Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
22.05.2024
Weekje 'niets' dan maar golfen in Frankrijk
Dankzij onze jonge, enthousiaste, soms zelfs onbezonnen vriend Anton (die niet kan wachten tot hij weer met 130 over de weg kan scheuren, zelfs hopend dat de geblondeerde charlatan uit Venlo er straks 140 van maakt!) gaan we volgende week met een hoop NVGJ’ers meppen op Het Woold. Helaas heeft het bestuur niet weten te zorgen voor een gedegen, voor iedereen gelijkwaardige voorbereiding. Natuurlijk, ook voor de onvolprezen Hans beginnen de jaren te tellen, maar intussen beleven we wel een hele week zonder ook maar één wedstrijd in clubverband. Meer dan een week!
Louis en schrijvertje dezes, beiden ambitieus en serieus als het gaat om de Order of Merit, sloegen de handen ineen en regelden in arren moede een week in Frankrijk om zich te prepareren op de nakende strijd in Brabant, dat wil zeggen: Louis regelde, ik knikte steeds van ja.
Ik was niettemin onkundig van het feit dat Louis een technisch wonderkind is en sowieso alles weet wat van belang is, hij was daarentegen niet voorbereid met de onhandigste en meest wereldvreemde man van het land op stap te gaan. Wonder boven wonder is er niettemin sprake van een buitengewoon harmonieus samenzijn.
Golf en boeken lezen
We namen domicilie in ‘Chateau de la Motte’, in Harlinghen, waar we een geheel zelfstandig deel van de oude villa in bezit namen. Het is er gezellig en goed: golfen, inkopen doen, om en om koken, in de tussentijd ernstige en minder ernstige gesprekken voeren en boeken lezen. Voor de liefhebber: Louis leest het van mij geleende ‘De ontdekking van Holland’ van Jan Brokken, ik ‘De Tawl’ van Philip Dröge, allebei over wat ooit was. Geschiedenis!
De bijgaande foto is van vanmorgen (dinsdag), rustdag. We speelden al op Aa St. Omer en Hardelot (Les Dunes), er volgen nog rondes op Wimereux, Belle Dune en Le Touquet (La Mer). Over de tot op heden behaalde resultaten zwijgen we liever, deels vanwege het motto van onze sportvereniging: elkaar een leuke dag bezorgen. We dienen er aldus voor te waken andere leden jaloers te maken of te intimideren. Dit laatste is een grapje.
Knuffelen
We houden ons beter aan het streven elkaar een leuke dag of 7 te bezorgen… Zaterdag kachelen we weer naar huis, rustig, met 100 in ‘t uur, zoals het tevreden en verantwoordelijke mensen betaamt. Zoals we dan donderdag met die volgens sommigen slaapverwekkende snelheid richting De Peel zullen zoeven, ontspannen, veilig en sociaal. Laat ons daar met z’n allen Hans en Anton zoetjes knuffelen om elkaar vervolgens een plezierige donderdag te bezorgen.
PS: Die 140 komt vanzelf, die dag nog. Het is de snelheid die zelfs een middenmoter in de B-categorie haalt met zijn afslag - zo verzekert mijn vriend, reisgenoot, oud-golfschrijver en allesweter: Louis…
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.