Overath Duitsland - Nederland 2023

Aan de omstandigheden lag het niet: heerlijk weer en een zeer uitdagende baan in goede conditie. De Duitse gastheren onder leiding van Lambert Brosch hadden bovendien alles perfect geregeld, inclusief uitgeprinte scorekaarten met daarop het aantal slagen mee per hole al aangegeven, ‘einem kleinen zweiten Frühstück’ vanaf half tien ’s morgens en een royale Currywurst mit Brot halverwege. Madelon wenste ons de dag voor vertrek namens het bestuur nog veel succes en was — ook al namens het bestuur — blij dat er een sterk team was afgevaardigd. Vooraf leek er geen vuiltje aan de lucht.

Niettemin kregen we met 5-0 aan de broek, zoals Fred het in de NVGJ at Work app al zonder al te veel omhaal verwoordde. Net als de Duitsers had de NVGJ tien spelers afgevaardigd, inclusief de partners Roderic (van Marijke) en Ingeborg (Van Peter), toch niet de eersten de besten, maar het mocht niet baten. De tien Duitsers (ook geen overweldigende animo) sloten al hun partijen winnend af, soms zelfs behoorlijk royaal. De nogal uit de kluiten gewassen bokaal bleef derhalve deze keer in Duitsland achter.

Driving range niet overslaan

Ondanks de forse nederlaag had geen van ons spijt van de lange reis: Lüderich ligt net achter Keulen, dus het is al gauw tussen de 200 en 300 km rijden. Sommigen waren zo verstandig geweest om al in de buurt te slapen, de meesten vertrokken voor dag en dauw om maar op tijd bij Golfclub Der Lüderich te kunnen zijn, waar we vanaf 11 uur moesten starten. Voor een interland, niet zomaar een wedstrijd, wil je natuurlijk uitgebreid inslaan, hier in Lüderich met deze driving range op zich al een feestje: van hoog naar behoorlijk laag. Vrijwel iedereen was er al om half tien, op tijd voor het extra kleine ontbijtje. Het lukte William, die de grootste afstand moest overbruggen, om al om 8 uur de parkeerplaats om te rijden. Zo kennen we hem weer.

Hoogteverschillen

We verloren dus, maar de baan maakte alles goed. Frank Uijlenbroek en Eric Korver hadden op de NVGJ-site al geschreven dat het voor GC Lüderich de moeite waard was om een stukje te rijden. En daar hadden ze absoluut gelijk in. De baan wordt gekenmerkt door flinke hoogteverschillen, zodat je bijvoorbeeld op de par-3 tweede een prachtige afslag naar beneden hebt en op hole 10 (een par-4) en 17 en 18 (twee keer een par-5) de ruimte om flink uit te halen en de bal vervolgens ver beneden je op de fairway te zien landen (als het goed is). Lambert had voor alle teams een buggy geregeld en dat was bepaald geen overbodige luxe. Lopen zou hier en daar misschien zelfs wat gevaarlijk zijn, en we hadden er zonder twijfel nog langer over gedaan dan de zes uur die de wedstrijd nu al duurde.

Makkelijk waren de holes lang niet altijd, ondanks dat de baan relatief kort is. Maar hier en daar was het niet al te breed en een zachte ondergrond hielp ook niet altijd. Maar goed: excuses zijn het natuurlijk niet, onze Duitse vrienden (ook lang niet allemaal lage handicappers) speelden onder dezelfde omstandigheden en ook zij kenden de baan veelal niet. We droegen ons verlies manhaftig.

Lambert bedankte ons voor de komst en verheugde zich erop de beker volgend jaar in Nederland weer te kunnen verdedigen. Onze ‘halve Duitser’ Fred sprak het hele gezelschap namens de NVGJ toe, prees de baan en de organisatie, en zei er alle vertrouwen in te hebben dat de NVGJ de beker volgend jaar weer terug zou winnen.

Voor de volledigheid: het NVGJ-team bestond uit Marijke Brouwers, Elaine de Boer, Ingeborg Smulders, Fred Veldman, Frank Uijlenbroek, Peter Smulders, Eric Korver, Roderik van den Bogaard, William Wollring en René Brouwer.