Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
28.04.2022
Via Facebook had Paul Boehle meegekregen dat ik op trainingsstage was geweest in Turkije, ter voorbereiding van onze matchplay wedstrijd op de mooie golfbaan van Wilnis, daags na terugkomst op Schiphol, waar tienduizenden her en der opgestapelde koffers een bewijs vormden van het feit dat het daar even niet zo lekker loopt. (Dat was trouwens bij ons heen ook al het geval en terug met name bij de douane opnieuw: chaos). Het was geen trainingstage maar een persreisje naar Belek, min of meer toevallig met vier NVGJ- collega’s, een zeer plezierig gezelschap dus, want wij weten tenminste hoe we elkaar prettige dagen kunnen bezorgen. Van een trainingsstage ga je doorgaans beter spelen, van een persreis hoeft dat niet het geval te zijn, zoals ik overtuigend aantoonde: Ron Peereboom Voller, Sonja van de Rhoer en Hannie Verhoeven gingen op de mooiste banen steeds beter spelen en regen de parren in toenemende mate aaneen, terwijl ik aantoonde dat het ook best van kwaad tot erger kan.
Hannie verbeterde zelfs nog haar handicap, met een camera in de ene en een club in de andere hand. Oh, putten? Even gauw camera neerleggen, vlug een 12 meter putt holen, snel weer een foto maken. Ging-ie erin? Ik bleef positief en vriendelijk, zoals ik ooit heb geleerd van mijn vrouw tijdens een rondje vol frustratie, gemopper, hier en daar zelfs een vloek. Erg irritant voor medespelers en in elk geval voor haar. Dus zei ze: ‘Dan ga jij nu toch lekker in je eentje verder.’ Direct afgeleerd. Niets dan positiviteit in Belek van mijn kant: ‘Mooie drive Ron’, ‘Sublieme approach Sonja’, ‘Magnifieke putt Hannie.’ Daar tegenover stonden aanmoedigingen als: ‘Jammer joh’, ‘gauw vergeten maar’ en ‘die vinden we wel.’
Goed. Matchplay tegen Paul.
Ik heb wel vaker met Paul gespeeld in onze club dus weet dat het niet alleen een relaxte en plezierige flightgenoot is, maar ook dat hij doorgaans geweldig steady speelt. Op sommige momenten ook uit te leggen als: irritant stabiel. Hij slaat niet zo heel ver, maar gewoon alles strak vooruit. Ik speelde een stuk beter dan in Turkije, stond na twee holes, na een door Paul verprutste hole en een par op 2 van mij, zelfs 2 up. Maar snel kwamen we weer naast elkaar. Bij de turn stond Paul 1 up, na 10 was het weer AS, en mede door een hole waar hij een extra slag had (van de twee in totaal) en een verprutste par-3 zestiende van mij, was het 2 up voor Paul bij 17. Die hole won Paul opnieuw en zo werd het met nog één hole te gaan 3 up voor Paul.
Moest dat persé nu?
Ik moet bekennen dat ik ergens gedurende de ronde aan Paul vroeg of het niet aardig zou zijn als hij ook eens wat missers zou inbouwen, maar dat vond hij blijkbaar niet. Om een lullig voorbeeldje te geven: ik had een redelijke afslag op de par-5 negende, even wat pech met een bunker halverwege maar ging er dankzij een mooie lange slag naar de green en een putt waar Hannie trots op zou zijn geweest, met een 6 af. Paul had hier een zeldzame afzwaaier naar het midden van de fairway van hole 1, repareerde die met een geweldige bal (ver boven zijn kunnen, hoopte ik vooraf) over de bomen naar een plek ver op de fairway van onze eigen hole, sloeg een nog mooiere approach dan ik en holede. Par. ‘Deze hole nog nooit zo goed gespeeld’, wreef Paul het er met tomeloos enthousiasme in. Hartstikke leuk hoor Paul. Maar moest dat echt persé nu? Helemaal aan het einde van de rit liet hij zien ook best een hole te kunnen verprutsen (approach in het water), maar ja: mosterd na de maaltijd.
Voor de rest was het een uitstekende dag, met goed weer, gezellig en informatief, geen last van flights voor en na ons en nog een paar biertjes na afloop voor we ons naar de Koningsdagfestiviteiten in onze eigen woonplaatsen gingen begeven. En we bespraken de beste manier om Pauls’ volgende tegenstander, Christiaan, te bespelen. Mijn advies: kies niet voor zijn baan en blijf vooral rechtdoor slaan. Wordt hij gek van. Alles bij elkaar won Paul (34 punten) volkomen terecht en ik kwam toch nog opgewekt thuis. Geleerd van mijn vrouw.
De slotavond van de NVGJ had alles: spanning, drama en een flinke dosis Murphy’s Law. In de A-categorie kroonde Foeke Collet zich tot tweevoudig kampioen van de Charles Taylor trofee. Halverwege de ronde ging hij nog languit op de grond liggen na een lullig chipje waarbij het in zijn rug schoot. Toch sprokkelde hij onverstoorbaar 36 punten bij elkaar. Mr. 34-35-36 zat dit keer aan de hoge kant. “Never underestimate the injured man,” bleek het motto van de avond.
De laatste reguliere wedstrijd van het seizoen is geweest, de finalisten die tijdens de Masters strijden om de Charles Taylor Trofee zijn bekend. Hoewel reikhalzend of met enige spanning (maar niet bij Foeke, merkte hij tijdens de prijsuitreiking fijntjes op) werd uitgekeken naar de wedstrijd op Haviksoord, want Major en dus bonuspunten, leverde deze dag wel veel nattigheid op (en veel gezelligheid, dankzij Anton en Monique van Dirk Doet), maar niet of nauwelijks verschuivingen in de diverse Order of Merits – we hebben er best veel. Bovenin waren er ook weinig verschuivingen te verwachten. Foeke speelt gewoon altijd 35 punten, tenzij een keer 34 of 36. In B zijn Sonja en Harald het gewone volk allang ontstegen. Hooguit kon iemand van plekje stijgen of dalen, dat was het wel zo’n beetje,. Alle finalisten zijn dus bekend al moet tot donderdag een voorbehoud gemaakt worden met betrekking tot de deelname van Henri van de Steen. Ondanks nagenoeg het hele jaar al fysieke malheur, een operatie aan de rug enkele maanden geleden, en sindsdien ook geen golf meer, staat hij in A nog steeds op een degelijke zesde plek. En dat is goed voor een partij tegen Hélène. Donderdag hoort hij meer van de specialist en probeert hij nog enkele oefenswings, maar dankzij een Spartaans herstelprogramma (‘Oefeningen, rusten, fietsen maar op de hometrainer, stukjes wandelen, daarna voorzichtig alles doen wat een man normaal doet, voorzichtig wel’) gaat hij ongetwijfeld aantreden. Desnoods met de P vanaf oranje – al is dat volgens de voor de zekerheid zojuist aangepaste reglementen niet meer toegestaan. Finalisten Goed, wie gaan er de baan in. Foeke v Martijn Marijke v Louis Hélène (laat je je handicap nog even weten?) v Henri (vermoedelijk dus) Frank H v Peter van W. Als Henri onverhoopt toch afhaakt, mag de nummer 9 de plek opvullen, maar dat is Cara en die zit in Italië. Dan mag uiteindelijk Anton meedoen, zij het voor spek en bonen, want niet voor bonuspunten en zo. Speelt dan tegen Peter van Weel, ook leuk. Alleen de nummer negen mag bij ontstentenis van een van de finalisten, reglementair toetreden tot het elitegezelschap van de beste acht. De finalisten in B zijn: Sonja v Harald René v Elaine Hannie v Leonard Roland v Hans T. De sponsors hebben een eigen finale en die is tussen Jolanda en Alwin. Puntentelling Louis merkte bij de prijsuitreiking op dat iedereen in de finale weer op nul begint. Dat is niet helemaal waar: de punten in de Order of Merit spelen weliswaar geen rol meer, maar daar komt een ander systeem voor in de plaats: de nummer een vertrekt met 250 punten, nummer twee met 200, nummer drie met 175 en zo aflopend tot 50. Datzelfde aantal punten valt weer te verdienen door goed te scoren: de beste in beide categorieën verdient weer 250 punten, de nummer twee 200, enz. Omdat hierdoor in het verleden vaak gelijke standen werden bereikt, zijn hier vorig jaar voor de finale weer bonuspunten aan toegevoegd, zoals bij de majors: 80 punten aflopend tot 10. Daardoor kan het toch weer spannend worden maandag. Voorbeelden, Brouwer, anders is het niet te volgen! Als Foeke vierde wordt, verdient hij 150 punten + 50 bonuspunten is 200. Opgeteld bij 250 punten bij de start, maakt dat 450. Louis (nr 4) start tijdens deze finale met 150 punten. Als hij de beste is, krijgt hij er 250 + 80 (bonus) bij, maakt in totaal 480. En wint hij de Charles Taylor trofee (mits Martijn geen tweede wordt). (Bedenk na deze diepe zucht: Jullie hoeven dit alleen maar te lezen, de Weco moet er mee werken). Louis Aan Louis werd gevraagd of hij misschien van rood zou gaan tegen Marijke. Misschien de moeite waard om te overwegen, zei hij, al concludeerde hij al snel: ik vind dat de mannen , in elk geval in A, van geel moeten spelen. Velen waren verbaasd dat Leonard, die in één week tijd zijn handicap met drie punten heeft verlaagd tot 13-en-een-beetje, toch van rood speelde. Maar voor Leonard is golfen dan ook vooral een denksport: bestudeer de baan van tevoren , bedenk waar je met je afslag graag wilt liggen en zoek daar niet alleen de juiste club maar ook vooral ook de juiste tee bij. En sla vervolgens niet toch het bos in. Die teekeuze zal nog wel een puntje van aandacht worden, in de Weco, volgend jaar, vermoedde de wedstrijdleider van dienst. Maar eerste nog even een best ingewikkelde wedstrijd. Want behalve een finale is dit ook alweer de eerste wedstrijd, die telt voor het seizoen 2025. Iederéén heeft dus wat om voor te spelen.
‘Heb je droge kleding mee?’, vroeg ik Roland. Op dat moment was onze finalepartij op De Hoge Kleij precies negen holes onderweg. Roland had net geprofiteerd van de extra slag (hij kreeg er acht in totaal) op de holes zeven en negen, waardoor de stand in de wedstrijd weer terug ging naar ‘all square’.
De genomineerden voor de Golfpersprijs zijn bekend. En naast Niels Hooft met zijn videoproducties rondom de Ryder Cup, de Solheim Cup bijlage van de Telegraaf in samenwerking met Golf.nl is ook 'onze' Anton Kuijntjes genomineerd met zijn liefdesbetoog over The Open. Op 3 november wordt de winnaar bekend gemaakt tijdens de slotavond van de NVGJ door juryvoorzitter Abe Jan ter Beek.
Onlangs bereikte ons het droevige nieuws van het overlijden begin dit jaar van ons oudste lid Jaap Homan. Hij werd 86 jaar. Jaap was een enthousiast lid van het begin van het ontstaan van de NVGJ in 1994 maar geen ‘founding member’. Jaap werkte bij het Nieuwsblad van het Noorden, eerst op de sportredactie en later als algemeen verslaggever. Door een fusie in 2002 met de Drentse & Asser Courant ging de combinatie verder onder de naam Dagblad van het Noorden. Hij was heel vaak aanwezig bij de wedstrijden van onze vereniging en ook meldde hij zich altijd aan voor de buitenlandse trips, mits hij toestemming had gekregen van ‘het parlement’ zoals hij zijn Ada steevast noemde, maar zij lag nooit dwars en gunde Jaap zijn uitjes met de NVGJ. Jaap woonde in Roden, in het noorden van Drenthe en was vaak de deelnemer die van het verst weg kwam. Misschien was het ook wel vanwege zijn vele deelnames dat hij, steevast in de B-categorie hoge ogen gooide op de jaarranglijst. Hij wist de Order of Merit in de B-categorie zelfs drie keer te winnen, in 2000, 2002 en 2003. Dat was ook de periode dat de NVGJ een aantal jaren op rij welkom was op zijn homecourse, Golfclub Holthuizen. Voor de winnaar had hij een toepasselijke prijs geregeld; een Drents keitje, waarop hij een gegraveerd plaatje had geknutseld met de tekst ‘Winnaar Drentse Kei’. Het is inmiddels al langer dan tien jaar geleden dat Jaap aan een wedstrijd van de NVGJ meedeed. In zijn actieve periode klaagde hij al vaak dat hij niet zo ver meer sloeg als vroeger. Hij was nooit lang van de tee, maar zijn fysieke gesteldheid maakte dat hij, ook van de rode tees, nog meer aan lengte inboette. Dit was de voornaamste reden dat hij liever stopte dan blijven aanmodderen. Toen Jaap de krant vaarwel had gezegd met dank aan de VUT regeling stopte hij niet met schrijven. Hij schreef artikelen voor golfkranten en – magazines en stelde ook een boek samen over de schaatsprestaties van de inwoners van zijn provincie. Een beetje parmantig prijkte zijn naam op de cover van dat boek, met die ene D. na zijn voornaam, precies zoals deze ook steevast onder zijn krantenstukjes stond. Nooit geweten waar die D voor stond maar de overlijdens advertentie gaf het geheim prijs, Date! We zullen Jaap missen en de NVGJ verliest in hem een ‘character’ zoals de Engelsen een uniek persoon noemen. (Tekst: Louis Westhof / Ruud Onstein