Dronten Open NK voor Journalisten 2023

Van getuige zijn bij de gênante vertoning in en om de Johan Cruijff Arena afgelopen week, naar een van de beste rondes golf die ik ooit speelde waarbij een gevoel van gene eveneens nadrukkelijk aanwezig was blijkt slechts een kleine stap. 41 punten… er zijn mensen met minder punten voor duikboot uitgemaakt. Met het schaamrood op de kaken verliet ik deze week zowel het stadion als Golfresidentie Dronten.

Eerst Ajax maar uit de weg ruimen? Al was het maar omdat mijn ‘vrienden’ me deze weken wel héél goed weten te vinden allemaal. Toen mijn cluppie (al decennia seizoenkaarthouder) nog wel eens won (opa vertelt…) bleef het vaak stil en hoefde ik maar mijn Ajaxmond maar open te doen of mij werd al gevraagd deze weer te sluiten. Maar nu Ajax in een duizelingwekkend diep dal zit loopt mijn tijdlijn vol, stromen de berichtjes binnen en treedt menigeen me met een grijns van oor tot oor tegemoet, klaar om me nog eens te vragen hoe het nou ook alweer zat met dat ‘wij zijn Ajax wij zijn de beste’?

Zeker nu de malaise zich van het veld naar de tribune heeft verplaatst moet ik me min of meer verdedigen omdat ik in datzelfde stadion zit. Alsof ik zelf een van de bier- of vuurwerkgooiers zou zijn. En hoewel ik dat niet ben (nee, echt niet) schaam ik me er wel degelijk voor. Natuurlijk, ik wil ook dat er gewonnen wordt maar ik wil toch vooral een leuke middag met vrienden en misschien een biertje. Maar niet om te gooien. Over alcoholmisbruik gesproken.

Dat het bij het NK op Golfresidentie Dronten ook over Ajax zou gaan was me dus voor aanvang wel duidelijk en lang hoefde ik er ook niet op te wachten. Een van de vrienden (zonder aanhalingstekens dit keer) die me direct wist te vinden was niemand minder dan gastheer Andy Houtkamp die samen met Milanda alles in het werk had gesteld om er een mooie dag van te maken in hun ruim bemeten achtertuin. Terecht trots liet hij de bomvolle prijzentafel zien, terecht verbolgen beschreef hij het nare gevoel dat hij als commentator eerder in de week had bij het uitspelen van de gestaakte klassieker, en ja terecht grijnsde hij van oor tot oor me een stukje leedvermaak toe.

Tijd om het over golf te gaan hebben. Al zal het ruim onder de drieduizend woorden blijven in verband met werkgerelateerde verplichtingen voor de kijkbuis. Iets met een tweejaarlijks golftoernooi waar verslag van moet worden gedaan.

De zesde editie van het NK voor journalisten vond plaats op Golfresidentie Dronten, op een, zacht gezegd, ongelukkig moment. Want hoewel een kleine veertig man/vrouw, inclusief een handvol deelnemers die geen lid zijn van onze vereniging, klaar stond om een gooi te doen naar de titel, hinkte een groot deel van hen voor aanvang duidelijk op twee gedachten. Nog even naar de driving range of toch zo lang mogelijk voor de tv blijven hangen om nog wat mee te pikken van de Ryder Cup die op hetzelfde moment werd gespeeld? Velen kozen (terecht, Go Europe!) voor het laatste en lieten de driving range – die ook nog eens ver weg lag – links liggen en hoopten misschien inspiratie op te doen door te kijken naar het goede chippen van Hovland, het uitstekende putten van Rahm en de drives van McIlroy.

Voor een flink aantal spelers, leden en gasten, bleek het precies zo te werken, want waar je bij wedstrijden van de NVGJ vaak al in de prijzen valt met dertig punten, waren er nu 35 nodig om een van de prijzenmanden mee te mogen nemen. Als ik het goed hoorde eindigden maar liefst vijf spelers op 35 punten, met collega Collet als runner-up. En was er dus ééntje die het feest der 35-ers verpeste. Met een belachelijke score bovendien.

Het was een van die dagen dat elke onderdeel liep. Meestal is er altijd wel iets dat niet loopt waardoor je score niet al te hoog oploopt. Gaan de drives uitstekend, worstel je met de wedges. Raak je elke green, kan je nog geen putt maken om je leven te redden. Alsof er maar genoeg golf in je zit om een deel van het spel goed uit te voeren. Maar vandaag was er niets dat water maakte, zelfs de drie holes in de stromende regen maakte ik niet erger dan bogey, al miste ik gedurende de dag wel veel greens. Maar ja, als je de bal dan steeds alsnog in de buurt van de hole chipt en de putts vervolgens maakt, dan gaat het hard. 37 slagen op de eerste negen (21 punten), 40 slagen op de tweede negen (20) punten en maar liefst dertien parren op de kaart.

Soms lijkt het of je kan golfen en dit was zo’n dag. Op een mooi moment. Nederlands Kampioen klinkt toch best leuk. Al weet ik dondersgoed dat het morgen weer totaal anders kan zijn en ik weer vrolijk in de rondte hak. Het blijft sport, alles kan zomaar omslaan. Ook bij Ajax.

Of vraag ik dan teveel?