Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
25.11.2022
Met vrienden op golfreis, veel mooier wordt het niet. Ook niet als je beroepshalve meerdere keren per jaar je koffer staat in te pakken. Met een kladblok of met vrienden, het is net even anders.
Afgelopen juni ging ik met twee goede vrienden een paar dagen golfen in Engeland. Hoewel we samen zijn begonnen met golf, was dat er om de een of andere reden nog nooit van gekomen in de ruim twintig jaar die zijn verstreken sinds we de clubs voor het eerst oppakten. Ondanks de vaak geuite wens om samen eens een golfreisje te maken, vonden we onze vijftigste verjaardagen eindelijk voldoende reden om door te pakken.
Hoewel ik uit hoofde van mijn functie regelmatig word uitgenodigd voor een persreis, en een van die twee vrienden wel eens was mee geweest als fotograaf, was het altijd met enige jaloezie dat ik verhalen over buddytrips (m/v) las. Een paar dagen alleen maar golf, een drankje (of twee) in de bar, en vooral veel plezier. Wat mooi moest dat wel niet zijn.
En dat werd het ook. Mooi en leuk. Vrienden sinds de middelbare school schoten we direct in onze oude rollen. Lachen om dezelfde flauwe grappen. Anekdotes ophalen aan 4 havo en alles wat er daarna gebeurde. Alsof de tijd had stilgestaan.
We waren nog niet eens op de boot of we bezwoeren dat we dit echt – nee, echt – vaker moesten doen. Misschien al wel volgend jaar. Wat een sukkels waren we toch dat we dit niet al veel eerder hadden gedaan.
Nauwelijks een half jaar later is bij een van die twee vrienden een ernstige ziekte vastgesteld en lijkt de volgende buddytrip ineens heel ver weg. Al is dat in het licht van de diagnose wel het laatste wat ertoe doet. Weer zo gezond mogelijk worden. Tijd en kwaliteit van leven. Dat is waar het nu om draait.
Dat is waar het altijd om draait. En als iemand zich daar altijd al bewust van was, dan is het wel mijn zieke vriend. Nog geen week na de diagnose stelde hij voor om binnenkort weer eens samen naar de oefengreen te gaan. Om te kijken of hij misschien wat kan chippen. Ik hoop het van harte. Een reisje naar het buitenland? Niets liever, maar als de volgende buddytrip naar de driving range gaat is dat ook heel mooi en minstens zo waardevol.
Wat kan golf toch een verschrikkelijk frustrerende sport zijn. Dat is natuurlijk geen nieuws voor het gros van de NVGJ'ers, die alles weten van fluffs, toppertje, slices en 3-putts. Ons motto is niet voor niets 'elkaar een leuke dag bezorgen', en niet 'these guys and girls are good'. Maar soms gaan de golfgoden wel heel ver met het geven van lesjes nederigheid.
**Winderig, maar warm ontvangen: NVGJ aanwezig bij Redexim Golfdag** Namens de NVGJ waren we op uitnodiging van Redexim en Barenbrug aanwezig bij de 35e editie van hun jaarlijkse Golfdag. Een traditie waar we als NVGJ graag bij aansluiten, zeker in een jaar waarin Redexim zich als trotse sponsor aan onze eigen Nations Cup heeft verbonden. Martijn Paehlig, Hélène Wiesenhaan, Peter Boogaard en ondergetekende mochten de eer van de vereniging hooghouden. En dat deden we op een plek van formaat: De Pan. De wind maakte het uitdagend, maar het Engelse karakter van de baan kwam er prachtig door tot zijn recht. Naast een stevige ronde golf stonden ook demonstraties van nieuwe machines op het programma, en was er bijzondere aandacht voor greenkeeper Marcel Bossinade. Hij ontving de Cees de Bree Innovation Award voor zijn niet-aflatende inzet en innovatieve werk op De Pan. Terecht en verdiend. Dank aan Redexim en Barenbrug voor de uitnodiging, de goede organisatie en het warme ontvangst. Wij kijken nu al uit naar oktober, wanneer we hen op Texel mogen ontvangen voor The Nations Cup.
Mijn golftas met een bagage van clubs, handschoenen, ballen maar vooral herinneringen. Van iedere club weet ik nog precies waarop ik kon vertrouwen. Mijn King Cobra Driver 10.5 was mijn beste maatje. Mijn Scotty Cameron met daarop de tekst “Bedankt voor 10 mooie Belek-jaren. Jouw golfvrienden” Het balletje waarmee ik de enige hole-in-one heb geslagen. Nu zijn het alleen nog maar emotionele herinneringen. Daar kunnen criminelen gelukkig niet aankomen.
Van radio tot televisie, van print tot fotografie: NVGJ'ers waren op vrijwel elk mediapunt aanwezig van het KLM Open. Een korte terugblik op het toernooi met al het werk van de NVGJ-ers. Voorzien van fantastische foto's van ons lid, Jan Kok.
De voorspellingen waren zo dramatisch dat Cara de dag voorafgaand de matchplay match belde om te checken of we wel moesten gaan. Het werd een go. Op Cara’s thuisbaan de Waterlandse scheen de zon in de ochtend. Dat was positief. Cara was positief en vrolijk. Ze speelde van geel. En hoe. Vaak lagen haar afslagen verder dan mijn vermoeide pogingen. Vermoeid, ja dat is de samenvatting van mijn spel. Een klein pijntje in de bil is een vermoeide tred geworden. Strompelen dus. En pijnscheuten bij iedere slag. Cara sloeg recht en ver. Ik in het hoge gras met strafballen tot gevolg. De achterstand ging snel naar niet meer in te halen. Het weer werd slechter en na 13 zijn we teruggegaan. Bijna droog. Ik afgegaan. 1 hole gewonnen. Nu langdurig pauze en niet meer spelen. Hup Cara, je was de beste.
Het woord van vandaag : ENERGIE Energie: de zon en wind vertaalde dit naar paraplu's op onze golfkarren die vervolgens zeeeer regelmatig door de wind omgeblazen werden, te lachwekkend ( wat doen we verkeerd?) Energie: heb je ook nodig in je lijf om een goede golfswing te kunnen maken. Helaas Pamela had op een avontuurlijke vakantie simpel met een teen tussen de deur gezeten: net een paar dagen weer schoenen aan en aan de asperines om vandaag een beetje te kunnen lopen. Ik ben een beetje te fanatiek met golfen en met mijn hypermobiliteit geeft dat weer heupproblemen.( hup wat paracetamol erin) Je begrijpt het al de lamme en de blinde liepen, wel heel gezellig, rond op de mooie golfbaan van Landgoed Bergvliet. Over onze scores zullen we het dus maar niet hebben, ballen zoeken was een terugkerend onderdeel, dat zegt genoeg. Toch komt kwaliteit altijd boven drijven en dan kijk ik met bewondering naar een prachtige approach van Pamela naar de green. Op enig moment was de energie echt op en lonkte het terras dus de laatste holes hebben we niet meer uitgespeeld. Gezellig nog een hapje gegeten met wel genoeg "praat" energie om elkaar weer wat beter te leren kennen: we hebben elkaar echt ontmoet!