Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
12.12.2020
Terwijl de grote baas van Duca del Cosma, Frank van Wezel, nog even druk is met zaken die niet kunnen wachten, leidt zijn energieke eega én pr& brand manager Caroline van Wezel fotograaf Ruud Taal en de schrijver van dit stukje rond op het hoofdkantoor in Breukelen. Het assortiment schoenen fonkelt in een goed uitgelichte showroom en er is een aparte ruimte voor de trendy kledinglijn. De wandelgangen en kantoormuren zijn gesierd met gestileerde foto’s van Duca del Cosma-modellen. De virtual golf simulator in de hal kenden we al van het toernooi dat de NVGJ er vorig jaar mocht houden.
Dit ziet eruit als een bedrijf met internationale allure. En dat is het ook. Frank van Wezel timmert met het stijlvolle Italiaanse design van Duca del Cosma al in meer dan 30 landen aan de weg en dat via zo’n 400 officiële dealers. Hij wil graag praten over de ontwikkeling van het bedrijf dat hij in 2016 overnam van de Italiaanse meester designer Baldovino Mattiazzo en over de huidige marketing strategie en het groeiend marktaandeel. Maar deze bezige bij, die eerder internationaal succesvol was met zijn bedrijf HI TEC, filosofeert liever over het doel waar het hem uiteindelijk om gaat; mannen en vrouwen over de hele wereld zo ver te krijgen van die saaie, kleurloze, veelal niet al te comfortabele golfschoenen af te stappen en te kiezen voo zijn elegantere, kleurrijkere, luxere, en beter zittende spikeloze Duca del Cosma’s. Soit de vivre!, maar dan op zijn Italiaans. Zie hem alsjeblieft als gepassioneerde liefhebber, want voor het geld hoeft hij het echt niet meer te doen, sinds hij door de verkoop van zijn schoenenimperium man in bonus is.
Gepassioneerd
Met HI TEC was hij ook gepassioneerd bezig, zeker, en de sportschoenen die hij daarin ontwikkelde en verkocht gingen als broodjes over de toonbank in alle werelddelen, maar het was een ander segment. Hij is trots op dat succes, maar toen al raakte hij haast in de war als hij ergens op een beurs een schoen van Duca del Cosma in zijn handen hield. Die ontwerpen, dat prachtige leer, de kleurschakeringen, de pasvorm, zó wilde hij het ook. Maar de repliek van zijn eigen ontwerpers werkte ontnuchterend; te kostbare materialen, een te dure productielijn voor onze markt en een designer die wij niet in huis hebben. Een fait accompli waar Van Wezel maar mee moest dealen. Tot HI TEC in de verkoop kon en Duca del Cosma in 2016 de aanbieding kwam.
Frank van Wezel was toen al 76, maar met pensioen gaan was sowieso geen optie voor hem. Het nieuwe avontuur werd ook geen hobby, dat wist hij vooruit, het was opnieuw pionieren en hard werken, want het mooie merk rustte op een economisch wankele basis en dan zet je het niet een-twee-drie vooraan in de markt. Dat was van meet af aan wel het streven; een plek in de top tien van internationale golfschoenen.
Ambassadeur
Het gaat Duca del Cosma intussen goed. Baldovino Mattiazzo ontwerpt nog altijd de mooiste schoenen en het marktaandeel is gegroeid, al heeft corona de opmars wel vertraagd, want de winkels zijn gesloten. Maar ras optimist Frank van Wezel ziet dat de vaccins er zijn, dat de online business floreert en dat steeds meer mensen — door de lockdown — het golfen ontdekken. Met Joost Luiten is een ambassadeur van betekenis binnengehaald. Ja, die plek in de Top 10 van golfschoenen gaat er komen.
Heeft hij eigenlijk nog wel tijd voor leuke dingen? Voor golfen bijvoorbeeld? Jazeker. En als het even kan doet hij snel mee met de NVGJ. Als onze kleine delegatie zegt bijzonder blij te zijn met zijn sponsorschap, chipt hij de bal charmant terug door de NVGJ te karakteriseren als de gezelligste en homogeenste club die hij kent. Hij is blij met ons en wij met hem. Op naar het nieuwe seizoen.
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Langzamerhand kruipen we naar het einde van het seizoen 2024. Nu de wedstrijd op Regthuys op 7 oktober is opengesteld (HIER kun je inschrijven) resten ons daarna nog maar drie wedstrijden (Kleiburg, Dirkshorn en Hooge Graven) vóór de Masters op Nunspeet, waar de kampioenen bekend worden. Maar eert genieten van de gastvrijheid op Regthuys in Winkel!
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.
Het 30-jarig jubileumfeest van de NVGJ is flink gevierd in het Hanenhuus van onze homecourse op de Texelse. Na een winderige wedstrijddag was het daar goed toeven. Het leidde zelfs tot een zittende polonaise!