Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.06.2024
Jaski Gallery vijftien jaar sponsor NVGJ
Oudere leden dragen haar op handen, Willy Hoogland, de altijd glimlachende, blonde wervelwind. Voor nieuwe leden kan het even wennen zijn om ‘lieverd’ of ‘schat’ genoemd te worden, maar ook dat is sponsor Willy Hoogland. ,,Ik sta onbevangen in het leven; ben van nature een blij mens'', zegt ze. En haar bevriende NVGJ’ers? ,,Dat zíjn ook gewoon schatten!''
Koffie aan de keukentafel in Egmond aan den Hoef, thuis bij Rob en Willy Hoogland. De pensioengerechtigde leeftijd voorbij, steken fysieke ongemakken de kop op. In prestaties uitgedrukt is golfen niet meer wat het was. Voor beiden geen reden om zich dan maar te verstoppen achter de geraniums. Rob schrijft en blijft schrijven. Onder meer als vaste columnist voor De Telegraaf. Zijn nieuwe boek is juist deze ochtend gearriveerd, maar wordt nog officieel gelanceerd. Willy heeft net haar Jaski Gallery in Amsterdam ‘omgehangen’, zoals ze dat noemt, voor de zomerexpositie. ,,Een flinke klus. Met vijf mensen keihard gewerkt.''
Hecht team
Willy zegt het een paar keer: ,,Ik voel mij een bevoorrecht mens. De hele dag tussen de mooiste kunstwerken, intensief contact met kunstenaars en altijd opgewekte klanten. Sommigen zijn in de loop der jaren vrienden geworden. De klanten komen overal vandaan. Leuk is ook, dat zij soms als kind al met hun ouders meekwamen.''
Sinds ook zoon Robbert in de galerie is gestapt is Jaski een echt familiebedrijf. ,,Robbert kwam hier al op z'n 15-de. Later ging hij in Amsterdam rechten en moderne Aziatische geschiedenis studeren. Naast zijjn studie werkte hij ook bij Jaski. Nu is hij mede-eigenaar en we vormen een hecht team. Moeder en zoon, dat vinden de klanten ook leuk. En je houdt veel beter feeling met een nieuwe, jonge generatie kunstliefhebbers.''
Bangkok
Jaski Gallery in het Amsterdamse Spiegelkwartier is een gevestigde naam in de kunstwereld. Jaski koopt en verkoopt werken uit de Cobra- beweging en de hedendaagse schilderkunst. Jaski is vaste gast op de internationale kunstbeurs TEFAF in Maastricht en PAN Amsterdam. Prijzen van kunstwerken variëren van 300 euro tot wel vijf ton. ,,Alle kunstliefhebbers kunnen bij ons binnen hun budget een kunstwerk vinden. Iedere klant is mij lief.''
Willy en Robbert openden kortgeleden een kleine galerie in Bangkok, Jaski Showcase. Met deze stap volgt Jaski de liefde van zoon Robbert voor Oost-Aziatische kunst en -cultuur. Robbert woont een deel van het jaar in Bangkok. Willy en Rob gaan er graag op bezoek. ,,Oost-Azië kent een heel rijke cultuur. Daar waar Europa stil lijkt te staan is deze regio enorm in ontwikkeling. Bangkok bruist. Je voelt de energie en dat is zó inspirerend'', vertelt Willy.
Kunstgeschiedenis
Willy kent uit eigen beleving wereldwijd de verschillen in cultuur en dynamiek. Ze volgde haar eerste echtgenoot op zijn carrièrepad bij Shell. Ze woonden in verschillende landen op bijna alle continenten. Van Dubai, Doha en Curaçao tot Azië. ,,Dubai was toen nog een slapend stadje in de woestijn. Hoogbouw was er niet. Om ook zelf een eigen pad te kiezen ben ik kunstgeschiedenis gaan studeren. Dat was best lastig, omdat we telkens verhuisden. Zo moest ik dat in deelcertificaten doen. Maar het is gelukt!''
In de daaropvolgende levensfase bracht haar interesse in kunst Willy bij Jaski in Amsterdam, toen nog van tennisser Tom Okker en fotograaf Nico Koster. ,,Jaski bestaat al sinds 1988. Ik begon er een jaar later; runde in feite de galerie. In 2004 ben ik samen met Robbert eigenaar geworden.''
Verwendag
De 14-de Jaski Open, 12 juli op Sluispolder, staat garant voor een heuse verwendag. Alles is tot in de puntjes verzorgd, van katoenen servetten, baancatering, een luxe aangeklede borrel en een topdiner. Willy heet spelers persoonlijk welkom, heeft aandacht voor iedereen. Ze zorgt ook voor passende geschenken en prijzen in de vorm van kunst, inclusief de verloting van een schilderij uit de galerie.
Willy Hoogland als de perfecte gastvrouw. Waar komt dit vandaan? ,,Ik ben van nature wel een pleaser. Maar niet dwangmatig, hoor'', zegt ze bijna geruststellend. ,,Als jonge meid kwam ik al in 1967 in het toerisme terecht. Ik werkte als reisleidster in verschillende vakantielanden. Best zwaar, want je staat zeven dagen per week ‘aan'. ''
Positief
,,Toch vond ik het geweldig; mensen een heerlijke vakantie bezorgen. Positief is ook dat je heel ondernemend wordt. Ter plaatse ben ik toeristische uitstapjes voor vakantiegangers gaan organiseren en dan zoek je samenwerking met lokale ondernemers. Je leert meteen de taal. Zo spreek ik goed Engels, Duits, Frans en Italiaans. Daar heb ik nu nog zoveel profijt van!''
Willy lijkt de warmte van het leven te omarmen. ,,Ik heb graag blijde mensen om mij heen. Daar word ik zelf blij van, als ik het al niet ben. Daarom is het werken in de galerie ook nog steeds zo fijn. Niemand komt chagrijnig naar een kunstgalerie. Ik houd van kunst en van kunstenaars. Dat zijn vaak heel bijzondere mensen. In ieder geval, ze zijn mij dierbaar. En andersom, zo merk ik. Het moet klikken en daar doe ik graag moeite voor.''
Charles Taylor Memorial
De altijd uitbundige gevierde Jaski Open vindt traditiegetrouw plaats op golfbaan Sluispolder in Alkmaar. Ook de golfclub van Charles Taylor. Hij overleed vorig jaar. Charles was de eerste NVGJ-president en heeft veel betekent voor de club. ,,Het zou toch raar zijn als de NVGJ op Charles’ eigen thuisbaan aan zijn overlijden voorbij zou gaan. Eigenlijk is het ook nog maar zó kortgeleden'', zegt Willy Hoogland.
Spelen op Sonja haar eigen prachtige baan 'de Veluwse' is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Want hoewel Sonja in het dagelijks leven niet de uitstraling heeft van een koele kikker, verandert ze op de golfbaan in een ware ijsprinses. En als Sonja dan ook nog op haar thuisbaan speelt, lijkt niets haar te kunnen stoppen. Ik mag dan verder slaan, maar mijn ballen gaan regelmatig net de verkeerde kant op, terwijl die van Sonja keurig rechtdoor gaan. Haar precisie is om jaloers op te worden!
De Stamppot Cup op Dirkshorn was jarenlang de traditionele afsluiting van het seizoen en werd ná de Masters gespeeld. Deze zevende editie, die maandag 21 oktober op de rol staat, telt nog mee voor de Order of Merit 2024 en is de voorlaatste wedstrijd voor de Masters op 4 november op Nunspeet. De flightindeling is gemaakt en is HIER te zien. Wedstrijdleider René Brouwer meldt dat er 18 spelers meedoen, om 12 uur de eerste flight de baan in gaat, er geen lunchpakket is én het verboden is nu nog af te zeggen.
Een paar keer tijdens mijn halve finaletreffen tegen longhitter en algehele kanjer Hélène Wiesenhaan moest ik onwillekeurig denken aan een speech van een andere onovertroffen kanjer, Al Pacino. ‘This is a game of inches. We fight every day for that extra inch. We live and die by that inch”.
Waarom niet boven Coevorden, Delfzijl of Simpelveld? Nee, de plaatselijke bui(en) vielen precies boven Winkel en nog exacter: boven golfbaan Regthuys. Hoewel de ellende niet lang duurde, toch redelijk frustrerend. Op deze fraaie foto, waarop Karin Mulder van buiten de fairway verder moet, lijkt er nog niets aan de hand.
Bunker Blues, het Opus Magnum van Leo van de Ruit, werd na de Memorial op Zeegersloot verloot. Het door Leo gesigneerde en door Ruud Taal beschikbaar gestelde boek werd gewonnen door Hannie Verhoeven. Zij ging met Robin, de dochter van Leo en zijn vriendin Henny, eregasten tijden het diner, op de foto. Ruud Onstein en Ruud Taal hielden beiden een ontroerende toespraak waarin Leo centraal stond.
Een spannende strijd wilde het niet worden, onze halve finale in de B-ronde van de mr. Glow matchplay-competitie. Terwijl we ons daar juist op hadden verheugd. Hannie, 1e op de eerste dag Texel, en ik, 1e op de tweede dag eerder deze maand. Allebei in vorm en op scherp. Maar het pakte anders uit. Met hele slechte weersvoorspellingen togen we woensdagmiddag 25 september naar golfbaan Haverleij bij ’s Hertogenbosch, bekend terrein voor Hannie. De baan was vrijwel leeg. Ik even naar de DR, kijken of mijn ballen recht vertrokken. Hannie naar de putting-green, die vol vers zand lag. Dat bleek later overigens met de hele baan en alle greens het geval. Met een doorbrekende zon – die buien zijn nooit gevallen - sloegen we verwachtingsvol af. Na 3 holes stond ik echter al 2 down. Het euvel: twee keer in de grond slaan, waardoor de bal niet 100 meter verder op de green landde, maar 50 meter verder op de fairway. Het beter indraaien en met rechte arm slaan, lukte even niet. Terwijl Hannie, zoals altijd, haar ballen kaarsrecht en ver bleef slaan. Toch pakte ik nog 2 holes terug, speelden we er twee gelijk, en leek het even de wedstrijd te worden waar we op hoopten. Maar de twee holes erna ging t weer mis met als gevolg, met 2 down naar de volgende 9 op de rode lus. Daar weer eentje teruggepakt en paar holes gelijk. Toen de par 3 van hole 14. Je weet vaak in het moment waar je een wedstrijd verliest. En dat was hier. We lagen samen op de green, konden allebei prima een par maken. Ik miste helaas de (heel korte) putt, waar Hannie hem wel netjes maakte: 3 down. De hole daarna verprutste ik opnieuw met een misslag; daarmee was over en uit. Het leert mij weer dat wat bij golfen een goede vorm lijkt te zijn, plots onderbroken kan worden door een flinke off-day. En dat brengt de twijfel of je die slag, die je de afgelopen maanden te pakken leek te hebben, niet weer helemaal kwijt bent. ‘Dat Is golf’, zeggen golfvrienden dan. Vast waar, want bij tennis ken ik het niet. Hannie leek er in ieder geval weinig last van te hebben; super constant bleef ze goed spelen en zorgde dat haar putts vielen als het moest om de hole te winnen.. Een terechte winnaar. Nu je vorm nog even vasthouden Hannie! Tot in de finale van de B tegen Pamela of Sonja.