Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.06.2023
33ste Barenbrug/Redexim Golfdag op de Heelsumse
Madelon, tweede met haar flightgenoten
Maandag 12 juni was het alweer de 33ste keer dat de Barenbrug Golfdag georganiseerd werd. Niet te verwarren met de Barenbrugdag van onze NVGJ. Op deze dag worden (head)greenkeepers, onderhoudsbedrijven, managers van golfbanen en producenten van meststoffen, machinerieën e.d uitgenodigd om zo het Barenbrug gras en hoe daarmee om te gaan, nog meer onder de aandacht te brengen.
Meestal worden Hans Terol en ik uitgenodigd vanwege de sponsoring van Barenbrug bij de NVGJ. Hans had echter dit keer bedankt, want twee dagen later stond tenslotte ook De Keppelse op de agenda en daar was hij natuurlijk druk mee.
Initiator van deze dag was 33 jaar geleden Jan van Mondfrans, nu alweer vele jaren verbonden aan De Pan. Ook dit jaar was hij weer aanwezig. Toentertijd werkte hij bij Barenbrug en de directie was direct te porren voor zijn idee zo een dag te organiseren. Het bleek een groot succes en dit dus al 33 jaar, en elke keer op een andere baan. De keuze is reuze, want het Barenbrug gras ligt op 95% van onze golfbanen.
Plaats van handeling dit jaar: de Heelsumse Golfclub. Voor mij een thuiswedstrijd!
De ontvangst was al leuk. Bij de ingang werden de deelnemers opgewacht en kregen hun scorekaart, een sleeve ballen en een zakje tees.
Boven in het restaurant stond de koffie klaar en diverse soorten gebak, heerlijk.
Terwijl ik van mijn koffie genoot weer ik op mijn schouder getikt. En wie stond daar geheel onverwacht, Fred Sochacki. Hij wordt ook jaarlijks uitgenodigd omdat hij jaren geleden een golfbaan wilde realiseren in het Limburgse land, we kennen dat verhaal nog, en om die reden contact had met Barenbrug.
Daarna kregen wij twee sprekers. De eerste was Olaf Bos van Barenbrug die een mooi beeld schetste van hoe grastechnologieën tot stand komen en hoe Barenbrug op het gebied van gras grasoplossingen ontwikkelt. De tweede spreekster was Dirkje van der Ven, gedragspsycholoog. Zij nam de aanwezigen mee in de wereld van gedragsbeïnvloeding en je bewuste en onderbewuste denken. Het menselijk gedrag werd onder de loep genomen met leuke weetjes en humoristische filmpjes.
Na de groepsfoto kregen we een demonstratie van Redexim van de Top Brush 6000 een 6 meter brede machine met borstels. Om bijvoorbeeld de fairways en de laag gemaaide rough in te borstelen met ziektebestrijders. De greenkeepers hadden hun twijfels, we zagen namelijk dat de borstels de teruggelegde divots weer net zo hard opraapten en elders weer neerlegden. Maar deze machine is wel ingezet op Bernardus tijdens de voorbereiding van het KLM Open en straks ook voor de Ryder Cup op Marco Simone in Italië.
Ondertussen kwam ik vele bekenden tegen, Ellen Kroes van de Gelpenberg, Arnoud de Jager van de Biltse Duinen, Dirk-Jan Vink van Welderen en Bleijenbeek, bijvoorbeeld. Op een van deze laatste 2 banen zijn wij volgend jaar weer van harte welkom!
Daarna de baan in. Er werd gestreden om de Barenbrug Cup voor de lage handicappers en de Redexim Cup voor de handicaps vanaf 20.
Redexim is wereldmarktleider als het gaat om machines voor het onderhoud van sportvelden en golfbanen
Het was een schitterende dag en de greenkeepers van Heelsum hadden hun uiterste best gedaan, de baan was fantastisch. Ik had een leuke flight en ik raakte de ballen lekker. Een birdie op een par 4 waar ik 2 slagen meekreeg telt natuurlijk lekker aan, 5 punten! Ik gedij het beste bij mooi, warm weer en dat bleek ook dit keer. Na afloop had ik 37 puntjes bij elkaar gesprokkeld, niet gek.
Na de wedstrijd kon er uitgebreid geborreld en nagepraat worden op het terras. De brasserie van de Heelsumse had een fraaie barbecue voor de deelnemers met afsluitend een heerlijk nagerechten buffet.
Bij de prijsuitreiking bleek dat ik tweede was geworden bij de Redexim Cup! Een mooie grote rode klomp staat inmiddels in de prijzenkast!
Het was een prachtige dag, met dank aan de firma Barenbrug.
Madelon Barenbrug
Verder het gebak, de sprekers en de demo van de machine met ook de glider. Jan van den Boom in wit overhemd buiten
Onze voorzitter en hoofdredacteur van Golfers Magazine, Martijn Paehlig, pakt royaal uit in 'zijn' tijdschrift, met maar liefst zes zeer lezenswaardige pagina's over de Nations Cup, onlangs gespeeld op onze thuisbaan De Texelse. Het team van de NVGJ overtrof daar zichzelf en werd derde. Het is een sfeerbeeld en wedstrijdverslag in één, met mooie foto's van (ook al) 'onze' Roland Schippers en Peter van Weel. Alle spelers en natuurlijk de toernooidirecteur Cara krijgen aandacht. In hetzelfde nummer overigens een indrukwekkend verhaal van Pamela, over United Golf, dat Oekraïense oorlogsveteranen helpt om via golf hun leven weer op de rit te krijgen. Schril contrast: waar Anton Kuijntjes tijdens de nations cup zegt: 'Ik geef mijn linkerbeen voor zijn balcontact', over een Oostenrijkse tegenstander (een typische U-boot), noteert Pamela in Oekraïne: 'Jij hebt nog twee benen, dus jij mag wel wat extra werk verzetten.' Uiteraard staat er ook weer een column van Rob Hoogland in het blad. Nu thuis op de mat of in de winkel verkrijgbaar.
We gaan met de NVGJ terug naar De Goyer. Terug naar die baan die bij iedereen in het geheugen gegrift staat: waar ooit een slagboom naast lag en wij dat dagdeel het enige gezelschap waren. Niemand heeft ooit schuld bekend, al vond het bestuur destijds dat we de helft van de kosten moesten dragen. Zo gaat dat bij ons.
Ze zijn onderhand allemaal weer thuis. Een mooie ervaring rijker, soms een illusie armer. De surprisereis kende inderdaad enkele mooie verrassingen. Maar net als met golf: niet elke slag is raak. Zeker niet op een beest van een baan als La Galiana of de derde achtereenvolgende golfdag in combinatie met greens die het slechtste in je naar boven halen. Lees mee! Zestien uit Nederland aanvliegende golfers en vier die al een deel van het jaar in Spanje wonen; allemaal in afwachting van het moois dat deze nieuwe NVGJ-golfreis hen zal brengen. Ze komen om te golfen, maar dat gaat gepaard met gezelligheid, humor en zelfspot over soms magere wedstrijdresultaten. Maar ook goede gesprekken en - overdenkingen. Want het leven in Spanje is goed ... je zou hier - in de winter - prima kunnen wonen ... Grenzend aan onbegrepen klein en groter leed is de vaststelling - al op de eerste golfdag - dat sommigen ineens niet meer kunnen putten. ,,Met twee slagen op de green en met vier puts eraf. Hoe kan dat nu?'' Of; ,,die greens zijn gewoon niet te lezen. Hoe dan?'' Ook: ,,Ik raakte de bal amper aan en dan ligt 'ie toch ineens verder dan van waar ik begon.'' Erger: ,,Ik heb vandaag écht geen bal geraakt. Nog nooit zó slecht gespeeld.'' Hoogste score Wie die ervaringsdeskundigen waren, dat laten we in het midden, want iedereen had verdeeld op drie speeldagen wel een gelijke ervaring. De NVGJ speelde twee keer gecombineerd drie lussen op La Sella en de 18-holes bergbaan La Galiana. La Sella dit najaar nog host van de European Ladies Tour en La Galiana het beste te omschrijven als 'een beest van een baan'. Vaker smalle fairways, maar weinig meters vlak en dan loopt de baan ook nog eens af. Buggies moesten te vaak op het pad naast de baan blijven. Met verhoogde afslagplaatsen en sterk aflopende fairways en greens is het een aanslag op je conditie. ,,Misschien iets te moeilijk voor de meesten'', constateren we later in het clubhuis. Toch werd uitgerekend op La Galiana de hoogste score behaald. Sponsor Eric Venghaus putte 36 stablefordjes. ,,Ik speelde vandaag onbevangen. Ik zag die baan wel liggen in het dal en dacht ook meteen: Onmogelijk! Maar oké, gewoon spelen; we zien wel.'' Reis- en wedstrijdleider Ger Laan zag dat het goed was. Al speelde hij zelf met gemengde gevoelens. ,,Ik krijg idioot veel slagen mee. Dat komt omdat mijn handicap zo is gestegen de laatste tijd. En dan speel je jezelf ineens dik in de punten. Ik schaam me dood'', was zijn reactie. Overall winnaar Zijn hoge handicap leidde indirect tot overall winnaar met opgeteld 81 stablefordpunten . Met als podiums een derde plaats op La Galiana (29 punten) en een tweede plaats op de tweede en laatste dag op La Sella (27 punten). Ook Marijke Brouwers speelde weer zo constant als een Zwitsers uurwerk met 27 punten op de eeste dag op La Sella (3e) en tweede op La Galiana met 31 punten. Er wrong zich nog een andere vaste waarde tussen de eindranking: sponsor Jolanda Swart. Zij werd tweede met 79 punten. Dat was vooral te danken aan haar dagwinst op de tweede speeldag op La Sella met 31 punten. Saillant detail is dat ze die hoogste score combineerde met caddiën voor flightgenote Janneke Koster, die tot haar eigen verbazing ook nog een par sloeg. Vermeldenswaardig zijn ook de dagwinst van Henk Koster op dag één op La Sella en de derde plaats van Eric Dercksen op de laatste dag op La Sella (26 punten). Er werden nog twee birdies gescoord door 'gasten' George Baars en Ronald van Zanten. Het waren vier heerlijke dagen golfen in redelijk goed weer, good food & drinks in een prima sfeer en met hele prettige reisgenoten. Met dank aan Hans Terol, die er overigens zelf niet bij was en onze Spaans sprekende reisleider Ger Laan. Vliegen Maar dan komt ook weer het moment dat je moet terugvliegen. En helaas is dat met Transavia. Op de heenreis vanaf Amsterdam 's ochtends al bijna 1,5 uur vertraging en nu 's avonds 3 uur vertraging op Alicante. Meer dan een halve dag van mijn verjaardag (67; pensioen!) doorgebracht op mogelijk het vreselijkste vliegveld in Europa! Over vliegen met Transavia gesproken. Wat een armoede, wat een flutmaatschappij. Pakweg driekwart vliegt - extra betaald - priority. Kunnen ze ieder een extra stuk bagage meenemen aan boord. Als je niet meegaat in deze vorm van zakkenrollen (100 euro extra p.p.) voor priority, dan vind je uitpuilende bagagevakken boven je stoel als je als C-klasse het vliegtuig binnenstapt. Controle op maximale afmeting of gewicht is nul. Interesseert Transavia geen reet. ''Ken ik effe vanghu''. Om 23.10 wensen twee van die groen-donkerblauwe luchtzussen ons zonder blikken of blozen een 'goede avond' en 'zeggen: welkom aan boord'. Hoezo 'avond'? Het is zo goed als nacht. Transavia je bent gewoon drie uur te laat. Wéér te laat. Neanderthaler En dan sommige passagiers. Je kunt flinke pech hebben. Voor mij op stoel 20C zit een Neanderthaler; type Fred Flinstone. Groot, vierkant hoofd met een kop ongewassen haar. Stinken! Mogelijk een tijdje geleden voor het laatst gewassen met hele goedkope, ranzige shampoo of met dierlijk vet. Dat is duidelijk gaan gisten en het vet op zijn hoofdhuid is gaan schiften. Zoiets. Bij de eerste mogelijkheid gooit hij de rugleuning achterover. Zijn vieze, smerige pruik boven mijn neus. Na drie keer gevraagd te hebben of hij 'die viezigheid uit mijn gezicht wil halen', weet ik: laat maar. En weer gaat de rugleuning naar achteren. Alicante is aanvliegplaats voor camping Benidorm, vertel ik mijzelf. Vervolgens kom je 's nachts aan op Schiphol op een verlaten D-pier. In de verte zien we de verlichting van het luchthavengebouw. Is ook nog één van de loopbanden stuk. Bagage ophalen in hal 3, dan naar de uitgang; dus de hele luchthaven over. Compleet gesloopt stap ik in de taxi die gelukkig wel op tijd is. Als we eindelijk 's nachts om 3 uur thuis zijn denk je toch: kunnen we volgende keer niet met de auto of de bus? Of met de boot ...
Zo'n 20 leden van de NVGJ familie (met aanhang) genieten momenteel van de surprisereis in het Denia Marriot Golfresort & Spa tussen Valencia en Alicante in Spanje. Henk Koster stuurde ondermeer deze foto waarop Marijke, Dea, Janneke en Jolanda (vlnr) op staan. Marijke en Roderik bezochten op weg naar Denia een Spaanse poppenfabriek, waar bijzondere 'newborn' poppen gemaakt worden. Deze poppen lijken net echte baby's. Op verzoek werd de door hen voor een kleindochter gekochte babypop getoond en meteen als echte baby gekoesterd..
Ons gewaardeerd bestuurslid en fantastische fotografe Hélène heeft een schitterend boek gemaakt met foto's en teksten van het Team Para/Atletiek. Al jaren is zij verbonden als fotograaf aan dit team en reisde met hen de hele wereld over naar WK's en Olympische Spelen om de meest prachtige foto's te maken. Dat heeft geresulteerd in een indrukwekkend fotoboek met bijzondere teksten over het ontstaan van het Team, verhalen over wat de atleten hebben moeten doormaken en hoe keihard er getraind wordt. En hoe zwaar de weg naar succes was. Wat de atleten in hun kinderjaren hebben moeten horen tart ieders verbeelding: 'Kun jij dat wel?', 'Je mag niet alleen in een kano en je krijgt ook geen peddel want dat kun je toch niet', 'jij kan geen veterstrikdiploma halen', en meer van dat soort kwalijke opmerkingen. Dit boek gaat over nooit opgeven, of zoals atleet Fleur Schouten zei: 'Never ever, ever, ever give up. Titel van het boek: No Excuses, de spijker op zijn kop.
Tijdens de jaarlijkse slotavond van de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten (NVGJ) is de Golfpersprijs 2025 uitgereikt aan Niels Hooft. Hij ontving de prijs voor zijn bijdrage aan de golfjournalistiek door zijn talloze video's op Youtube en social media.