De Jong - Van Kleef 2 up

Voor mij was dit een grote trip down memory lane. De route naar de Zaanse Golfclub is er een die ik ontelbare keren aflegde in de tijd dat ik in Zaanstreek woonde. Mijn drie kinderen hockeyden allemaal bij de buren van de Zaanse: de Kraaien, de lokale club die al sinds de jaren 80 in een soort haat-liefde verhouding leeft met de Zaanse.

Dus was ik op enige afstand getuige van de komst van het golf bij de buren. Menigmaal verzuchtte ik tegen mijn kinderen: “Als ik ooit ga golfen kun je me laten opnemen.” Het eerste is gebeurd, het tweede (nog?) niet.

Inmiddels is wel duidelijk geworden wie er aan het langste eind heeft getrokken bij deze burenanimositeit: de hockeyclub verhuist binnenkort naar een andere wijk in Zaanstad en hun clubhuis verkeert al jarenlang in deplorabele toestand. De Zaanse daarentegen heeft zich ontwikkeld tot een volwaardige course met 2 x 9 holes championship en een korte lus. En zoals wel vaker, zie ook Sluispolder, wordt er op de vrijgekomen ruimte een aantal padelbanen aangelegd. Verder wordt er op dit moment een nieuwe driving range aangelegd van megolomane proporties, inclusief trackdinges, dit alles gericht op het hele verzorgingsgebied boven het Noordzeekanaal. Het vlakbij gelegen Waterland steekt er wat armzaligjes bij af qua oefenfaciliteiten.

Heel ingenieus zijn de originele negen holes en de latere uitbreiding tot één geheel gemaakt waardoor er deels parkbaan- en deels polderbaanervaringen worden geboden.  Met als extra attracties een stuk of wat afslagen vanaf de dijk, waardoor je zo maar ineens een prachtig uitzicht over de hele baan krijgt voorgeschoteld.

Hans Terol moet me maar eens uitleggen waarom de NVGJ deze baan niet al lang heeft opgenomen in het circuit. Het kan er niet aan liggen dat het te druk is. We waren eind van de middag klaar en in het uur dat Annette haar victorie vierde en ik mijn wonden likte, beiden met een Leffe Blond, kwam er niet 1 flight de laatste hole op. Kortom: aan de gang Hans!

Over de wedstrijd kunnen we kort zijn. Ik legde het niet voor de eerste keer af op het mentale vlak. Tot aan hole 14 stond ik voor, 1 up, 2 up, zo ging het op en neer. Annette speelde haar spel: altijd rechtuit, nooit een misslag. Ik speelde mijn gebruikelijke spel: soms briljant, soms lachwekkend. Bij hole 15, een paar 5, aarzelde ik. Door risico te nemen (water!!) kon ik met 3 op de green komen. Ik vroeg advies aan Annette. Ze aarzelde geen moment: “Ik zou er voor gaan.” Zo gezegd zo gedaan. In de sloot, de hole verloren en alle drie er na ook. Einde verhaal!