Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.06.2024
Jaski Gallery vijftien jaar sponsor NVGJ
Oudere leden dragen haar op handen, Willy Hoogland, de altijd glimlachende, blonde wervelwind. Voor nieuwe leden kan het even wennen zijn om ‘lieverd’ of ‘schat’ genoemd te worden, maar ook dat is sponsor Willy Hoogland. ,,Ik sta onbevangen in het leven; ben van nature een blij mens'', zegt ze. En haar bevriende NVGJ’ers? ,,Dat zíjn ook gewoon schatten!''
Koffie aan de keukentafel in Egmond aan den Hoef, thuis bij Rob en Willy Hoogland. De pensioengerechtigde leeftijd voorbij, steken fysieke ongemakken de kop op. In prestaties uitgedrukt is golfen niet meer wat het was. Voor beiden geen reden om zich dan maar te verstoppen achter de geraniums. Rob schrijft en blijft schrijven. Onder meer als vaste columnist voor De Telegraaf. Zijn nieuwe boek is juist deze ochtend gearriveerd, maar wordt nog officieel gelanceerd. Willy heeft net haar Jaski Gallery in Amsterdam ‘omgehangen’, zoals ze dat noemt, voor de zomerexpositie. ,,Een flinke klus. Met vijf mensen keihard gewerkt.''
Hecht team
Willy zegt het een paar keer: ,,Ik voel mij een bevoorrecht mens. De hele dag tussen de mooiste kunstwerken, intensief contact met kunstenaars en altijd opgewekte klanten. Sommigen zijn in de loop der jaren vrienden geworden. De klanten komen overal vandaan. Leuk is ook, dat zij soms als kind al met hun ouders meekwamen.''
Sinds ook zoon Robbert in de galerie is gestapt is Jaski een echt familiebedrijf. ,,Robbert kwam hier al op z'n 15-de. Later ging hij in Amsterdam rechten en moderne Aziatische geschiedenis studeren. Naast zijjn studie werkte hij ook bij Jaski. Nu is hij mede-eigenaar en we vormen een hecht team. Moeder en zoon, dat vinden de klanten ook leuk. En je houdt veel beter feeling met een nieuwe, jonge generatie kunstliefhebbers.''
Bangkok
Jaski Gallery in het Amsterdamse Spiegelkwartier is een gevestigde naam in de kunstwereld. Jaski koopt en verkoopt werken uit de Cobra- beweging en de hedendaagse schilderkunst. Jaski is vaste gast op de internationale kunstbeurs TEFAF in Maastricht en PAN Amsterdam. Prijzen van kunstwerken variëren van 300 euro tot wel vijf ton. ,,Alle kunstliefhebbers kunnen bij ons binnen hun budget een kunstwerk vinden. Iedere klant is mij lief.''
Willy en Robbert openden kortgeleden een kleine galerie in Bangkok, Jaski Showcase. Met deze stap volgt Jaski de liefde van zoon Robbert voor Oost-Aziatische kunst en -cultuur. Robbert woont een deel van het jaar in Bangkok. Willy en Rob gaan er graag op bezoek. ,,Oost-Azië kent een heel rijke cultuur. Daar waar Europa stil lijkt te staan is deze regio enorm in ontwikkeling. Bangkok bruist. Je voelt de energie en dat is zó inspirerend'', vertelt Willy.
Kunstgeschiedenis
Willy kent uit eigen beleving wereldwijd de verschillen in cultuur en dynamiek. Ze volgde haar eerste echtgenoot op zijn carrièrepad bij Shell. Ze woonden in verschillende landen op bijna alle continenten. Van Dubai, Doha en Curaçao tot Azië. ,,Dubai was toen nog een slapend stadje in de woestijn. Hoogbouw was er niet. Om ook zelf een eigen pad te kiezen ben ik kunstgeschiedenis gaan studeren. Dat was best lastig, omdat we telkens verhuisden. Zo moest ik dat in deelcertificaten doen. Maar het is gelukt!''
In de daaropvolgende levensfase bracht haar interesse in kunst Willy bij Jaski in Amsterdam, toen nog van tennisser Tom Okker en fotograaf Nico Koster. ,,Jaski bestaat al sinds 1988. Ik begon er een jaar later; runde in feite de galerie. In 2004 ben ik samen met Robbert eigenaar geworden.''
Verwendag
De 14-de Jaski Open, 12 juli op Sluispolder, staat garant voor een heuse verwendag. Alles is tot in de puntjes verzorgd, van katoenen servetten, baancatering, een luxe aangeklede borrel en een topdiner. Willy heet spelers persoonlijk welkom, heeft aandacht voor iedereen. Ze zorgt ook voor passende geschenken en prijzen in de vorm van kunst, inclusief de verloting van een schilderij uit de galerie.
Willy Hoogland als de perfecte gastvrouw. Waar komt dit vandaan? ,,Ik ben van nature wel een pleaser. Maar niet dwangmatig, hoor'', zegt ze bijna geruststellend. ,,Als jonge meid kwam ik al in 1967 in het toerisme terecht. Ik werkte als reisleidster in verschillende vakantielanden. Best zwaar, want je staat zeven dagen per week ‘aan'. ''
Positief
,,Toch vond ik het geweldig; mensen een heerlijke vakantie bezorgen. Positief is ook dat je heel ondernemend wordt. Ter plaatse ben ik toeristische uitstapjes voor vakantiegangers gaan organiseren en dan zoek je samenwerking met lokale ondernemers. Je leert meteen de taal. Zo spreek ik goed Engels, Duits, Frans en Italiaans. Daar heb ik nu nog zoveel profijt van!''
Willy lijkt de warmte van het leven te omarmen. ,,Ik heb graag blijde mensen om mij heen. Daar word ik zelf blij van, als ik het al niet ben. Daarom is het werken in de galerie ook nog steeds zo fijn. Niemand komt chagrijnig naar een kunstgalerie. Ik houd van kunst en van kunstenaars. Dat zijn vaak heel bijzondere mensen. In ieder geval, ze zijn mij dierbaar. En andersom, zo merk ik. Het moet klikken en daar doe ik graag moeite voor.''
Charles Taylor Memorial
De altijd uitbundige gevierde Jaski Open vindt traditiegetrouw plaats op golfbaan Sluispolder in Alkmaar. Ook de golfclub van Charles Taylor. Hij overleed vorig jaar. Charles was de eerste NVGJ-president en heeft veel betekent voor de club. ,,Het zou toch raar zijn als de NVGJ op Charles’ eigen thuisbaan aan zijn overlijden voorbij zou gaan. Eigenlijk is het ook nog maar zó kortgeleden'', zegt Willy Hoogland.
Zal je altijd zien. Als een van de twee spelers bijtijds weg moet, moeten er extra holes gespeeld worden. 'Gelukkig' duurde de play-off niet lang. Voor Martijn dan. Sonja was er minder blij mee. Lang verhaal kort; ik won, Sonja verloor, al was het een dubbeltje op zijn kant.
We wisten niet van elkaar dat we ooit een tijdje werkzaam waren voor hetzelfde bedrijf: de uitgeversgroep NDC/VBK. Dat moet in de periode 2005-2012 zijn geweest. Aernoud Jan bovenin de top bij de boekenpoot (VBK), ikzelf als (eind)redacteur bij de noordelijke dag- en weekbladen (NDC), vooral de Leeuwarder Courant. Nu bestiert Aernoud Jan zijn eigen uitgeverij (Edicola, gevestigd in Deventer, 8 mensen in vaste dienst, 20 zzp’ers) – dat wist ik dan weer wel. ‘Gemiddeld geven we anderhalf boek per week uit’, vertelde hij. Dat is zo’n tachtig boeken per jaar. Recente bestsellers zijn de biografieën van schaatscoryfee Irene Schouten (meer dan 20.000 exemplaren verkocht) en André van Duin (idem).
Twee winnaars op de Veluwse ‘Ik kom, maar bestel wel een buggy voor me’, liet Henri me twee weken geleden weten over onze afspraak om vrijdag 16 mei de 1e ronde Mr Glow te spelen. ‘We kunnen nog drie weken uitstellen’, opperde ik. ‘Die tijd heeft Louis ons gegeven.’ Maar Henri hield voet bij stuk. Ook al had hij enkele weken geleden van zijn neuroloog gehoord dat die niets aan zijn rugklachten kon doen en had hij niet meer gespeeld sinds Nunspeet. ‘Kom je wat eerder voor koffie en inslaan?, appte ik nog. ‘Inslaan?! Ga zelfs geen oefenswings maken. Zo min mogelijk bewegen!’, appte hij terug. Met gemengde gevoelens ging ik naar de baan; wordt dit een leuke wedstrijd? Henri, wellicht gefrustreerd. Ik, wil zo niet winnen. Nou ja, hij wil zelf spelen, we gaan het zien. Met een stralende lach, roepend ‘Wat is het hier prachtig’, kwam hij aangelopen. ‘Eerst maar de buggy halen.’ Samen stonden we te klungelen bij het hok; Hoe gaat die deur open? Is dit zijn achteruit? Met enige hulp kregen we hem eruit en aan de praat. Toch een paar oefenputjes en de baan in. Henri, ook van rood. Ik, 8 slagen mee. Teveel volgens Henri. Zijn eerste afslag bleef laag, maar kwam ver. Zo ook de tweede slag. Hij verloor de 1e hole dankzij mijn extra slag. Allebei in 5. De tweede halften we. Op de derde, een lange par 4, de moeilijkste, kwam zijn verre afslag in de bunker, maar die speelde hij er geweldig uit. Alleen dankzij een fijne put en een extra slag, won ik deze hole. Inmiddels werd me duidelijk dat Henri zoveel routine heeft dat hij ondanks een paar maanden geen golf heel behoorlijk speelt. Al stond hij inmiddels wel 4 down. Op hole 7, een pittige par 4 vertelde ik hoe tijdens mijn eerste wedstrijd op de Veluwse, een clubgenote in 1 slag bij de berkjes (170m) lag en met de tweede slag (150 m) op de green. Twee puts en daarmee een par. ‘Zo moest het dus’. Prompt deed Henri haar na; zijn eerste gewonnen hole. Opluchting op zijn gezicht. Het was er nog. Hij kreeg er zichtbaar weer geloof in. En hij genoot. ‘Wat een mooie baan is dit’, herhaalde hij. ‘En wat een geweldige dag.’ Intussen slonk mijn voorsprong, we wonnen de holes zo ongeveer om en om. Henri speelde de par 5 prachtig in 5, we halften de par 3 en op hole 15 had ik twee slagen nodig om uit de bunker te komen; nog 2 down. Nu de hole die Henri als eerste won (de Veluwse is een 9 holes baan); we stonden allebei op scherp, lagen samen aan de rand van de green, maar Henri putte tot twee keer te voorzichtig: 3/2. Een dikke omhelzing en een zoen. Terwijl we naar hole 17 gingen bekende hij; ‘Deze wedstrijd heeft twee winnaars. Ik ben zo blij dat ik geen last van mijn rug heb. Ik denk dat ik me gewoon voor Welderen ga opgeven. En misschien ook voor de Gelpenberg. En mijn schaamte voor de buggy, ach dat zit vooral in mij.’ Zelf besefte ik natuurlijk dat Henri zonder zijn rugpauze waarschijnlijk een stuk moeilijker te verslaan was geweest. Op het zonovergoten terras, glas wijn erbij, praatten we na, over schrijven, boeken. Over ego-documenten; schrijfsels van mensen over hun leven, een hype. Henri bestudeert die momenteel. En hoe anders en moeilijk fictie schrijven is voor journalisten. Ik: ’Je fantasie aanzetten’. Henri: ‘Die hebben we misschien wel te lang uit moeten zetten, omdat we ons bij de feiten moesten houden. En nu kunnen we het niet meer.’ Een heerlijke middag. Al schaamde ik me voor de ooit zo vermaarde keuken van de Veluwse; een broodje bal met frietjes, was de daghap. Het is dat er een lekker glas wijn bij stond.
Sponsor Alwin de Rijke is trainer-opleider en directeur van The Sparring Partners. Hij en zijn collega's zijn vooral actief in leiderschap en personlijke ontwikkeling. Een kleiner, maar onderscheidend deel, zijn (anti-)agressietrainingen. Bij de laatste gebruikt hij vechtkunst, een leek zou het gewoon boksen noemen, om sneller door te dringen tot de kern. ,,Praten, vertellen en uitleggen, oké. Als het fysiek wordt, komt het écht binnen.''
Met trots kondigt de NVGJ aan dat Redexim de titelsponsor is van de Nations Cup 2025, het internationale golftoernooi voor golfjournalisten dat dit najaar plaatsvindt op Texel.
Klop gehad ... van mijzelf ,,Je speelt niet tegen míj, je speelt tegen jezelf.'' Michiel van Kleef had het niet duidelijker kunnen stellen. Ik doe het zelf, kampioen holes verkloten. Totaal niet in de wedstrijd. En matchplay is écht een wedstrijd, puur één-op-één. Mijn voorbereiding op het seizen was ook helemaal niks. Pas vier rondje gespeeld sinds oktober vorig jaar. De hele winter mantelzorger geweest voor mijn beide ouders, verpleger/verzorger voor mijn echtgenote Dea na een hele ongelukkige val met de fiets. Surprisereis moeten annuleren, net als onze eigen winterse golfvakantie. Te veel water Vooraf had ik mij mede daarom ook niet echt een voorstelling gemaakt van mijn matchplay op De Purmer. Alleen dat Michiel zijn ballen gemakkelijk 130-150 meter slaat, ik kom vaak niet verder dan 80-90 meter, 100 max. Met slechts vier slagen mee op de moeilijkste holes red je dat écht niet. In theorie verlies je dan bijna elke par 5 en alle lange par 4-en. Gelukkig spelen we de lussen geel-rood. Niet de witte. De holes op wit zijn té lang, de fairways té smal en er is té veel water. En geel-rood is mij altijd wel goed gezind geweest. En toch: de eerste vier holes beginnen slecht. Ik krijg de bal niet fatsoenlijk weg vanaf de tee. Beetje te voorzichtig, misschien, afslaan met een houten 3. Maar toch: op hole 3 sta ik zo maar 1 up. Heel eerlijk, dat punt krijg ik in de schoot geworpen, want Michiel speelt met een verkeerde bal. Ik schrik er zelfs van. Dit kan niet. Klopt helemaal, want prompt gaat hole 4 verloren; twee keer een waterbal. En er komt nog veel meer water, bedenk ik mij. 'Zó zonde' Ik ben de tel kwijt hoeveel ballen ik in het water heb geslagen. Ik schat een stuk of tien. Heel toepasselijk: ik speel met lakeballs. Dieptepunt: met drie slagen voor op de moeilijkste hole van de rode lus sla ik mijn bal twee meter verder in het water. En vanaf dezefde plek nog eens. Weg voorsprong. ,,Zó zonde'', reageert Michiel hoofdschuddend. Doodzonde! Hoe kun je zo slecht spelen? Nu speel je natuurlijk niet alleen. En Michiel slaat soms - voor mij - wereldballen. Hoe kom jij aan handicap 26,5, vraag ik niet begrijpend. ,,Nou ja, dat heb je gezien. Ik sla wel ver, maar alle kanten op. Mijn pro zegt ook dat ik gemakkelijk naar handicap 20 kan. Alleen op deze manier gaat dat niet gebeuren.'' Om vervolgens weer met een hoek zijn bal zoek te spelen. ,,Dat bedoel ik dus.'' Oké. Putten Zo staat Michiel bij de turn slechts 1 up. ,,Alles is nog mogelijk.'' En dat blijkt ook als ik hole 10 win, dankzij een mooie putt. Gelijk! De putter is weer hot vandaag, maar daarvoor moet ik wel eerst op de green zien te komen. Zo blijkt. De volgende holes gaan verloren. Ik hoef niet eens meer te putten. Vier op rij gaan naar Michiel, deels door eigen handelen. Op hole 15 - een par 3 - beleef ik nog even een opleving, maar op hole 16 - een lange par 5 - gaat bij 3&3 definitief het licht uit. 'Je speelt niet tegen mij, je speelt tegen jezelf', herhaal ik de harde maar juiste observatie van Michiel. Michiel, succes in de volgende ronde. En ondanks de smadelijke nederlaag was het toch een aangename golfmiddag. Bedankt!