benen languit op de bank, aaiend tegen zijn aanloopkat met blauwe ogen heeft gemurmeld "En nu Sonja van de Rhoer..." Ronald, bedankt voor de middag en denk om je kilo's die je toch mee moet torsen. Verhalen van je overheerlijke kookkunsten klonken mij als muziek in de oren, maar wellicht toch ietsje minder opscheppen en vlees minderen? Hartelijke groet.
Daar is geen kruid tegen gewassen, was mij al op de eerste hole duidelijk. Simpele birdie voor Peter van Weel en de meer gebruikelijke bogey voor ondergetekende. Daarna een steady vervolg. Peter reeg de pars als kralen aan een ketting. Terecht zei hij na afloop onder het genot van een drankje en een heerlijke Flammkuchen: 'Als ik maar parren blijf maken valt het kwartje vanzelf mijn kant op'. Want, spelen tegen een plus-handicapper betekent de facto dat er een grotere druk op je eigen spel staat dan gewoonlijk. En dan kun je twaalf slagen mee krijgen, die verdwijnen als sneeuw voor de zon als je tegenstander je zo onder druk kan zetten. Peter had er duidelijk zin in. Mopperde wel wat over langzame greens die ook nog eens net waren bestrooid met een laagje (kalk?)korrels, maar was lovend over de algemene staat van de Euregio-baan in Bad Bentheim. Ondergetekende deed zijn best, speelde best aardig, maar het was allemaal lang niet goed genoeg. Toch was het een genot eens met een speler van dit kaliber door de baan te gaan. Het gemak waarmee Peter zijn ijzers slaat is opvallend. De driver kwam er nauwelijks aan te pas.Met 5 & 3 viel op de vijftiende hole het doek. Voor het restant van dit matchplaytoernooi voorzie ik goede kansen voor Peter. Jeroen mag als eerste zijn borst nat maken. Alle overblijvende deelnemers wens ik vanuit de Grafschaft Bentheim veel succes.
Hannie Verhoeven is één van de twee NVGJ’ers die zich door een artikel op onze website over Het Nieuwe Golfen heeft laten inspireren en daarvoor lessen heeft gevolgd. Zij ging er aanvankelijk een stuk beter door golfen, haalde bijna hc 20, maar is inmiddels weer een paar punten omhoog gegaan. Maar de donderdag dat wij in stralend weer en bij een graadje of 25 op Golfbaan Haverleij onze matchplay wedstrijd speelden, was er zo één dat ik dacht: doen, het Nieuwe Golfen! Alle drives ging recht en ver en hadden een prachtige balvlucht, mede natuurlijk door haar enorm energieke swing. De eerste negen holes ging het nog redelijk gelijk op. Hannie speelde van rood en ik van blauw en zij kreeg twee slagen mee, die beide werden verzilverd. Bij de wisseling van de gele naar de rode lus stond ik 1 down, na 10 en 11, twee holes waar het Hannie meezat en mij niet, stond zij 2 up, en zij bleef vervolgens maar overdreven fanatiek géén fouten maken. Sterker: ze ging steeds beter spelen, met een mooie 20 punten over de tweede negen als gevolg. Ik won pas weer een hole toen de partij al was gespeeld, zij sloot af met een prachtige par (‘Hier nooit een par gespeeld’), geheel in lijn met andere vrolijke noten zoals: ‘Zo ver heb ik hier nooit geslagen’, ‘Hier heb ik nog nooit gelegen’ en ‘Oe, die ging wel heel lekker.’ Ja, Hannie. Ondertussen worstelde ik mij achter haar aan. Bij mij gaat het al anderhalf jaar zelden ‘oei, wat die ging die lekker.’ De fairway slagen en approaches worden door Hannie met dezelfde Nieuwe Golfen techniek uitgevoerd. Een techniek die gebaseerd is op het innemen van je startpositie zoals je de bal bij impact ook wil raken. Dat ziet er soms wel apart uit maar het effect was op deze donderdag fenomenaal. We speelden op Haverleij omdat zij hier lid is geweest, de baan door de regen ongeveer de helft van het jaar dicht is geweest en Hannie – en anderen – ter compensatie gratis greenfees kregen voor introducee’s. Zelf heeft ze hier nu geen lidmaatschap meer, maar een 60 ritten kaart en daarnaast is ze nu lid op Prise d’Eau. Ze speelt overal en nergens, met een zus, vriendinnen of ze doet mee aan Dames middagen, maar ze speelt ook vaak alleen: ‘Negen holes, na het werk, als ik zin heb om even buiten te zijn. In een uur en een kwartier rond, ik vind het heerlijk. Heel raar dat niet veel meer mensen dat graag doen.’ We bespraken ondertussen van alles, zoals mijn hernieuwde poging om met behulp van een dieet van mijn viceraal vet af te komen (Google het maar eens). (Je was een paar jaar geleden wel slanker’. ‘Ja, ja Hannie.’) Dat dieet is Keto. Nadat ik op de sportschool (zeker 4 keer in de week) via een slimme weegschaal was doorgelicht’, omdat ik wel ‘steviger’ werd maar niet echt afviel, bleken alle indicatoren lichaamstechnisch gesproken in orde, behalve dus dat viscerale vet. Aangezien ik veel sport, niet teveel en zeker gezond eet was de conclusie dat alcohol de grote boosdoener moest zijn. Eens kijken of het helpt als ik eventjes geen alcohol meer drink, besloot ik. Maar dan is de stap naar het Keto dieet een kleine: Je mag er niet bij drinken, maar verder kan je er heerlijk en genoeg bij eten, zolang er maar geen koolhydraten in zitten: roerei met wat spinazie, tomaatjes en zalm bijvoorbeeld, rijk gevuld omeletje, magere yoghurt met blauwe bessen. ’s Avonds een groenteschotel in de oven met kabeljauw. Een ei- spek-avocado-paprika bowl: verwennerij. Kaas, vis, kip, ander vlees, het mag allemaal. Het idee is dat als je nauwelijks koolhydraten eet, je vet gaat verbranden. Op het terras bij één zondig alcoholvrij biertje (15 gr koolhydraten, ik mag er tussen de 20 en 50 per dag) en uiteraard zonder bitterballen, hadden we het uitgebreid over haar fotografie activiteiten: ze is nog zeer actief, maar alleen als de klant bereid is er een redelijke prijs voor te betalen. ‘Ze realiseren zich vaak niet dat je aan het bewerken net zoveel tijd kwijt bent als aan het maken. Willen ze daar niet voor betalen, dan ga ik net zo lief golfen, zeker in deze tijd van het jaar.’ Gelijk heeft ze. Hannie, succes in de volgende ronde. Ik wacht weer op volgend jaar.
Ons gewaardeerde lid Andy Houtkamp, bezig met een laatste rondje langs de velden, is woensdagavond in een vol Pim Mulier honkbalstadion tijdens de Haarlemse Honkbalweek in het zonnetje gezet. Hij kreeg vanuit de organisatie van het evenement een door het Koninkrijksteam een gesigneerd shirt. En de KNBSB eerde Andy met de Slugger Award voor zijn jarenlange inzet ter promotie van de honk- en softbalsport in de Nederlandse sportjournalistiek. Ook mocht hij de eerste bal gooien van de de wedstrijd tussen Nederland en Japan (1-5). Beide landen waren al geplaatst voor de halve finale. Andy, de zoon van oud-honkbalinternational en oud-softbalbondscoach Nol Houtkamp, wacht nog één grote klus: commentaar geven voor de NOS tijdens de Olympische Spelen in Parijs (atletiek). Afscheid nemen met goud behoort dus tot de mogelijkheden.