Nederlandse Vereniging van Golfspelende Journalisten
07.04.2022
Teeth of the Dog, Dominicaanse Republiek
Iets schrijven over mijn golfverleden. Tja: hoe zat het ook weer… Eerlijk? Ik weet het niet zo precies meer. Wel herinner ik me een zinloze poging om m’n sportluie bestaan als eind dertiger wat nieuw leven in te blazen door aan zomeravond-honkbal met wat veteranen mee te doen.
Die veteranen bleken ook oud-tophonkballers te zijn geweest, waarvan enkele in het Nederlands team hadden gespeeld. Daar sta je dan met de ‘poffertjesporum’ zoals het zo mooi heet. Geen bal verstand van honkbal, nog nooit gedaan en op uitnodiging van mijn vriend Bart Bruin, zelf dus oud-tophonkballer en inmiddels sponsor van onze mooie vereniging, zo’n avondje meegedaan.
Ik werd ergens in het linker outfield geparkeerd waar je weinig kwaad kunt doen. Tot er met ziedende snelheid na een machtge tik van een slagman van de tegenpartij een bal mijn richting opvloog. ‘Naar achteren’, schreeuwde iedereen uit mijn team, ‘naar achteren’! Maar ja, wisten zij veel van mijn feilloze inzicht in: snelheid bal x hoogte x lengte Ron. Dus de smeekbeden negerend rende ik op de bal toe, plukte ‘m uit de lucht en smeet ‘m naar het derde honk. Slagman uit. Maar, ik
had ‘m naar het tweede honk moeten gooien, want dan hadden we er twee uit kunnen maken.
Okeeee…
Inzicht komt met de jaren heet het. Nee hoor. Ik besloot direct op mijn hoogtepunt te stoppen, want ik werd uiteindelijk aan alle kanten gepiepeld door die ervaren gasten. Sommigen ervan speelden toen ook al wat golf. Dus de volgende logische stap? Dat maar eens leren. Volgens mij was het op Spaarnwoude bij Craig of meneer Ad Wessels (ze lopen er beiden nog steeds rond!) en behaalde ik uiteindelijk op De Purmer mijn GVB.
Een lidmaatschap bij De Zaansche volgde (waarom weet ik nog steeds niet, want zo uit de route…) en daarna op de Houtrak met lessen van Jeroen Germes. Omdat ik inmiddels ‘baasje Reizen’ was bij de Telegraaf probeerde ik wel waar ik ook kwam ter wereld te spelen. En dat leverde geweldige momenten op. In Zimbabwe bijvoorbeeld met olifanten en krokodillen op de course; Indonesië met fleurige en hypervrolijke caddymeisjes; op de Bahama’s op Albany, Tiger’s eigen golfcourse; Steyn City in Zuid-Afrika waar onlangs nog de European Tour werd afgewerkt; Konopiste, de bestemming van een NVGJ-reis later dit jaar, Canada, Maleisië, Dubai, Marokko, Aruba en zo veel meer! Voorwaar een gezegend golfman dus.
Met mijn intrede bij de NVGJ kwam ook de gelegenheid om op zoveel mooie andere banen in eigen land te spelen. Het lidmaatschap bij de Houtrak werd omgezet naar ANWB en mijn eerste jaar na m’n afscheid bij De T was ook direct m’n beste met winst in de B-categorie. Toen dat ook binnen was, was het vanaf toen nog louter genieten. Gewoon, leuke golfdagen hebben, met elkaar. Heerlijk! Ik hoop dat er nog vele mogen volgen.
Ik geeft het stokje door aan Willem Schouten.
The Club at Steyn City, Zuid-Afrika
Pim Donkersloot wint op de Zaanse met 2 up van William Wollring. Het was een gezellig foutenfestival.
Nee, het was niet de verlammende gedachte dat ik de volgende ronde tegen Martijn zou moeten spelen, ook niet de mentale klap van mijn rap naderende pensioenleeftijd. Nee, het was het degelijke spel van Annette dat de doorslag gaf in onze matchplaywedstrijd op de Goyer. Als iemand handicap 18 heeft op de waterrijke Zaanse, weet je één ding zeker: die slaat een rechte bal. En zo gebeurde op een zonovergoten baan. Annette was super degelijk vanaf de tee, prikte haar houtjes van de fairway recht vooruit, chipte alles netjes in de buurt van de vlag en wist zo de handvol extra slagen die ze kreeg op één na (gehalved) keurig te verzilveren. Een zeer gezellige ronde met een terechte winnares waar Martijn nog een hele kluif aan zal krijgen!
Kortgeleden beleefde ik een bedenkelijke primeur door het Kostertje te mogen ophalen van de prijzentafel. Voorgaande jaren kwam ik altijd wel leuk mee in de B-categorie, met elk jaar wel de finale meespelend in Nunspeet, maar sinds ik het advies opvolgde van een niet nader te noemen bestuurslid en ik les nam bij de lokale pro, is het helemaal mis. Gestaag dalende nadicap en uitslagen om van te huilen. Op de Houtrak ging het afgelopen dinsdag niet veel anders. En hoe graag ik ook Jeroen alle credits zou geven voor zijn geweldige spel, ik was de slechtste van ons tweeën. Mijn enige par viel toen ik de strijd al had moeten staken en vervolgens - geheel van de stress bevrijd - een keurige par maakte op de moeilijkste hole. De nazit was eigenlijk het meest interessante deel van de dag. We bleken dezelfde studie te hebben gevolgd aan dezelfde universiteit. Over de huidige politieke situatie konden we het tijdens de bitterballen en het bier wel eens zijn: we hebben een zakenkabinet nodig. Weg met alle opportunisten en politieke onbenullen. Aan de slag! En dat laatste geldt ook voor mij.
Vrijdag 8 juni was het zover, wij hadden een datum! Terwijl de meeste van onze leden bij het KLM Open waren en daar een prachtig toernooi zagen, viel er op de Hoge Dijk toch ook het een en ander te beleven. De matchplay tussen Helene Wiesenhaan en Madelon Barenbrug. Op de eerste plaats viel het weer erg mee! Het was droog, dat was al geweldig, het was niet al te druk op de baan, ook fijn, maar er stond een zeer stevig windje! De eerste hole is vermeldenswaardig. Helene’s drive verdween links tussen de rode paaltjes. Mijn drive viel in de categorie ‘ugly but useful’. We zijn het niet van Helene gewend, maar haar volgende slagen waren niet optimaal. Kortom, ze lag met 5 op de green. Ik lag met 2 vóór de green, met daarvoor ook nog een bunker. Ik rook een kansje! Maar toen ging ik volledig de mist in. Mijn derde slag verdween in de bunker (te voorzichtig gespeeld, ik had er makkelijk overheen gekund) en daar ben ik nooit meer uitgekomen. Weg kans, hole voor Helene. Hole 2 was dan weer voor mij en we speelden ook nog 2 holes gelijk. Bij de turn stond Helene 5 up. Inmiddels pakten donkere wolken zich samen boven de Hoge Dijk en de wind werd een storm. Op hole 14 gingen de hemelsluizen open en waren wij binnen mum van tijd doorweekt. De hole ging naar Helene, einde matchplay, 6 & 4, kansloze missie, ondanks dat ik ook nog 16 slagen van Helene kreeg. Helene speelde fantastisch en ik, voor mijn doen, ook helemaal niet slecht, maar dat was toch te veel weinig. We speelden nog wel de par 3 15e, waar je, als je een tientje betaalt middels de QR code, bij een hole-in-0ne een Rolex kunt winnen. Dat tientje betaalden we niet en dat is maar goed ook want een hole-in-one zat er niet in, maar we lagen wél allebei mooi op de green. Het was mooi en mooi geweest, de bitterballen lonkten in het warme clubhuis en we besloten de kortste weg daarnaartoe te pakken. Bij de bitterballen vertelde Helene nog dat ze die avond naar Bloemendaal zou gaan, naar een openlucht karaoke-concert met optreden van…… onze eigen zeer gewaardeerde sponsor Alwin. Hij overweegt een carrièreswitch! Hij is blijkbaar geen onverdienstelijk zanger en legt zich toe op het smartlappengenre en dan nog in het bijzonder het oeuvre van André Hazes sr. Kijk, dat zijn nog eens leuke weetjes! Lieve Helene, dank voor de gezellige middag en heel veel succes bij het vervolg van de matchplay, nu tegen Leonard! Toi toi toi!
Het Open NK voor journalisten op 13 juni dit jaar wordt gesponsord door Viazorgcoach van sponsor Milanda Koopman. Daar zijn diverse redenen voor. In de eerste plaats natuurlijk het gegeven dat Milanda met haar echtgenoot Andy (waarover later meer) aan de baan woont! Een heuse homecourse. Maar belangrijker, ook haar succesvolle bedrijf ViaZorgcoach is in Dronten gevestigd. Wat is dat voor bedrijf? Om dat te begrijpen moeten we even terug in de tijd.
Ons nieuwste lid, Jan Lammers, was afgelopen week op het KLM Open een van de uitdagers van de professionals. Op de elfde hole, die speciaal voor het KLM Open is ingekost van een par 4 voor de leden, naar een echte stadionhole par 3, komen traditiegetrouw amateurs in actie tegen de professionals. Jan Lammers was één van hen en wist zijn bal dichterbij de hole te krijgen dan maar liefst drie van de beste spelers van Europa.