15e Ruud van Breugel Cup - Lage Vuursche 2024

Ik kan mij goed herinneren hoe ik als kind ieder jaar nieuwe voetbalschoenen kreeg. Meestal van Adidas, maar ik maakte weleens uitstapjes richting andere merken. Iedere keer stond voor mij vast dat met dít paar mijn beste spel zou komen bovendrijven. Zeker toen ik er op wat latere leeftijd zelf geld bijlegde en de aanschafprijs omhoogging. Niets kon nu een doorbraak meer in de weg staan. Toch? Eén jaar had ik inderdaad succes. Met aan mijn voeten de mooiste (zwart met witte strepen!) en meest verkochte voetbalschoen ter wereld, de Adidas Copa Mundial. Ik maakte als A- junior zesendertig doelpunten. Kennelijk zagen de trainers toch iets anders. Een zomer later leverde dit, in mijn ogen, niet mis te verstane doelpuntenaantal geen plekje bij het eerste elftal op. In het tweede trouwens ook niet. Daarmee was duidelijk dat mijn loopbaan zich vanaf nu zou afspelen in de krochten van het amateurvoetbal. Zo wordt helder waarom ik deze herinnering met u deel.

Het moet in die tijd zijn geweest, zo rond 1999, dat ik als barman/ kelner van de Kennemer Golf & Country club voor het eerst in aanraking kwam met golf. Na onze horeca- diensten bood pro Andrew kennismakingslesjes aan. Dan wisten wij als personeel tenminste waar toch al die in gekleurde polo’s geklede mannen en vrouwen mee aan de slag gingen na het drinken van hun cappuccino’s. Een jaar of wat later kocht ik als student in Utrecht aan de overkant van de straat een complete tweedehands set. Waarbij niet viel uit te sluiten dat het materiaal ook zomaar derde- of nog- erger- hands had kunnen zijn.

Tot de slotwedstrijd van de NVGJ, vorig kalenderjaar, gebruikte ik deze stokken. Het leidde zelden tot iets goeds en als dat soms eens wel gebeurde, was de constantheid er vaak niet om er een mooie ronde van te maken. Het leverde in al die jaren, als ik het mij goed herinner, een unieke derde plaats, zegge en schrijve één neary en een uitverkiezing tot ‘best geklede speler’ op. Stiekem was ik op de laatste overigens vrij trots. De knuffel van de Weduwe Joustra staat me nog helder bij.

Afgelopen seizoen was een kantelpunt. En ik ontkom er hier niet aan om de naam van Michiel van Kleef te noemen. Voor zij die het nog niet wisten, de vader van mijn NOS- collega Suse, die zowaar op De Lage Vuursche acte de presence gaf in het clubhuis. Enfin. Michiel heb ik vorig jaar beloofd wat te gaan lessen deze winter en daarbij stond voor mij ook vast dat er nieuw materiaal moest komen als vervanging van mijn decennia- oude Ben Sayers- troep.

Een lang verhaal kort. U weet hoe dat gaat met dat soort voorgenomen lessen: geen tijd, geen zin, misschien wel duur etc. Het bestellen van een setje clubs daarentegen is een ander verhaal. Noem het een fluitje van een cent. Met de minste moeite en in een mum van tijd was ik een paar weken geleden een zo goed als nieuw Callaway- pakket rijker. Niks video- analyse maken, niks clubfitten aan de andere kant van het land, niks opmeten. Gewoon bestellen. Op die knop drukken. IJzers, driver en fairway- wood in een doos. Precies goed. En dat voor een prijs waar je als freelance voetbalcommentator precies één dag voor op pad moet. Ik had het jaren eerder moeten doen. Zo heb ik mijn belofte aan Michiel zeker niet helemaal gestalte gegeven, maar was het wel deze excentrieke man die mij de ogen opende. Het was tijd voor een golf- reboost. En niet zo’n kleintje ook. Vanaf nu geloof ik alsnog in de kracht van nieuw materiaal. Nieuwe clubs, nieuwe energie, nieuwe dromen. Het was het allemaal waard. Het leidde met Cara de Vlaming en Sonja van de Rhoer, ook zij moeten genoemd, op De Lage Vuursche tot een niet eerder vertoond succes. Om Ivo Niehe te quoten: een belachelijk groot succes. Een zege. Een heuse NVGJ- zege, die niemand me meer afpakt. Helaas, helaas was ik door omstandigheden niet in staat de ALV, het diner en de prijsuitreiking mee te maken. Dat spijt me. Maar deze dag, met nog niet één keer eerder gebruikte stokken in de tas, gaat de boeken in. Nieuw materiaal maakt echt het verschil. Gelooft u mij. Na jaren blijkt dat ik vroeger toch bij het rechte eind had. Het duurde alleen wat langer voordat het bewijs op tafel lag. Ik zie u allen graag op Texel. En dan maar verder zien.