Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.06.2022
‘Kolfspelende Jongens’, een ets van Jan Luyken (1712), die levensgroot in het clubhuis van Old Course Loenen hangt (met dank aan het Rijksmuseum)
Ik durf te stellen dat áls Graaf Floris de Vijfde, der keerlen god, graaf van Holland en Zeeland en heer van Friesland (ofschoon men alleen in West-Friesland een beetje naar hem luisterde), die dus, niet op 27 juni 1296 bij Muiderberg was vermoord, de NVGJ op dinsdag 5 juli geen golfwedstrijd zou spelen in Loenen aan de Vecht.
Sterker nog, het is alleszins aannemelijk dat nergens ter wereld iemand zou proberen om met een onmogelijk stuk gereedschap een heel klein balletje in een veel te klein gaatje proberen te slaan (of zoals Winston Churchill het verwoordde: ‘Golf is a game whose aim is to hit a very small ball into an even smaller hole, with weapons singularly ill-designed for the purpose’.
Dus ook in Schotland niet, waar men zichzelf met ongekend arrogante stelligheid tot de uitvinders van het spel met bal en stok heeft verklaard. En dat terwijl het eigenlijk de godvrezende haringkakers uit Biervliet, onder leiding van Willem Beukelszoon, alsmede hun visvangende consorten uit de westelijk kustplaatsen van de Nederlanden, waren die op zondagen hun visnetten binnenboord lieten om aan de Schotse oostkust hun tijd te verdoen door een beetje te pielen met bal en stok op de weg tussen Dunbar en Lauder, destijds beter bekend als de Herring Road.
Het colf-spel (ter vermijding van elke discussie in dit tijdvak geschreven met een c), werd al in het begin van de 14e eeuw gespeeld in de Lage Landen. En dat valt dan weer op te maken uit allerlei verboden die destijds door de plaatselijke overheden waren afgekondigd, teneinde het verwonden van omstanders en het sneuvelen van kerk- en andere ramen enigszins te beteugelen. Op eerdergenoemde wijze zou het spel dus over zee naar de Schotse oostkust zijn gewaaid, waar het later is doorontwikkeld tot het hedendaagse golf.
Zo’n vreemde redenering lijkt dat toch niet?
Maar wat heeft dit alles met Loenen aan de Vecht te maken, zul je zeggen? Nou, álles dus. Want de moordenaars van Graaf Floris V, achtervolgd door strijdvaardige en op wraak beluste Floris V-aanhangers, zochten een vluchtweg richting het vredige dorpje aan de Vecht, alwaar zij zich geheel tegen de wil van de kasteelheer en de dorpelingen verschansten in kasteel Kronenburg. De onverzettelijkheid van de goegemeente resulteerde in uithongering en uiteindelijke overgave van de terroristen avant la lettre op 27 december 1296.
Hoofdmoordenaar Gerard van Velsen werd onder luid gejoel van de dorpelingen in een bespijkerde ton, waarvan het sterke vermoeden bestaat dat de nagels van buiten naar binnen waren geslagen, door de straatjes van het dorpje gerold. Waarmee het hedendaagse begrip spijkers met koppen slaan een wel heel luguber beeld opwekt.
Het leven in het rustieke dorpje aan de Vecht nam daarna weer een normale wending en precies een jaar na dato introduceerde men de jaarlijkse traditie om op 27 december over diezelfde route, van die ton dus, een spel met stok en bal te spelen. Men begon bij het Rechthuys, met als eerste ‘doel’ de kasteeldeur van Kronenburg, daarna verder door de Dorpsstraat naar de molen en vervolgens naar ‘Huis te Velde’. De partij die daarvoor de minste slagen nodig had kreeg bier geschonken; de omstanders kregen appels toegeworpen. Uiteindelijk belandde me in de herberg, waar het feest met nog meer bier werd voortgezet.
Herken je al iets?
De Loenense colf-partij bleef vanaf 1297 een jaarlijkse traditie, totdat in 1837 kasteel Kronenburg wegens verval definitief werd afgebroken. De contouren van de fundering zijn, als het gras in de wei tussen de Rijksstraatweg en de Vecht op ‘fairway’-lengte is gemaaid, nog steeds zichtbaar.
Een paar honderd meter verderop wappert, 725 jaar later, de vlag op de green van hole 5 van golfclub Old Course Loenen. De naam van de, dit jaar 15-jarige, golfclub kent weer een heel andere geschiedenis. Die gaat grotendeels terug naar de eeuwig durend lijkende dreiging van de definitieve sluiting van de Amsterdam Old Course. Een soort hommage dus, maar dan anders. Nog zo’n boeiend gespreksonderwerp voor tijdens de borrel op het mooiste terras van de Vechtstreek en wijde omgeving. Met uitzicht over het aangekochte land, waar uitbreiding van de huidige 9 holes baan op handen is.
Op dinsdag 5 juli is de NVGJ van harte welkom op Old Course Loenen. Het bier en de appels zijn inclusief.
Als je nog durft tenminste!
Ruud Taal,
In 2017 werd t.g.v. het 10-jarig bestaan van Old Course Loenen de route van ‘de ton’ door leden nagespeeld in de straatjes van Loenen
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.