Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
14.06.2024
Jaski Gallery vijftien jaar sponsor NVGJ
Oudere leden dragen haar op handen, Willy Hoogland, de altijd glimlachende, blonde wervelwind. Voor nieuwe leden kan het even wennen zijn om ‘lieverd’ of ‘schat’ genoemd te worden, maar ook dat is sponsor Willy Hoogland. ,,Ik sta onbevangen in het leven; ben van nature een blij mens'', zegt ze. En haar bevriende NVGJ’ers? ,,Dat zíjn ook gewoon schatten!''
Koffie aan de keukentafel in Egmond aan den Hoef, thuis bij Rob en Willy Hoogland. De pensioengerechtigde leeftijd voorbij, steken fysieke ongemakken de kop op. In prestaties uitgedrukt is golfen niet meer wat het was. Voor beiden geen reden om zich dan maar te verstoppen achter de geraniums. Rob schrijft en blijft schrijven. Onder meer als vaste columnist voor De Telegraaf. Zijn nieuwe boek is juist deze ochtend gearriveerd, maar wordt nog officieel gelanceerd. Willy heeft net haar Jaski Gallery in Amsterdam ‘omgehangen’, zoals ze dat noemt, voor de zomerexpositie. ,,Een flinke klus. Met vijf mensen keihard gewerkt.''
Hecht team
Willy zegt het een paar keer: ,,Ik voel mij een bevoorrecht mens. De hele dag tussen de mooiste kunstwerken, intensief contact met kunstenaars en altijd opgewekte klanten. Sommigen zijn in de loop der jaren vrienden geworden. De klanten komen overal vandaan. Leuk is ook, dat zij soms als kind al met hun ouders meekwamen.''
Sinds ook zoon Robbert in de galerie is gestapt is Jaski een echt familiebedrijf. ,,Robbert kwam hier al op z'n 15-de. Later ging hij in Amsterdam rechten en moderne Aziatische geschiedenis studeren. Naast zijjn studie werkte hij ook bij Jaski. Nu is hij mede-eigenaar en we vormen een hecht team. Moeder en zoon, dat vinden de klanten ook leuk. En je houdt veel beter feeling met een nieuwe, jonge generatie kunstliefhebbers.''
Bangkok
Jaski Gallery in het Amsterdamse Spiegelkwartier is een gevestigde naam in de kunstwereld. Jaski koopt en verkoopt werken uit de Cobra- beweging en de hedendaagse schilderkunst. Jaski is vaste gast op de internationale kunstbeurs TEFAF in Maastricht en PAN Amsterdam. Prijzen van kunstwerken variëren van 300 euro tot wel vijf ton. ,,Alle kunstliefhebbers kunnen bij ons binnen hun budget een kunstwerk vinden. Iedere klant is mij lief.''
Willy en Robbert openden kortgeleden een kleine galerie in Bangkok, Jaski Showcase. Met deze stap volgt Jaski de liefde van zoon Robbert voor Oost-Aziatische kunst en -cultuur. Robbert woont een deel van het jaar in Bangkok. Willy en Rob gaan er graag op bezoek. ,,Oost-Azië kent een heel rijke cultuur. Daar waar Europa stil lijkt te staan is deze regio enorm in ontwikkeling. Bangkok bruist. Je voelt de energie en dat is zó inspirerend'', vertelt Willy.
Kunstgeschiedenis
Willy kent uit eigen beleving wereldwijd de verschillen in cultuur en dynamiek. Ze volgde haar eerste echtgenoot op zijn carrièrepad bij Shell. Ze woonden in verschillende landen op bijna alle continenten. Van Dubai, Doha en Curaçao tot Azië. ,,Dubai was toen nog een slapend stadje in de woestijn. Hoogbouw was er niet. Om ook zelf een eigen pad te kiezen ben ik kunstgeschiedenis gaan studeren. Dat was best lastig, omdat we telkens verhuisden. Zo moest ik dat in deelcertificaten doen. Maar het is gelukt!''
In de daaropvolgende levensfase bracht haar interesse in kunst Willy bij Jaski in Amsterdam, toen nog van tennisser Tom Okker en fotograaf Nico Koster. ,,Jaski bestaat al sinds 1988. Ik begon er een jaar later; runde in feite de galerie. In 2004 ben ik samen met Robbert eigenaar geworden.''
Verwendag
De 14-de Jaski Open, 12 juli op Sluispolder, staat garant voor een heuse verwendag. Alles is tot in de puntjes verzorgd, van katoenen servetten, baancatering, een luxe aangeklede borrel en een topdiner. Willy heet spelers persoonlijk welkom, heeft aandacht voor iedereen. Ze zorgt ook voor passende geschenken en prijzen in de vorm van kunst, inclusief de verloting van een schilderij uit de galerie.
Willy Hoogland als de perfecte gastvrouw. Waar komt dit vandaan? ,,Ik ben van nature wel een pleaser. Maar niet dwangmatig, hoor'', zegt ze bijna geruststellend. ,,Als jonge meid kwam ik al in 1967 in het toerisme terecht. Ik werkte als reisleidster in verschillende vakantielanden. Best zwaar, want je staat zeven dagen per week ‘aan'. ''
Positief
,,Toch vond ik het geweldig; mensen een heerlijke vakantie bezorgen. Positief is ook dat je heel ondernemend wordt. Ter plaatse ben ik toeristische uitstapjes voor vakantiegangers gaan organiseren en dan zoek je samenwerking met lokale ondernemers. Je leert meteen de taal. Zo spreek ik goed Engels, Duits, Frans en Italiaans. Daar heb ik nu nog zoveel profijt van!''
Willy lijkt de warmte van het leven te omarmen. ,,Ik heb graag blijde mensen om mij heen. Daar word ik zelf blij van, als ik het al niet ben. Daarom is het werken in de galerie ook nog steeds zo fijn. Niemand komt chagrijnig naar een kunstgalerie. Ik houd van kunst en van kunstenaars. Dat zijn vaak heel bijzondere mensen. In ieder geval, ze zijn mij dierbaar. En andersom, zo merk ik. Het moet klikken en daar doe ik graag moeite voor.''
Charles Taylor Memorial
De altijd uitbundige gevierde Jaski Open vindt traditiegetrouw plaats op golfbaan Sluispolder in Alkmaar. Ook de golfclub van Charles Taylor. Hij overleed vorig jaar. Charles was de eerste NVGJ-president en heeft veel betekent voor de club. ,,Het zou toch raar zijn als de NVGJ op Charles’ eigen thuisbaan aan zijn overlijden voorbij zou gaan. Eigenlijk is het ook nog maar zó kortgeleden'', zegt Willy Hoogland.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.
Je gaat je handicap waarschijnlijk niet verbeteren, maar wat een leuke ervaring; spelen op La Sella. De garantie dat je geen grammetje aankomt zal deze reis waarschijnlijk ook niet standhouden. Het vijf-sterrenhotel Denia Marriot Golfresort & Spa is pure verwennerij. De NVGJ is van 21 t/m 24 november vier dagen te gast. Ronald Massaut wilde niet zo lang wachten en nam samen met echtgenote Dea een voorproefje op de jaarlijkse surprisereis. Hun ervaring: super hotel en golfen, écht top! En ongelukkige kamertoewijzing brengt ons al met een half uur na aankomst onbedoeld in contact met de manager van de receptie. Onze kamer is toch niet zo heel vijf sterren als je moet douchen in de badkuip. Beetje link ook met mijn instabiel onderstel, inclusief versleten knieën. Begrip. Meteen wordt een andere kamer met een luxe inloopdouche geregeld. We krijgen zelfs een aangepaste kamer aangeboden. Maar hoe doen julie dat als wij in november terugkomen met 20 man/vrouw en aanhang? Die gaan echt niet douchen in een badkuip, zeg ik. Die vraag brengt ons de volgende dag in contact met Pau Buigues, de 'manager sportgroepen'. Alle kamers op de eerste en derde verdieping hebben standaard een grote inloopdouche. ,,Als de touroperator het vraagt plaatsen we iedereen op de derde verdieping'', biedt hij aan. ,,En groepen hebben meer benefits'', belooft hij. Wintertraining We praten verder over het hotel, de NVGJ en de vele professionals (golf en vooral wielrennen) die hun wintertraining hier plannen. ,,Als jullie groep er is hebben we ook een profwielerteam in huis'', vertelt Pau. Hij verwijst verder naar baanmanager annex caddymaster Raymond, een Nederlander die op La Sella is neergestreken. En Raymond regelt inderdaad álles. Aan buggy's geen gebrek op La Sella. Moet ook wel. Maar weinig golfers die gaan lopen. Dat is niet zo gek, want het gaat toch redelijk op en af. Lange Par 5'en plus holes die wat verder van elkaar liggen. Of neem de zomerse condities in de eerste week van september tot wel 34 graden. Gelukkig zijn in de baan verschillende (gekoelde) watertappunten. Als ook sanitaire voorzieningen. En de baan zelf? La Sella is ontworpen door José María Olazábal en heeft drie lussen. Rood en geel vormen een geheel met smalle fairways, bomen langs de baan en enkele waterhindernissen. De goene lus slingert door een mooi parklandschap met een meer open karakter. Erop en erover De greens lopen enigszins af. En al zijn deze licht bezand, ze zijn snel, écht snel. Dus: landen (net) voor de green. Anders is het erop-en-erover. De eerste dag spelen we rood en groen. De tweede golfdag nogmaals groen en daarna geel. Die laatste wordt vaker 'gespaard' en blijft dan dicht, hoor ik. Op hole 10 begint het rode lampje op het dashboard dreigend te knipperen; de accu is nagenoeg leeg. Terug naar de uitgifte komen we halverwege Raymond tegen. ,,Ik regel een nieuwe buggy, wordt zo gebracht. Of willen jullie vanmiddag in alle rust verder spelen? Regel ik ook.'' We kiezen voor het laatste. Eerst lunch. Zo blij dat we teruggekomen zijn voor de gele lus. Wat een geweldige, uitdagende baan. Smalle entree's naar de fairways, bomen die hinderijk in de weg staan, strategisch geplaatste bunkers, een verscholen waterhindernis en een blinde hole met een shot over de heuvel, direct gevolgd door een dogleg naar links. En weer die mooie, snelle greens. 'Fluffy' Een ander verhaal is het gras op La Sella. De fairways hebben wat droger, stugger gras. Net als direct naast de baan; een beetje 'fluffy'. De fairways zijn dus niet supersnel, maar beland je net naast de baan dan kun je het geluk hebben dat de bal - los van de grond - óp het gras ligt in plaats van verzonken. Met een houten 3 of - 5 kan dan zomaar een wereldslag volgen. De baan ligt er geweldig bij. Al of niet met de komende La Sella Open in aantocht. De lussen worden optimaal onderhouden. Dat zie je zo. De baan wordt zeker niet kapotgespeeld. Tussen 10 en 12 uur zijn er geen starts om alle partijen 'rustig' te laten doorspelen en om slijtage van de baan te beperken, legt Raymond uit. Werkelijk overal zijn greenkeepers; hele geduldige greenkeepers. Glaasje cava Dan nog het hotel zelf. Er is een á la carte-restaurant, een poolbar, een clubhuis en in het weekeinde is ook het Thais restaurant geopend. Echt een aanrader. En hoe mooi, juist dán is de NVGJ te gast in Denia Marriot. Het ontbijt biedt zo veel keuze; van fruit en yoghurt tot volledig Engels ontbijt en een ambachtelijk eierhoekje met ommeletten naar wens. Bijna gênant, maar we doen het er mee. Glaasje cava bij het ontbijt is er natuurlijk ook. Op de kamer kun je zelf koffie en thee zetten (waterkoker). Die worden elke dag aangevuld, inclusief twee flesjes bronwater. Vrienden en vriendinnen van de NVGJ. Ik ben geen reisverkoper, maar dit is gewoon een enorm leuke- en luxe surprisereis, die Hans Terol heeft georganiseerd. Speel je straks ook nog op La Galliana; nog zo'n mooie baan. Alle vervoer is geregeld. Blijf je langer, dan huur je een auto op het vliegveld (regelt Fairway Golftravel) en kun je eigen inkopen doen in de kleinste, maar meest uitgebreide buurtsuper op 7 kilometer van het hotel (vanaf de parking rechts af). Met bakkerij, slijterij en 'wegrestaurant'. Je kunt nog mee.
Na mijn belabberde spel op de Hoge Kleij suggereerde flightgenoot Anton Kuijntjes - goed bedoeld - dat ik maar beter van de B- naar een nieuw te creëren C-categorie overgeheveld kon worden, want zelfs op dit niveau had ik “geen fairway geraakt”. Ik voelde mij ietwat aangedaan, maar de realist in mij kon zich er wel iets bij voorstellen. Maar sinds vrijdag jl. niet meer! Tijdens een toernooi op mijn home course in Amstelveen scoorde ik op de smalle hole 2, -met een sloot op links en bosschages op rechts-, een loep zuivere hole-in-one. Over slechts 95 meter weliswaar, maar een hole-in-one is en blijft een hole-in-one. De boost die dat gaf was dermate groot dat ik de gedachte aan de C-categorie direct ver achter mij liet. Sterker nog, ik zag mij al fonkelen in de A-categorie. Op wat langere termijn, dat dan weer wel.