De kop boven dit stukje vertekent enigszins, want we gaan het hier niet alleen over Anton en Onno hebben, maar ook over Cara en Hélène. Maar ja, de ruimte, hè… Er is altijd meer te zeggen dan mogelijk is. Daar komt bij dat op verzoek van Willem Buijteweg dit verslag korter is dan de laatste keer. „Met alle respect, maar jouw stukken zijn te lang. Ik lees alleen de eerste en laatste alinea.’’
Goed, dan zijn we Willem nu kwijt, want dit is de tweede alinea. We kunnen hier dus eerst even rustig noteren waarom Willem liever een wat korter stukje leest. Zijn hoogtijdagen vierde Willem als hoofdredacteur bij Sijthoff Pers, afdeling Huis aan-Huisbladen. We weten allemaal: dat zijn die blaadjes waar een stukje de 100 vierkante centimeter niet te boven mag gaan en er een dringend verzoek ligt bij alle medewerkers geen woorden te gebruiken met meer dan vijf letters. In die wereld ligt het niet voor de hand dat je een liefhebber wordt van een zekere literaire wijdlopigheid. Willem vertelde me bij gelegenheid dat hij als beginnend hoofdredacteur Huis-aan-Huisbladen intensief De Telegraaf had bestudeerd. En wat leerde hij ervan? ‘Je moet het volk in de buik prikken.’
Ook nog andere deelnemers
Laten we dat onthouden: je moet het volk in de buik prikken. Het mag gezegd: dat is in NVGJ- gezelschap in het geheel niet moeilijk. Er gebeurt genoeg binnen onze sociëteit om van elke wedstrijd weer een verslag van te maken dat de meesten in de buik prikt. Nu is dat helaas niet altijd het geval, sterker: we lezen regelmatig een verslag, geschreven door de enthousiaste winnaar, dat niet meteen recht doet aan de dag. Sommige verslaggevende winnaars zijn zo vervuld van zichzelf, dat ze in hun verslag nauwelijks melding maken van het feit dat er ook nog andere deelnemers waren die dag.
Zo deed de verder sympathieke winnaar van de tweedaagse op Texel kond van zo’n beetje elke bal die hij had geslagen, maar vergat hij min of meer dat het een sociaal evenement betrof waaraan nog een stuk of 40 andere NVGJ’ers meededen. Zo ging het ook een beetje met het verslag van de finale matchplay, een verslag dat naar goed gebruik door de verliezer wordt gefabriceerd. De verliezer in dezen bleek zelfs na een douche, een aantal kilometers in het automobiel om tot rust te komen, opbeurende woorden van de echtgenote, een fijne avondmaaltijd en een lekker straf kopje koffie nog zo terneergeslagen achter zijn computer te zitten, dat hij niet veel meer kon uitbrengen dan gestamelde verwensingen over het hondenweer dat hem parten had gespeeld – en waardoor hij de wedstrijd had verloren.
Totaal opgefokt
Dit was toch werkelijk te weinig eer voor de winnaar, de winnares, Hélène! Het was ook niet het hele verhaal, zoals wij uit de mond van onze matchplay-kampioen konden vernemen. Jeroen was eenvoudigweg niet zo goed bestand tegen de omstandigheden als Hélène. ‘Op de zestiende hole was het all square, maar Jeroen was totaal opgefokt. Ik wist dat ik ging winnen. Daarom wilde ik doorspelen.’ Ik parafraseer haar even.
Hélène liet ook nog wat foto’s zien. De omstandigheden waren inderdaad beestachtig, met heuse riviertjes rond en zelfs op de greens. Stoppen zou logisch zijn geweest, maar de keuze werd dus doorspelen. Met een heroïsche winnares, mag je concluderen.
Ideale omstandigheden
Zo komen we vanzelf bij onze wedstrijd op de Scherpenbergh van gisteren, 16 oktober. De omstandigheden? Ideaal, zou je zeggen: een zonnetje, geen wind, een prachtig geprepareerde baan. Voor sommigen waren de omstandigheden echter niet helemaal ideaal. De wedstrijd werd immers (om bij deze verslaggever vooralsnog onbekende redenen) op het laatste moment een beetje vervroegd, wat in elk geval Anton Kuijntjes, onze trotse leider in de Order of Merit, slecht uitkwam. Hij kreeg op de A50 te maken met een ongeluk, zodat Anton later arriveerde dan de bedoeling was, er geen gelegenheid meer was uitvoerig op de driving range te gaan staan en hij niet eens een broodje kon bestellen voor tijdens zijn ronde. Het liefst maakt Anton in dit soort gevallen rechtsomkeer, maar als sportman pur sang achtte hij het natuurlijk beneden asociaal zijn flightgenoten alleen op pad te sturen. Dus deed-ie mee en… bakte er niks van. Schrijvertje dezes, slachtoffer van hetzelfde ongeluk op die A50, had nergens last van, omdat hij vaker zonder in te spelen de baan op holt en de golftas altijd gevuld weet met bananen, boterhammen, water, chocolade en koek. Een nog beter voorbeeld: Onno Hansum!
Ook onze Onno kwam te laat aan, vanwege datzelfde ongeluk op de A50. En hij had nog meer pech. Niet voor niets zat hij later ziedend aan de telefoon zaken te doen, althans te proberen zaken te doen. Wat was het geval? Onno kocht in januari een splinternieuwe Mercedes die zeer recentelijk door een onverlaat in elkaar werd gereden. De reparatie ging twee maanden duren, kreeg Onno te horen. Gelukkig was hij verzekerd en kon hij een vervangende auto tegemoet zien. Dacht-ie. Ja, er was wel een vervangende auto, maar… geen personeel om te regelen dat Onno achter het stuur vandie auto kon komen zitten. Om je racehandschoentjes op te vreten!
Maar zie: Onno werd de winnaar van de dag met 38 punten. Hulde voor onze half-Belgische B- coryfee!
Demonstratie-uitschot
Kijk, zo gebeurt er van alles, als je het wilt zien. Misschien spelen we te weinig wedstrijden, zodat er onvoldoende tijd is bij te praten. Dan blijven er dingen liggen. Zo ben ik door vrienden van ons genootschap recentelijk meerdere keren gehoond vanwege mijn deelneming aan de protesten van Extinction Rebellion, door sommigen gezien als het langharig, werkschuw tuig van de jaren zestig en zeventig. Enfin, vorige week werd Extinction Rebellion in Trouw uitgeroepen tot nummer 1 in de Duurzame 100, als burgerinitiatief dat dit jaar het meeste impact heeft gehad op de discussie rondom de klimaatcrisis. Toch troostrijk. Ik heb Christiaan overigens wel gefeliciteerd dat Den Haag niet langer volledig ontwricht is door dat demonstratie-uitschot.
Graag had ik enkele andere vrienden van onze bent ook persoonlijk gefeliciteerd, dus dat kan ik nu mooi hier doen. Gefeliciteerd allereerst Cara de Vlaming, niet alleen met je derde plaats in de A (33 punten vanaf hcp 10.8), maar ook met nog vier andere prijzen. Vier! Cara scoorde drie keer als beste met een neary en ook nog eens met een longest drive, van liefst 235 meter! Kijk, dan kun je golfen, als je zowel heel ver kunt slaan als heel precies bent op de kortere afstand. In de A-categorie was er deze prestatie bij Foeke. Hij scoorde de longest drive én nam een prijs mee voor een neary.
Jolanda ‘Les Vigiers’ Swart
Die prijzen mogen trouwens wel even apart worden vermeld. De tafel zag er aantrekkelijker uit dan ooit, vol beloningen beschikbaar gesteld door Jolanda Swart. Zo ging menigeen met een uitstekende fles Les Vigiers aan de haal. Jolanda zelf deelde dit keer niet mee in de prijzenvreugde en zag bovendien haar concurrent Alwin (34 punten) voor de Order of Merit van de sponsors wat verder uitlopen.
Op het scorebord na afloop vielen enkele namen extra op. Louis (33), Koen en Karin (31) en Hélène (30) kwamen in de A-categorie keurig met een 3 in het eindcijfer binnen, Anton (25) en Martijn (22) en ook Jeroen (25) daarentegen zullen zich voor de verandering hebben lopen verbijten. De eer voor een neary zal Jeroen vermoedelijk gestolen kunnen worden. In de B was er een mooie score (en een neary) van Michiel van Kleef, 35 puntjes. Dat helpt hem vrijwel zeker naar een flight met Leonard van Nunen, als de beste twee in de Order of Merit in de tweede categorie. Bjorn (31) en Anna (30) deden het ook goed, zeker beter dan onze boeddhistische vriend Guus, wiens magere 15 puntjes volledig te wijten zullen zijn aan de jetlag als het eindresultaat van een maandje Verenigde Staten.
Er was ook nog een vriend zonder enige score. Peter Wekking, onze schrijfbegaafde man uit het oosten des lands, hield het na negen holes voor gezien. Zelfs de supersterke Spaanse diclofenac hield hem niet langer op de been.
Misstand!
Aan tafel was het weer een dolle boel, zo te zien. Luisteraartje dezes kreeg vanwege een haperend gehoorapparaat weinig mee van het besprokene, wat mij vooral speet voor mijn buurmeisjes Anna en Cara, omdat ik bij gevolg niet de charmante uit kon hangen, als gewoonlijk. Ik hoorde Anna naast me nog wel een heuse filippica ten gehore brengen. Voor wie niet meteen weet wat een filippica is: dat is een strafrede, een snoeiharde aanklacht tegen iets of iemand, in dit geval iemand. Voor wie niet weet wie Anna is: Anna is een vrouw die al heel lang lid is van onze coterie en van wie we weten dat ze niet ongaarne, liefst sprekend, misstanden aan de kaak stelt. Opsporing verzocht!
Anna was vorige week getuige van zo’n misstand, tijdens onze wedstrijd in Oostburg. We gaan hier niet in op dat tumult, het vermoeden bestaat dat het bestuur hierover binnenkort misschien nog wel een mededeling zal doen uitgaan.
Recensie-exemplaar
Viel er verder nog een onvertogen woord? Nou, onlangs wel, ja. Op de radio ging een van onze gewaardeerde leden over de tong. Wie? Nou, om eerlijk + correct te zijn: schrijvertje dezes. Zijn vorige verslag, ergens in juli na de overwinning op de Gelpenberg, bevatte een passage over een boek dat een zekere Bert Dijkstra had geschreven over De Telegraaf, meer in het bijzonder over de rotsfeer die er ter Amsterdamse redactie is komen te hangen, sinds de winsten er niet meer zo onbedaarlijk groot zijn. ‘De verscheurde krant’. Dijkstra zelf is Telegraaf-journalist, dus een insider. Ik las ‘De verscheurde krant’, maar legde het na 100 bladzijden weg: flutboek. En noteerde dat op in een stukje voor deze site. En zette het boek in m’n internet-hobby-boekenwinkeltje. Wat gebeurde? Een vriend van Dijkstra kocht het boek en vertelde dat aan auteur Bert. Die sprak er vervolgens schande van op de radio, in een programma van omroep Noord-Holland. Dat ik een recensie-exemplaar kreeg van een boek, het voor de helft las, vervolgens in een recensie afbrandde en daarna vrolijk verkocht.
Ja, schande!
Behalve dan dat je soms aan minder dan 100 bladzijden genoeg hebt om te zien dat een boek is mislukt. En behalve dan dat een passage in een wedstrijdverslag op onze site niet echt als een ‘recensie’ geldt. En behalve dan dat het niet om een recensie-exemplaar ging. Dat boek van Dijkstra had ik keurig gekocht en cash betaald bij William Wollring, de vader van de uitgever van ‘De verscheurde krant’.
Is er een excuus van Dijkstra gevolgd? Nee, daar beginnen ze niet aan bij de Krant van Onverschillig Nederland.
‘Zweet’
Over boeken gesproken… Onze hierboven al enkele keren genoemde vriend Anton Kuijntjes gaf me deze zomer het boek dat hij schreef met Marco Hoogerland, ‘mental coach van topsporters, artiesten, managers en ondernemers’, zoals achterop het boek te lezen is. Ik moest Anton laten weten wat ik ervan vind. Voor hier: mooi boek, harde kaft, ligt prettig in de hand. Het boek heet ‘Zweet’, met als ondertitel ‘De ontbrekende schakel tussen talent en succes’. Met die acht woorden is het verhaal feitelijk verteld. Anton en Marco zijn ervan overtuigd dat succes voor iedereen haalbaar is, met een beetje talent, maar vooral met heel veel toewijding en training. Als je maar echt wilt…
In het boek zijn de succesverhalen vastgelegd van sporters, muzikanten en mannen uit het bedrijfsleven. De schrijvers zetten zich af tegen instanties als NOC*NSF, die ‘gemiddelden koesteren’. Niks gemiddelden, zeggen Anton en Marco, de top! Let op: het boek is van 2016, dus inmiddels zeven jaar oud. Tja, dan valt het wel op dat niet alle succesverhalen bestand blijken tegen de tijd. Er zijn veel pagina’s gewijd aan een wielrenner van wie ik nog nooit had gehoord, Roy Custers. ‘Wereldniveau’ volgens de schrijvers, als het gaat om durf, moed, inzicht, tactisch gogme en leiderschap. Ik kan dat niet bevestigen of ontkennen, vind alleen op Wikipedia dat Roy’s beste prestatie als profwielrenner een 20 ste plaats is geweest in Gent-Wevelgem.
De vrije hand
Nee, dan Ali B. De artiest wordt in het boek van Anton omschreven als een talent dat volkomen terecht ‘de vrije hand’ kreeg van John de Mol. Zeven jaar verder weten we waar die vrije hand van Ali B allemaal aan heeft gezeten. Heel veel aandacht is er voor de profwielerploeg Giant-Alpecin, die uiteraard werkt volgens een methode die de schrijvers wel kunnen waarderen. De missie van Giant- Alpecin was ‘een ploeg neer te zetten die over een langere periode continu actief is op topsportniveau’. Een jaar later was de ploeg alweer opgedoekt. Het meest trieste verhaal is wellicht dat van Jordy Kool. Pikante kop boven dat verhaal: ‘Gewoon CEO worden van een groot bedrijf’. Als je talent hebt en echt wilt… Hij werd CEO van een groot bedrijf. Want ja, je moet durven beslissen. Maar dat was dus 2016. Een jaar later bleek Jordy overwerkt en was er een ziekenhuisopname nodig om de knoop door te hakken en te stoppen.
Ik ben meer van gelukkig worden dan van succes hebben en meer van lekker meedoen dan van winnen, maar Anton zit anders in elkaar.
Veel doen
Karel Appel ook. Die zegt wat Anton zegt: ‘Door kwantiteit krijg je kwaliteit.’ Alleen door hard werken, door veel doen, wordt kwaliteit bereikt. Dit staat in de biografie van Appel, geschreven door Cathérine van Houts, de vrouw van Michiel van Kleef. Zij overleed in 1999 aan kanker, net voordat ze klaar was met het boek. Dat kwam er toch, zonder het laatste hoofdstuk.
Ik kreeg de biografie van Michiel enkele maanden terug. Dikke pil, 576 bladzijden die ik in drie avonden en delen van de nacht verslond. Het is een geautoriseerde biografie, wat wil zeggen dat Appel de gelegenheid heeft genomen zijn geschiedenis ietwat kleurrijker en interessanter te maken en vooral om zichzelf enigszins sympathiek uit de bus te laten komen. Waarom zijn broers tientallen jaren niks met hem te maken wilden hebben, blijft onopgehelderd.
Karel Appel was hoe dan ook een belangwekkend kunstenaar en een apart mens. Een rasindividualist, een jongen van de Amsterdamse straat, een man zonder schoolopleiding, self-made, die later in bijna elk interview onverwachte, kruidige uitspraken deed. Een beest van een schilder, barbaar, kind. ‘Hij gaat gewoon zijn kwast achterna’, oordeelt de beeldhouwer Carel Kneulman. ‘Er leeft iets in hem dat eruit móét.’ Appel was de meester van de serendipiteit: verf op het doek flikkeren en er ineens een figuur in zien. Eureka, een vogel! Kenners vonden hem een groot colorist, maar geen groot kunstenaar. Boeiend. Boeiend. Wie nog een goed boek zoekt van een interessant kunstenaar: kopen deze biografie!
Nog meer nieuws? Ja, Olga heeft een teencorrectie laten doen. Ik geef het maar even door. En Friso werd op Scherpenbergh zeer gemist, al was het maar omdat we graag hadden willen weten voor welke outfit hij deze dag had gekozen. Zoals bekend leidt Friso met grote voorsprong het klassement van de Bestgeklede NVGJ man van het Jaar. In Zwolle zat ik tegenover hem aan tafel. Hij leek me ineens een mooie oude rocker. Een geheim? Nee, Friso had een haarcorrectie laten doen. Extension Rebellion!
Meeste wedstrijden
In het kader van het recht op demonstratie wilde ik ook nog even wijzen op het wedstrijdreglement van dit seizoen. Daarin is bepaald dat bij een gelijke stand in de Order of Merit de wedstrijdcommissie beslist over de volgorde. Nu kan het gebeuren dat de nummers 1 en 2 in de OoM straks precies evenveel punten hebben. Wie gaat dan met 250 punten en wie met 200 punten de finale in? Dat beslist dus de wedstrijdcommissie. Een protest op voorhand is niet onlogisch, omdat onbekend is welk argument straks de doorslag geeft. Anton: ‘Diegene met het laagste handicap natuurlijk.’ Henri: ‘Diegene die de meeste wedstrijden heeft gespeeld en daarmee het meest heeft bijgedragen aan de sfeer binnen de club.’ Geintje natuurlijk. Of wordt het de stand wanneer de bonuspunten zijn weggestreept…? Nadenkertje, René!
Golfpersprijs
Mag ik, tot slot, nog een kleinigheid te berde brengen, enkele collega’s onschuldig in de buik prikken, met de belofte binnen de 3000 woorden te eindigen? Anton vertelde me tijdens de ronde van gisteren dat hij is genomineerd voor de Golfpersprijs van dit jaar. Het is voor een van zijn verslagen op deze site. Dat is hem van harte gegund, ik ben niet de enige die volop geniet van zijn schrijfsels. Ik doe alleen al ruim 25 jaar niet mee aan die Golfpersprijs om de eenvoudige reden dat wij, naar mijn bescheiden mening, helemaal geen golfpers hebben.
Nederland heeft in het golf 1 topspeler en 0 golfjournalisten. Wel golfpropagandisten. Goed volk verder. De discussie daarover voerde ik niet lang geleden met Jeroen toen bekend was geworden dat er meldingen zijn gedaan over ‘het gedrag’ van bondscoach Maarten Lafeber en directeur Jeroen Stevens van de Nederlandse Golffederatie. Daarover berichtte de NOS en, heel even, ook Golfers Magazine. Maar dat blad moest het bericht naar verluidt meteen weer van de site halen van de NGF – en deed dat. Het is heus een ingewikkeld probleem en ik begrijp iedereen die zegt dat je op basis van alleen het feit dat er meldingen zijn gedaan niet veel kunt doen. Nee. Behalve dan natuurlijk melding maken van die meldingen en vervolgens proberen er vingertjes achter te krijgen.
De kwestie is om een andere reden actueel. Google gerust eens de volgende woorden: trouw 13 oktober john graat
Dan krijg je een stuk op het scherm van een collega die ook een boek heeft gelezen en van een recensie heeft voorzien. Het is een boek waarin beleidsmakers in de sport zich vrijpleiten van beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag, met dubieuze en ronduit slechte argumenten, volgens de collega. Dat boek gaat over winnen, medailles pakken, kampioen worden – de manier waarop dat moet gebeuren is niet zo belangrijk, aldus de beleidsmakers en coaches. ‘Weerbaar zijn is een keuze’, staat er ergens. Daar moet Anton nog eens een mooi stuk aan wijden. Of een boek.
