Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
30.07.2023
De Gelpenberg - het verslag
Net geen hole in one op de 17e.. Foto Friso Leunge
Een rondje golf op de Gelpenberg… daar kan ik me altijd zo op verheugen. Niet alleen vanwege de prachtige baan maar het lijkt ook altijd alsof iedereen daar de hele dag stilletjes ‘Don’t Worry Be Happy’ neuriet. En met natuurlijk ook de immer stralende clubmanager Ellen Kroes die met een ongebreideld enthousiasme al haar gasten verwelkomt.
De baan lag er ook dit keer weer bij als een schilderij dat met aandacht bekeken moest worden en met greens die vanwege het NK strokeplay – gehouden twee dagen na onze wedstrijd — nog eens extra waren ‘opgepoetst’. “De greens zijn op 10 gebracht…“, hoorde ik sommige NVGJ leden met angst in hun stem melden…
Op deze dag was echter geen green voor mij te snel en werd het zo een ronde dat je fantaseert het golfspel nu eindelijk eens echt onder de knie te hebben. Op 27 juli lukte namelijk (bijna) alles wat ik in gedachten had. En ook nog eens op de 17e … net geen hole in one… (zie foto) maar dat kon mijn geluk niet drukken. Met 39 punten liep ik trots het clubhuis binnen en koesterde ik voor heel even het gevoel dat golf soms helemaal niet zo ingewikkeld hoeft te zijn…
Andy deed dit keer de prijsuitreiking en vergat door zijn – terechte — emoties dat ik als
winnaar nog moest speechen maar ach dan hadden mijn woorden vast ook tekortgeschoten. Wel wil ik bij deze de wedstrijdleiding bedanken voor het genschijnlijk stress-loos schuiven met de starttijden waardoor iedereen toch op tijd kon beginnen.
En ja het rondje duurde lang maar hoe erg is dat op de Gelpenberg? En natuurlijk ook dank aan mijn charmante flightgenoten wier enthousiasme zeker heeft bijgedragen aan mijn ‘geslaagde’ dag!
Pamela
De Gelpenberg - de uitslag
Pamela Sturhoofd besloot op De Gelpenberg eens flink uit te halen en toen ze was uitgeraasd stonden er 39 stableforpunten op de kaart, goed voor de winst in de A-categorie. Henri van der Steen maakt serieus werk van zijn geplande terugkeer naar de A, want hij won in de B-categorie met 37 punten.
A-categorie plhc stbf
1. Pamela Sturhoofd 18 39
2. Marijke Brouwers 18 34
3. Hans Terol 23 34
4. Anton Kuijntjes 11 33
5. Fred Veldman 18 33
6. Jeroen van Leeuwen 18 32
7. Martijn Paehlig 11 31
8. Friso Leunge 15 29
9. Léon Klein Schiphorst 21 25
10. Alwin de Rijke (sponsor) 23 22
11. Willem Schouten 13 21
12. Peter Wekking 22 21
B-categorie
1. Henri van der Steen 22 37
2. Sonja van de Rhoer 25 37
3. Hannie Verhoeven 30 37
4. Michiel van Kleef 34 35
5. Ron Buitenhuis 23 31
6. Madelon Barenbrug 36 31
7. Arjan Kerssies 24 28
8. Andy Houtkamp 24 28
9. Ellen Kroes 25 28
10. Peter Keijzer 29 27
11. Daniël Rommens 26 26
12. René Brouwer 27 26
13. Hans Botman 36 24
14. Ger Laan 29 23
15. Isrid van Geuns 25 22
16. Ruud Taal 32 21
17. Marianne Taal 24 21
18. Milanda Koopman 44 20
19. Paul Boehlé 33 17
20. William Wollring NS
21. Elaine de Boer NR
Op 16 september speelden Pamela en ik onze matchplay wedstrijd in de verliezersronde. Pamela had de moeite genomen naar de Heelsumse af te reizen, waar ik haar voor deze middag had uitgenodigd. We waren allebei ruim op tijd om een koffietje te doen, wat in te slaan en te putten, een goede voorbereiding is het halve werk! Het weer viel mee, geen wind, niet veel zon, maar ook geen regen, lekkere temperatuur.
Langzamerhand kruipen we naar het einde van het seizoen 2024. Nu de wedstrijd op Regthuys op 7 oktober is opengesteld (HIER kun je inschrijven) resten ons daarna nog maar drie wedstrijden (Kleiburg, Dirkshorn en Hooge Graven) vóór de Masters op Nunspeet, waar de kampioenen bekend worden. Maar eert genieten van de gastvrijheid op Regthuys in Winkel!
Wat was het een gigantisch feest, onze tweedaagse op Texel. Wat hebben we enorm genoten. En wat was het fijn om deze paar dagen zo met elkaar door te brengen op onze geliefde homecourse in de deskundige handen van Anita en haar team. Gelukkig hebben we de foto's en de verhalen nog!
Ja, ja ... Peter kan goed golfen. Bij het lezen van de lovende wedstrijdverslagen van zijn voorgaande ronden moest ik denken aan het hilarische filmpje van het Tour Championship in 2002, waarin een overenthousiaste starter een schier eindeloze lijst overwinningen van Tiger Woods begint op te dreunen, tot Phil Mickelson hem onderbreekt met: 'Oké, oké, nou weten we het wel.' Ja, Peter heeft een plushandicap en bracht afgelopen weekend op zijn homecourse De Hoge Kleij een rondje van twee onder par binnen. Petje af. Maar dat betekent niet dat je kansloos hebt, hield ik mezelf voor. Kansjes komen er altijd... Zes holes later stond ik 4 down. Tot zover het gameplan om 'een beetje bij te blijven' en toe te slaan als een van de verwachte kansen zich aan zou dienen. Peter speelde echt niet foutloos, maar ik harkte gewoon elke bal de rommel in. De Hoge Kleij liet zich van zijn mooiste kant zien, met diepgroene fairways die zich door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug heen kronkelden, omzoomd door wuivende bruine grassen en gekleurde plukken heide. Wat een plaatje... van de tee en de fairway dan. Verdwaald tussen de bomen, ballen hakkend uit hoge taaie rough of pluizige plukken mos was het beduidend minder genieten. En toen ging het regenen. En als de vorm er niet is, kunnen moeilijke omstandigheden je soms over een dood punt heen helpen. Vechten voor een bogey of double bogey is namelijk heel wat anders dan in perfecte omstandigheden parren moeten maken. Tegen collega Paehlig in de vorige ronde was het de harde wind die er een rondje scramblen van maakte, en nu hielp de regen me in het zadel. Ik won een paar holes, was bij de turn nog 2 down, en toen ik na een zeldzaam foutje van Peter ook hole 10 op mijn naam schreef, was de achterstand nog maar één slag. Met nog acht holes te spelen. Zat er een verrassing in? De tweede negen speelden we voor een groot deel aan de andere kant van het kanaal, verhalen uitwisselend over rondjes op de door ons beiden zo geliefde links. Tijdens een ronde op de Hoge Kleij kletsen over North Devon, Western Gailes, The Old Course en Royal County Down. Dan weet je dat je verwend bent. Tip: breng eens een bezoekje aan de website van Peter (hole18.nl) en vergaap je aan de schoonheid van golfbanen in binnen- en buitenland. Als je een golfdipje hebt, krijg je van deze foto's direct weer zin om de baan in te gaan. Dat had ik ook weer, een half uurtje nadat ik Peter op hole 16 de hand moest schudden nadat ik tot drie keer toe tevergeefs had geprobeerd mijn bal uit de hoge rough weer terug naar de fairway te krijgen. Ja, ik had mijn kansjes gehad, maar als je alleen op de eerste tee all square hebt gestaan, verdien je geen finaleplaats. Peter wel. Hij speelde solide, redde zichzelf een aantal keer knap uit de problemen en maakte als het nodig was de putts. Zo speel je matchplay. Weer wat bijgeleerd.
Dinsdag 13 augustus was de dag dat ik het in het Mr. Glow matchplaytoernooi (verliezersronde) het moest opnemen tegen Hannie. Iets waar ik al bang voor was, niet omdat het Hannie was want je kunt het slechter treffen als gezellige match play partner, maar wel omdat ik altijd erg gecharmeerd ben van haar spel. Ze laat het er allemaal veel te makkelijk uitzien. Maar goed, ik kon er niet meer onderuit nadat ik de match ervoor gewonnen had gekregen van Andy Houtkamp omdat hij mooie dingen mocht doen tijdens de Olympische Spelen, anders was ik hoogstwaarschijnlijk al in de eerste ronde gesneuveld. Ok, terug naar de dag van de waarheid. Hannie was ruim op tijd aanwezig op de prachtige Golfclub Zeegersloot, mijn home course (Nee dit levert zeker geen voordeel op, maar later meer daar over). Ze heeft zich goed ingeslagen en zoals inmiddels bekend was ik net op tijd aanwezig en werd ik zelfs opgehaald op de parkeerplaats door Hannie zodat wij nog net op tijd konden beginnen. Hole 1, 2 en 3 beloofde wat. Absoluut aan elkaar gewaagd, al was het Hannie die aan de leiding ging, en zoals verwacht met heerlijk golf. Ik was vooral weer tegen mijzelf aan het spelen, net niet de putt maken, balletje kwijt of zelfs in het water. Om moedeloos van te worden, maar met mijn favoriete 9 in het verschiet moest dit allemaal nog goed kunnen komen. Dat was in ieder geval wat ik mij voor hield. Hannie was On Fire en pakte hole na hole, met mooie putts en misschien nog wel betere chips ging ze met een ruime voorsprong naar mijn favoriete 9 Holes, de Heuvelbaan. Maar op de vraag of dit in mijn voordeel was? Nee, vandaag niet haha. Ik was in mijn hoofd meer aan het aftellen wanneer het gedaan kon zijn en ik niet meer terug kon komen dan dat ik bezig was met een goede swing. Toen kwamen we bij hole 15, een mooie maar uitdagende par 3. Hannie van de linkerkant van de hole en ik rechtsachter. Ik moest deze winnen want anders was het klaar, nu kan ik al niet goed golfen zonder druk laat staan mét druk. Mijn afslag was eigenlijk niet zo slecht maar belandde in de bunker, dat was een hele grote kans voor Hannie. En die pakte ze, ze legt de bal prachtig op randje green terwijl ik 2 slagen nodig heb om eruit te komen. Je voelt hem al aankomen, Hannie mocht er 4x over doen om hem uit te holen en ze had er maar ze had er maar 2 nodig. Het was gedaan, prachtig gespeeld en veel te sterk voor mij. Uiteraard vond Hannie het leuk om de laatste holes nog wel te lopen, we waren er uiteindelijk nu toch. Na nog een paar hele mooie holes als toetje liepen we samen naar het clubhuis voor een drankje. Teleurgesteld was ik zeker maar als ik dan van iemand moet verliezen, dan met alle plezier van Hannie. Succes in de strijd en ik ga voor je duimen.
Het 30-jarig jubileumfeest van de NVGJ is flink gevierd in het Hanenhuus van onze homecourse op de Texelse. Na een winderige wedstrijddag was het daar goed toeven. Het leidde zelfs tot een zittende polonaise!