Paehlig vs Taal 4&3

Paehlig vs Taal 4&3

(Matchplay 2022 - 2e ronde)

Niet mis te verstane scorebord-journalistiek. Plaats van executie: Old Course Loenen, mijn ‘eigen’ golfbaan, want zo voelt het wel een beetje als je vanuit je woonkamer binnen vijf minuten op de teebox kunt staan. Martijn’s blije constatering dat je je nauwelijks zoveel groen en rust kunt voorstellen op hardloopafstand van zijn Johan Cruijff Arena was terecht.

Het zonnetje scheen, de baan was in perfecte conditie. “Waarom ben ik hier nog nooit eerder geweest? Je hoort zelfs het autoverkeer van de A2 niet”, liet hij zich blij ontvallen. Kennelijk is men dat in het ‘harde’ deel van de randstad niet meer gewend. Wij in Loenen aan de Vecht wél! Dus kom het zelf ervaren op 5 juli, als de NVGJ er te gast is.

De dagen van Martijn Paehlig als hoofdredacteur, acquisiteur en promotor van ‘zijn’ glossy Golfers Magazine zijn overdadig gevuld. Na een verplichte week in het Cromvoirtse golfparadijs werd in zijn agenda een tijdslot gevonden voor een vroege ochtendstart. Mijn voorstel, om bij 10 up snel derwaarts te gaan, teneinde het gulzige golfvolkje tijdig van de laatste wetenswaardigheden te kunnen voorzien, werd door hem ongeveer opgevat als het zaaien van strategische wanorde. Alsof het overhandigen (en dankbaar aanvaarden) van een slof Golfers Magazine-balletjes en een kersvers magazine niet minstens zo verdacht zou kunnen worden uitgelegd.

Matchplay maakt achterdochtig zullen we maar zeggen. Mijn uitleg, dat ik zelfs met 13 slagen ‘mee’ zo’n beetje alles bogey (of dubbel) zou moeten spelen om enigszins in de voetsporen van een single handicap’er te kunnen blijven, ging er bij hem niet in. Ik ging me zelfs afvragen wie van ons twee de avond tevoren het langst had liggen piekeren over de uitkomst van deze partij.

En verdomd, na 9 holes was de stand nog alleszins aanvaardbaar (5-4). Maar pas toen begon het echte spel. Korte putt’jes werden gemist of floepten er weer uit via de vlaggenstok. Maar toch kwam het echte talent langzaam, maar wel heel zeker, bovendrijven. Totdat Martijn op de green van hole 15 een bijna verlossende zucht slaakte. Wederzijds gingen de petten af en de handen werden geschud. De wedstrijd zat erop; de baan nog niet. Na de resterende drie holes kon in het clubhuis worden vastgesteld dat Martijn ‘gewoon’ zijn handicap had gespeeld.

En dat maakt het voor de verliezer toch wat dragelijker.

Ruud Taal