Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.07.2023
De Gelpenberg - het verslag
Net geen hole in one op de 17e.. Foto Friso Leunge
Een rondje golf op de Gelpenberg… daar kan ik me altijd zo op verheugen. Niet alleen vanwege de prachtige baan maar het lijkt ook altijd alsof iedereen daar de hele dag stilletjes ‘Don’t Worry Be Happy’ neuriet. En met natuurlijk ook de immer stralende clubmanager Ellen Kroes die met een ongebreideld enthousiasme al haar gasten verwelkomt.
De baan lag er ook dit keer weer bij als een schilderij dat met aandacht bekeken moest worden en met greens die vanwege het NK strokeplay – gehouden twee dagen na onze wedstrijd — nog eens extra waren ‘opgepoetst’. “De greens zijn op 10 gebracht…“, hoorde ik sommige NVGJ leden met angst in hun stem melden…
Op deze dag was echter geen green voor mij te snel en werd het zo een ronde dat je fantaseert het golfspel nu eindelijk eens echt onder de knie te hebben. Op 27 juli lukte namelijk (bijna) alles wat ik in gedachten had. En ook nog eens op de 17e … net geen hole in one… (zie foto) maar dat kon mijn geluk niet drukken. Met 39 punten liep ik trots het clubhuis binnen en koesterde ik voor heel even het gevoel dat golf soms helemaal niet zo ingewikkeld hoeft te zijn…
Andy deed dit keer de prijsuitreiking en vergat door zijn – terechte — emoties dat ik als
winnaar nog moest speechen maar ach dan hadden mijn woorden vast ook tekortgeschoten. Wel wil ik bij deze de wedstrijdleiding bedanken voor het genschijnlijk stress-loos schuiven met de starttijden waardoor iedereen toch op tijd kon beginnen.
En ja het rondje duurde lang maar hoe erg is dat op de Gelpenberg? En natuurlijk ook dank aan mijn charmante flightgenoten wier enthousiasme zeker heeft bijgedragen aan mijn ‘geslaagde’ dag!
Pamela
De Gelpenberg - de uitslag
Pamela Sturhoofd besloot op De Gelpenberg eens flink uit te halen en toen ze was uitgeraasd stonden er 39 stableforpunten op de kaart, goed voor de winst in de A-categorie. Henri van der Steen maakt serieus werk van zijn geplande terugkeer naar de A, want hij won in de B-categorie met 37 punten.
A-categorie plhc stbf
1. Pamela Sturhoofd 18 39
2. Marijke Brouwers 18 34
3. Hans Terol 23 34
4. Anton Kuijntjes 11 33
5. Fred Veldman 18 33
6. Jeroen van Leeuwen 18 32
7. Martijn Paehlig 11 31
8. Friso Leunge 15 29
9. Léon Klein Schiphorst 21 25
10. Alwin de Rijke (sponsor) 23 22
11. Willem Schouten 13 21
12. Peter Wekking 22 21
B-categorie
1. Henri van der Steen 22 37
2. Sonja van de Rhoer 25 37
3. Hannie Verhoeven 30 37
4. Michiel van Kleef 34 35
5. Ron Buitenhuis 23 31
6. Madelon Barenbrug 36 31
7. Arjan Kerssies 24 28
8. Andy Houtkamp 24 28
9. Ellen Kroes 25 28
10. Peter Keijzer 29 27
11. Daniël Rommens 26 26
12. René Brouwer 27 26
13. Hans Botman 36 24
14. Ger Laan 29 23
15. Isrid van Geuns 25 22
16. Ruud Taal 32 21
17. Marianne Taal 24 21
18. Milanda Koopman 44 20
19. Paul Boehlé 33 17
20. William Wollring NS
21. Elaine de Boer NR
Hierbij nodigen wij professionele mediavertegenwoordigers uit om met hun beste journalistieke werk mee te dingen naar de Golfpersprijs 2025, een gezamenlijk initiatief van de NGF, NVG, PGA Holland en NVGJ, de Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten.
Afgelopen dinsdag en woensdag stond onze homecourse De Texelse in het teken van de NVGJ. En hoe! Dinsdag begon nog veelbelovend met een stralende start, maar de echte Texelse ervaring liet niet lang op zich wachten: een pittige regenbui die ons stevig op de proef stelde. Woensdag daarentegen was het genieten geblazen. Zon, een strakblauwe lucht en dat kenmerkende Texelse briesje maakten er een prachtige golfdag van. Onze NVGJ’ers lieten zich uiteraard niet kennen. Er werd prima gespeeld en de sfeer zat er goed in. Voor een aantal van onze spelers die straks meedoen aan de Redexim Nations Cup was dit bovendien een uitstekende generale repetitie. Binnen een maand staat dit grote internationale toernooi voor de deur en de Texelse rondes waren ideaal om alvast wat scherpte en vertrouwen op te doen. Een belangrijk moment tijdens deze dagen was de samenstelling van de duo’s die Team Nederland gaan vertegenwoordigen. Met zorg en oog voor balans in handicaps zijn de koppels gevormd: * Marijke & Louis * Stef & Sonja * Martijn & Pamela * Anton & Hannie * Friso & Helene Met dit team hebben we een mooie mix van ervaring, talent en teamspirit. Ik ben ervan overtuigd dat deze combinaties elkaar perfect aanvullen en dat we hiermee sterk aan de start verschijnen. Achter de schermen wordt er ook keihard gewerkt. Cara zorgt ervoor dat alles tot in de puntjes geregeld is, zodat wij straks alleen maar hoeven te doen waar we goed in zijn: golfen en genieten. De komende weken benutten we om nog wat extra te trainen en de handicaps aan te scherpen. Ik kijk er met veel enthousiasme naar uit. De Redexim Nations Cup 2025 belooft een bijzonder evenement te worden en ik ben nu al trots op dit fantastische team. Op naar oktober – en op naar succes! Helene Wiesenhaan Captain Team Nederland
Er kan nog veel gebeuren, want we hebben nog vijf wedstrijden te gaan voor de finale op Nunspeet, inclusief een major op Haviksoord waarop niet minder dan 80 (of 70 of 60 enz) punten te verdienen zijn. Maar toch, de Order of Merit krijgt steeds meer vorm. Aan die finale doen de acht beste in A en acht beste van B mee. De vraag, wanneer kan ik voor de zekerheid nog spelen om mijn plekje veilig te stellen of te veroveren, wordt steeds vaker gesteld.
Je gaat je handicap waarschijnlijk niet verbeteren, maar wat een leuke ervaring; spelen op La Sella. De garantie dat je geen grammetje aankomt zal deze reis waarschijnlijk ook niet standhouden. Het vijf-sterrenhotel Denia Marriot Golfresort & Spa is pure verwennerij. De NVGJ is van 21 t/m 24 november vier dagen te gast. Ronald Massaut wilde niet zo lang wachten en nam samen met echtgenote Dea een voorproefje op de jaarlijkse surprisereis. Hun ervaring: super hotel en golfen, écht top! En ongelukkige kamertoewijzing brengt ons al met een half uur na aankomst onbedoeld in contact met de manager van de receptie. Onze kamer is toch niet zo heel vijf sterren als je moet douchen in de badkuip. Beetje link ook met mijn instabiel onderstel, inclusief versleten knieën. Begrip. Meteen wordt een andere kamer met een luxe inloopdouche geregeld. We krijgen zelfs een aangepaste kamer aangeboden. Maar hoe doen julie dat als wij in november terugkomen met 20 man/vrouw en aanhang? Die gaan echt niet douchen in een badkuip, zeg ik. Die vraag brengt ons de volgende dag in contact met Pau Buigues, de 'manager sportgroepen'. Alle kamers op de eerste en derde verdieping hebben standaard een grote inloopdouche. ,,Als de touroperator het vraagt plaatsen we iedereen op de derde verdieping'', biedt hij aan. ,,En groepen hebben meer benefits'', belooft hij. Wintertraining We praten verder over het hotel, de NVGJ en de vele professionals (golf en vooral wielrennen) die hun wintertraining hier plannen. ,,Als jullie groep er is hebben we ook een profwielerteam in huis'', vertelt Pau. Hij verwijst verder naar baanmanager annex caddymaster Raymond, een Nederlander die op La Sella is neergestreken. En Raymond regelt inderdaad álles. Aan buggy's geen gebrek op La Sella. Moet ook wel. Maar weinig golfers die gaan lopen. Dat is niet zo gek, want het gaat toch redelijk op en af. Lange Par 5'en plus holes die wat verder van elkaar liggen. Of neem de zomerse condities in de eerste week van september tot wel 34 graden. Gelukkig zijn in de baan verschillende (gekoelde) watertappunten. Als ook sanitaire voorzieningen. En de baan zelf? La Sella is ontworpen door José María Olazábal en heeft drie lussen. Rood en geel vormen een geheel met smalle fairways, bomen langs de baan en enkele waterhindernissen. De goene lus slingert door een mooi parklandschap met een meer open karakter. Erop en erover De greens lopen enigszins af. En al zijn deze licht bezand, ze zijn snel, écht snel. Dus: landen (net) voor de green. Anders is het erop-en-erover. De eerste dag spelen we rood en groen. De tweede golfdag nogmaals groen en daarna geel. Die laatste wordt vaker 'gespaard' en blijft dan dicht, hoor ik. Op hole 10 begint het rode lampje op het dashboard dreigend te knipperen; de accu is nagenoeg leeg. Terug naar de uitgifte komen we halverwege Raymond tegen. ,,Ik regel een nieuwe buggy, wordt zo gebracht. Of willen jullie vanmiddag in alle rust verder spelen? Regel ik ook.'' We kiezen voor het laatste. Eerst lunch. Zo blij dat we teruggekomen zijn voor de gele lus. Wat een geweldige, uitdagende baan. Smalle entree's naar de fairways, bomen die hinderijk in de weg staan, strategisch geplaatste bunkers, een verscholen waterhindernis en een blinde hole met een shot over de heuvel, direct gevolgd door een dogleg naar links. En weer die mooie, snelle greens. 'Fluffy' Een ander verhaal is het gras op La Sella. De fairways hebben wat droger, stugger gras. Net als direct naast de baan; een beetje 'fluffy'. De fairways zijn dus niet supersnel, maar beland je net naast de baan dan kun je het geluk hebben dat de bal - los van de grond - óp het gras ligt in plaats van verzonken. Met een houten 3 of - 5 kan dan zomaar een wereldslag volgen. De baan ligt er geweldig bij. Al of niet met de komende La Sella Open in aantocht. De lussen worden optimaal onderhouden. Dat zie je zo. De baan wordt zeker niet kapotgespeeld. Tussen 10 en 12 uur zijn er geen starts om alle partijen 'rustig' te laten doorspelen en om slijtage van de baan te beperken, legt Raymond uit. Werkelijk overal zijn greenkeepers; hele geduldige greenkeepers. Glaasje cava Dan nog het hotel zelf. Er is een á la carte-restaurant, een poolbar, een clubhuis en in het weekeinde is ook het Thais restaurant geopend. Echt een aanrader. En hoe mooi, juist dán is de NVGJ te gast in Denia Marriot. Het ontbijt biedt zo veel keuze; van fruit en yoghurt tot volledig Engels ontbijt en een ambachtelijk eierhoekje met ommeletten naar wens. Bijna gênant, maar we doen het er mee. Glaasje cava bij het ontbijt is er natuurlijk ook. Op de kamer kun je zelf koffie en thee zetten (waterkoker). Die worden elke dag aangevuld, inclusief twee flesjes bronwater. Vrienden en vriendinnen van de NVGJ. Ik ben geen reisverkoper, maar dit is gewoon een enorm leuke- en luxe surprisereis, die Hans Terol heeft georganiseerd. Speel je straks ook nog op La Galliana; nog zo'n mooie baan. Alle vervoer is geregeld. Blijf je langer, dan huur je een auto op het vliegveld (regelt Fairway Golftravel) en kun je eigen inkopen doen in de kleinste, maar meest uitgebreide buurtsuper op 7 kilometer van het hotel (vanaf de parking rechts af). Met bakkerij, slijterij en 'wegrestaurant'. Je kunt nog mee.
Na mijn belabberde spel op de Hoge Kleij suggereerde flightgenoot Anton Kuijntjes - goed bedoeld - dat ik maar beter van de B- naar een nieuw te creëren C-categorie overgeheveld kon worden, want zelfs op dit niveau had ik “geen fairway geraakt”. Ik voelde mij ietwat aangedaan, maar de realist in mij kon zich er wel iets bij voorstellen. Maar sinds vrijdag jl. niet meer! Tijdens een toernooi op mijn home course in Amstelveen scoorde ik op de smalle hole 2, -met een sloot op links en bosschages op rechts-, een loep zuivere hole-in-one. Over slechts 95 meter weliswaar, maar een hole-in-one is en blijft een hole-in-one. De boost die dat gaf was dermate groot dat ik de gedachte aan de C-categorie direct ver achter mij liet. Sterker nog, ik zag mij al fonkelen in de A-categorie. Op wat langere termijn, dat dan weer wel.
Het was zover: de kwartfinale op de Zaanse. Frank en ik mochten uitmaken wie dat laatste felbegeerde plekje in de halve finale zou bemachtigen. Het weer had de hele week dreigend boven ons gehangen, maar op de wedstrijddag zelf werden we getrakteerd op een prachtige golfdag: zon, geen regen, prachtige Hollandse luchten, kortom, perfect.