Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
08.06.2023
Lekker koese...
Door Henri van der Steen
In haar verslag vermeldt Elaine uiteraard dat het op Lauswolt tot een teleurstellende deelname kwam, met maar 20 deelnemers. Want het is zo ver, Friesland… Hanny uit Vught en Anton uit Zaltbommel deden het gewoon op één dag, twee uur heen, twee uur terug. Sommigen overnachtten er van zondag op maandag: Hans en Ger in een hotelletje, Onno en zijn charmante, nieuwe bruid Mary sliepen op het Lauswolt Landgoed, net als Jolanda. Ik keek even op de site van Lauswolt Landgoed en zag dat de goedkoopste kamer er 199 euro kost, exclusief ontbijt, daar tel je nog eens 28,50 euro voor neer. Dat kan goedkoper, mensen!
Weliswaar adverteert Lauswolt Landgoed met prikkelende beloften, het hotel biedt ‘alles wat u nodig heeft om te ontspannen’. Want: stilte en luxe. Bovendien: ‘Vanuit elke kamer heeft u een uniek uitzicht op ons prachtige landgoed.’ Ik overnachtte drie minuten rijden verderop en had er geen uitzicht op een prachtig landgoed. Dat kwam zo. Al een jaar of 20 ben ik lid van Vrienden op de Fiets, een organisatie die mensen met logeermogelijkheden koppelt aan wandelaars en fietsers. Ik golf, dus ben een wandelaar ;) Lang geleden ben ik verliefd geworden op de tuinhuisjes die menigeen aanbiedt. Het gaat steevast om minihuisjes, met alles erop en eraan, vrijwel altijd in de hoek van een enorme tuin.
Ik boekte zo’n adresje in Hemrik, Honk 9, op enkele kilometers van Lauswolt. Dan google ik altijd even naar dat adres. Doe je dat waar ik woon (Molenbergstraat 44 in Sint-Michielsgestel), dan zie je mijn witte huisje (in het vroege voorjaar) met m’n blauwe autootje op de oprit. Doe je dat bij Honk 9 in Hemrik, dan zie je niks anders dan een landweggetje en struiken.
Toen ik zondagavond op Honk arriveerde, schrok ik dus: woonwagenkampje! Wat krijgen we nou? Mijn gastvrouw stond meteen buiten. Ja, een aparte categorie voor woonwagens is er niet bij Vrienden op de Fiets, daarom had ze haar logement maar onder tuinhuisjes ondergebracht. Ik was snel bekomen van de schrik. Mijn uitzicht betrof enkele andere woonwagens, de woonwagen die ik mocht gebruiken was ruim, kraakhelder, van alle gemakken voorzien en volgestouwd met boeken en beeldjes en andere parafernalia uit de wereld van het reizende amusement.
Mo, mijn gastvrouw, bleek circusartieste te zijn geweest. Ze toerde jarenlang door Europa met een acrobatische act, samen met haar zus, zogenaamd. De Harris Sisters. In werkelijkheid waren de twee geliefden. Peke was de porteur, de onderste van het stel, Mo diegene die – lang en lenig – daarboven de capriolen maakte. Sinds jaar en dag woonde ze intussen op het kampje, in een grote woonwagen, die kundig was uitgebreid met aanbouw, in totaal een paradijsje, mét een schitterende tuin.
De circuswagen ernaast was dus voor mij, niet alleen gevuld met boeken en beeldjes over het circus, maar met twee slaapkamers en een tot de nok gevulde koelkast met wijn en bier en sapjes. Ik kon nemen wat ik wilde, de volgende ochtend kon ik in een blikje achterlaten wat ik vond dat het allemaal waard was. Een laatste tip nog van Mo: graag de buitenverlichting ’s nachts niet aan laten, in verband met de diertjes. En dan: lekker koese… Lekker slapen op z’n Fries.
Dat lukte voortreffelijk. Voor wie een volgende keer op Lauswolt dus een adresje zoekt om te overnachten, kan ik de circuswagen van Mo van harte aanbevelen. Kosten: 22,50 euro, inclusief uitgebreid ontbijt.
Het kan toch, ik ben te verslaan! Het was woensdagochtend half acht, en de serene rust van een nog droge Golfclub De Hoge Kleij lag over het perfect geprepareerde gras. De ideale omstandigheden voor een spannende matchplay. Zoals de traditie wil, werd hier de halve finale gespeeld, en mijn tegenstander was Frank Huiges. Om eerlijk te zijn, had iedereen zijn geld al op mij gezet. Maar om meteen met de deur in huis te vallen: ik heb verloren. Of beter gezegd, Frank heeft mij verslagen. De wedstrijd We begonnen de ronde nog droog, hoewel de lucht al dreigend grijs kleurde. Mijn strategie is altijd dezelfde: knal erin, win snel een paar holes, en houd dan stand. En zo geschiedde. Na zeven holes stond ik 5 up. Ik wist dat ik scherp moest blijven, want dit was de halve finale en Frank kreeg met zijn handicap van 18 maar liefst 14 slagen mee. Dat betekende dat ik maar vier holes had waar hij geen slag kreeg. Met een voorsprong van 4 up begon ik aan de laatste negen holes. Toen sloeg de bliksem in. Frank begon aan een ongekende reeks pars: op hole 10, 11 en 14, een birdie op 12, en nog een par op 15. Plotseling stond het gelijk. Ik speelde overigens niet eens zo slecht; +1 op de eerste negen en ook +1 op de tweede negen tot aan hole 15. Maar tegen Franks onstuitbare opmars viel niet te winnen. Met een par op 16 en nog een par op 17 was het plotseling voorbij. Ik stond erbij en keek ernaar. Niet verloren, meer overdonderd. Ik moet eerlijk zijn, ik kan niet winnen van een man die op bijna elke hole van de tweede negen parren maakt, terwijl hij daar een slag krijgt. Dan zou ik overal birdies moeten maken. Ik ben goed, maar zo goed, helaas, ook weer niet. Eerlijk is eerlijk Ik geef Frank alle hulde die hij verdient. Hij heeft fenomenaal gespeeld, hoewel ik nog steeds vind dat zijn handicap wel wat naar beneden mag ;_)). Nu het stof is neergedaald, steun ik mijn naamgenoot Peter in de finale. Succes mannen, en tot de volgende wedstrijd.
Ken je dat? Zo’n strook strak gemaaid gras in het midden van een golfhole, waar je links en rechts mensen ziet zoeken naar hun bal? Nou, dáár lag ik dus nooit. Peter Luijer wel. En als hij zich al aan de zijkanten meldde, dan was het om mij te helpen met zoeken. De driver wilde maar niet luisteren naar de baas. En ja, het ligt altijd aan de indiaan. En nooit aan de boog. Ik weet het. Maar toch.
Gespot, ons gewaardeerde lid Jur Raatjes op de oldtimer catwalk tijdens het driedaagse auto festival Concours D’Elegance op het prachtige landgoed Heerlijkheid Mariënwaerdt in Beesd. Als mede-organisator van dit grote festijn kon hij het niet nalaten deze dagen een podcast te doen met collega Tile. Voorlopig zullen wij Jur helaas niet zien op onze wedstrijden. Zijn voetoperatie is niet goed gegaan en de prothese moet binnenkort vervangen worden. Wel verzorgt hij met veel plezier alle teksten en lay outs voor het komende Nations Cup. Sterkte Jur met je voet en snel weer op de course!
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.