Collet vs Kluiters 5&4

Wil je op een lange baan als Houtrak een beetje scoren dan moet je up and downs maken. Veel greens in regulation ga je immers niet slaan als je na een fatsoenlijke drive nog zo’n 170 meter over hebt om de putter te mogen pakken. We worden oud. Nou waren Toussaint en ik gelukkig wel handig genoeg geweest om onze afspraak van twee weken geleden te verzetten. Door de onophoudelijke regen speelde de polderbaan bij Halfweg toen zo mogelijk nóg langer, terwijl we nu, op de derde lentedag van 2021, gelukkig nog een béétje rol hadden. En zon en plaats van horizontale regen. Dat scheelt sowieso.

Goed, up and downs maken was dus het devies op maandagmorgen om 9.12 uur en dat was precies wat ik de eerste drie holes deed – voor par. Beetje gênant natuurlijk en ik nam vervolgens wat gas terug met twee bogeys, maar Toussaint was zo onder de indruk dat hij na vijf holes gewoon 5 down stond. ‘En dat terwijl ik toch al aardig wat punten heb verzameld’, stamelde hij met een blik op zijn kaart.

Ik beloofde hem een dip verderop in de ronde en zo geschiedde. Rond de turn pikte de sympathieke fotograaf terecht twee holes terug, maar vriendelijk als hij is, gaf hij ze meteen maar weer terug. Tja, met een gat van vijf slagen, word je niet snel zenuwachtig, ook niet als je tegenstander best lekker staat te spelen. Op de fraaie par-3 veertiende in het bos viel dan de beslissing: 5&4.

Het bakkie na de ronde was niet ‘to go’, maar gewoon ouderwets op het terras. Het voelde weer bijna als normaal. Net als de vliegtuigen boven Houtrak trouwens, die elke tien minuten brullend op weg gingen naar bestemmingen waar kennelijk al voldoende geprikt is.

De wereld begint weer te draaien…