Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
27.04.2022
Goeie kerel
Hij zat op een waterige ochtend achter een donkerbruin tafeltje. Het restaurant in de golfclub bij Assen was net vernieuwd. Niet naar de meest moderne maatstaven vol glans en strak naar de eisen van de tijd op dat moment. Wel gewoon rustig, relaxt met veel bitterballen, daghappen, tosti”s, en vooruit, ook nog wat salades, biefstukjes en zelfs rosé uit de Provence als exclusief genoegen om eens kennis mee te maken, op de kaart.
Rustig Drents zeg maar. Maar toch ook met de deur naar iets anders, iets vernieuwender dan zwart, bruin, grijs en donkergroen, op een kiertje open.
Zijn kopje koffie was al lang leeg maar omdat ie duidelijk ergens op wachtte, deed hij net alsof dat niet zo was. Dus nam hij het kopje met enige regelmaat tussen duim en wijsvinger omhoog en liet zich de laatste druppeltjes goed smaken.
Omdat ik daar ook alleen was en moest afwachten tot ik kon starten met mijn rondje golf, raakte ik in gesprek met hem. Hij bleek een collega van mij te zijn. Werkte voor een Groningse krant. Was algemeen redacteur maar deed ook sport erbij. En nu moest hij opeens iets over golf schrijven. Of ik nog iets bijzonders kon vertellen over een hem vrijwel onbekende sport. Iets aparts. Dat kon hij vast wel gebruiken, zei hij bescheiden.
Twee koppen koffie verder vroeg hij me of ik iets speciaals bij mijn koffie wilde. iets typisch Drents. Dat was niet te versmaden voor een westerling, glimlachte hij. Het werd een mooi stuk krentenwegge die we gelukzalig opsmikkelden. Wat een mooi en simpel gebaar. Kostbaar en dierbaar. En nog mooier. Hij bleek ook al alles te hebben afgerekend. Gave kerel. GJALT, met hoofdletters inderdaad. Stille kracht. Dag hoor!
Charles Taylor, oud- voorzitter, erelid.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!