Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
23.06.2022
FOTO: Meinard heeft het laatste nieuws over over home-course De Texelse. Hij nam het woord als winnaar in de B.
Meinard de Grote.
We zitten bij Sanoma en bespreken hoe we het European Masters for golfplaying Journalists kleur en inhoud zullen geven. Als hoofdredacteur en uitgever van Autoweek wist hij daarmee wel raad. En met golfevents was hij dik vertrouwd binnen dit destijds machtige Mediabedrijf.
De roemruchte Playboydagen hadden tenslotte wachtlijsten, zo! Niet in de laatste plaats vanwege de fraaie cowboyhoed met Playboy- logo maar zeker en vooral ook vanwege de rijk gevulde ‘ goediebek’, waaraan de ‘iesietois’ van nu nog een puntje kunnen zuigen. Dat zeker.
We praatten wat af bij om en om, Sanoma en De Telegraaf. En langzaam ontstonden de contouren van ons EMGJ, een golftoernooi met internationale allure. Baanbrekend in het medialandschap, met name vanwege het kraakheldere clubmotto: elkaar een leuke dag bezorgen en nationale en vooral internationale contacten aangaan en onderhouden.
Wie geeft wat hij heeft, is waard dat ie leeft, zei Meinard dikwijls tijdens die bijeenkomsten. Waarop ik het aloude volkse adagium ‘ liefde gaat door de maag’ , maar weer van stal haalde omdat voor beide clichés veel te zeggen valt.
We zitten bij Meinard en de altijd gastvrije Tineke thuis in Alkmaar. Bekijken en bewonderen zijn nagelnieuwe appartement en luisteren naar zijn verhalen. Vroeger de misdienaar op weg naar gezalfde heiligheid in arm habijt, en later de wereldreiziger voor wie geen enkele horizon als eindstreep mocht gelden. Nooit uitgeleerd, altijd nieuwsgierig blijven, elkaar helpen waar dat kan. En vooral ook genieten. Met Tineke aan zijn zijde en zijn kroost minstens even nieuwsgierig als bonus.
We doen een dagje Texel, een paar weken geleden nog maar. Willen weten hoe het de Carpertjes vergaat in hun heerlijke duinhuis pal aan de gloednieuwe par-3 baan. En hoe het nieuwe clubhuis voor nieuwe allure zorgt op dit unieke project. En hoe Iwan Groothuis alweer verder droomt over zijn resort in de punt van het eiland. En hoe stoer en sterk gastvrouw Anita haar weg opnieuw onverstoorbaar rechttoe-rechtaan vervolgt.
Daarom lopen we over de vernieuwde eerste negen holes en de schitterende par—3 baan samen met Meinard en Tineke. We kijken onze ogen uit terwijl onze Grote Man en een van de oudste leden van de club, vrijwel alles weet te vertellen over welk soort flora en fauna we hier niet aantreffen. Om over het nieuwe clubhuis, de architectuur, het in acht nemen van allerlei noodzakelijke natuurwaarden nog maar te zwijgen. En dan hebben we nog niets geproefd uit de keuken. Maar niet lang.
We gaan aan tafel en laten nog een bootje onderaan het eiland lopen. Zo lekker smikkelen we wat de kok ons heeft voor gezet. Klein kaartje nu, zegt Anita, maar als we straks helemaal open gaan, dan beleef je nog wat. Culinair nivo en voor ieder wat wils.
Terug in Heiloo praten we nog na over deze gedenkwaardige dag op Texel. Heerlijke verhalen van toen over het rijke roomse leven. Wierook bij de hoogmis, Latijnse gezangen, het ronzenhoedje op je knieën thuis, bruidsuikers, en later toen de drankgemachtigde leeftijd was aangebroken, lekkere biertje in de Alkmaarse Bierknijp, stoer pijp roken vlak voor en na dansles, Mariamaand was mei en als je tot de oudsten in het gezin hoorde, dan lonkte de pastoor, want ze mochten in de kloosters echt niet te lang op je ja- woord wachten, toch?!
We denken vandaag, als op onze NVGJ- site het plotsklaps overlijden van Meinard op popt, aan al die ontmoetingen en verhalen waarin hij de hoofdrol speelde. Kundig, terzake maar vooral met een open mind, oog en oor voor de ander. Hij was een verbinder, een verteller een loyale, creatieve , inventieve en bewonderenswaardige persoonlijkheid. Hij was Meinard de Grote. Een goed mens, die enorm gemist zal worden.
‘Tien’, heel veel sterkte deze moeilijke periode, samen met je kinderen en familie.
Charles Taylor
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.
De laatste reguliere wedstrijd van het seizoen is geweest, de finalisten die tijdens de Masters strijden om de Charles Taylor Trofee zijn bekend. Hoewel reikhalzend of met enige spanning (maar niet bij Foeke, merkte hij tijdens de prijsuitreiking fijntjes op) werd uitgekeken naar de wedstrijd op Haviksoord, want Major en dus bonuspunten, leverde deze dag wel veel nattigheid op (en veel gezelligheid, dankzij Anton en Monique van Dirk Doet), maar niet of nauwelijks verschuivingen in de diverse Order of Merits – we hebben er best veel. Bovenin waren er ook weinig verschuivingen te verwachten. Foeke speelt gewoon altijd 35 punten, tenzij een keer 34 of 36. In B zijn Sonja en Harald het gewone volk allang ontstegen. Hooguit kon iemand van plekje stijgen of dalen, dat was het wel zo’n beetje,. Alle finalisten zijn dus bekend al moet tot donderdag een voorbehoud gemaakt worden met betrekking tot de deelname van Henri van de Steen. Ondanks nagenoeg het hele jaar al fysieke malheur, een operatie aan de rug enkele maanden geleden, en sindsdien ook geen golf meer, staat hij in A nog steeds op een degelijke zesde plek. En dat is goed voor een partij tegen Hélène. Donderdag hoort hij meer van de specialist en probeert hij nog enkele oefenswings, maar dankzij een Spartaans herstelprogramma (‘Oefeningen, rusten, fietsen maar op de hometrainer, stukjes wandelen, daarna voorzichtig alles doen wat een man normaal doet, voorzichtig wel’) gaat hij ongetwijfeld aantreden. Desnoods met de P vanaf oranje – al is dat volgens de voor de zekerheid zojuist aangepaste reglementen niet meer toegestaan. Finalisten Goed, wie gaan er de baan in. Foeke v Martijn Marijke v Louis Hélène (laat je je handicap nog even weten?) v Henri (vermoedelijk dus) Frank H v Peter van W. Als Henri onverhoopt toch afhaakt, mag de nummer 9 de plek opvullen, maar dat is Cara en die zit in Italië. Dan mag uiteindelijk Anton meedoen, zij het voor spek en bonen, want niet voor bonuspunten en zo. Speelt dan tegen Peter van Weel, ook leuk. Alleen de nummer negen mag bij ontstentenis van een van de finalisten, reglementair toetreden tot het elitegezelschap van de beste acht. De finalisten in B zijn: Sonja v Harald René v Elaine Hannie v Leonard Roland v Hans T. De sponsors hebben een eigen finale en die is tussen Jolanda en Alwin. Puntentelling Louis merkte bij de prijsuitreiking op dat iedereen in de finale weer op nul begint. Dat is niet helemaal waar: de punten in de Order of Merit spelen weliswaar geen rol meer, maar daar komt een ander systeem voor in de plaats: de nummer een vertrekt met 250 punten, nummer twee met 200, nummer drie met 175 en zo aflopend tot 50. Datzelfde aantal punten valt weer te verdienen door goed te scoren: de beste in beide categorieën verdient weer 250 punten, de nummer twee 200, enz. Omdat hierdoor in het verleden vaak gelijke standen werden bereikt, zijn hier vorig jaar voor de finale weer bonuspunten aan toegevoegd, zoals bij de majors: 80 punten aflopend tot 10. Daardoor kan het toch weer spannend worden maandag. Voorbeelden, Brouwer, anders is het niet te volgen! Als Foeke vierde wordt, verdient hij 150 punten + 50 bonuspunten is 200. Opgeteld bij 250 punten bij de start, maakt dat 450. Louis (nr 4) start tijdens deze finale met 150 punten. Als hij de beste is, krijgt hij er 250 + 80 (bonus) bij, maakt in totaal 480. En wint hij de Charles Taylor trofee (mits Martijn geen tweede wordt). (Bedenk na deze diepe zucht: Jullie hoeven dit alleen maar te lezen, de Weco moet er mee werken). Louis Aan Louis werd gevraagd of hij misschien van rood zou gaan tegen Marijke. Misschien de moeite waard om te overwegen, zei hij, al concludeerde hij al snel: ik vind dat de mannen , in elk geval in A, van geel moeten spelen. Velen waren verbaasd dat Leonard, die in één week tijd zijn handicap met drie punten heeft verlaagd tot 13-en-een-beetje, toch van rood speelde. Maar voor Leonard is golfen dan ook vooral een denksport: bestudeer de baan van tevoren , bedenk waar je met je afslag graag wilt liggen en zoek daar niet alleen de juiste club maar ook vooral ook de juiste tee bij. En sla vervolgens niet toch het bos in. Die teekeuze zal nog wel een puntje van aandacht worden, in de Weco, volgend jaar, vermoedde de wedstrijdleider van dienst. Maar eerste nog even een best ingewikkelde wedstrijd. Want behalve een finale is dit ook alweer de eerste wedstrijd, die telt voor het seizoen 2025. Iederéén heeft dus wat om voor te spelen.
‘Heb je droge kleding mee?’, vroeg ik Roland. Op dat moment was onze finalepartij op De Hoge Kleij precies negen holes onderweg. Roland had net geprofiteerd van de extra slag (hij kreeg er acht in totaal) op de holes zeven en negen, waardoor de stand in de wedstrijd weer terug ging naar ‘all square’.
De genomineerden voor de Golfpersprijs zijn bekend. En naast Niels Hooft met zijn videoproducties rondom de Ryder Cup, de Solheim Cup bijlage van de Telegraaf in samenwerking met Golf.nl is ook 'onze' Anton Kuijntjes genomineerd met zijn liefdesbetoog over The Open. Op 3 november wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de slotavond van de NVGJ door juryvoorzitter Abe Jan ter Beek.
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein